Bardzo spodobał mi się serial Shogun,więc postanowiłam sięgnąć po książkę. Nie zawiodłam się. Polecam :)

Bardzo spodobał mi się serial Shogun,więc postanowiłam sięgnąć po książkę. Nie zawiodłam się. Polecam :)

Taj Pan podobał mi się bardziej, a już najbardziej to Król Szczurów, którego czytałem chyba ze trzy razy.

Taj Pan podobał mi się bardziej, a już najbardziej to Król Szczurów, którego czytałem chyba ze trzy razy.

Być może wielu przerazi długość, ale warto, zdecydowanie warto. Jest to złożona historia, gdzie nic nie jest pewne ani oczywiste. I w zasadzie, wbrew temu co na okładce, nie ma tu jednego głównego bohatera. Rzekłabym, że jest ich dwóch: John oraz Toranaga, potem cała paleta postaci pobocznych, które przez cały czas przewijają się na kartach.
W raz z rozwojem fabuły poznajemy postacie coraz lepiej, obserwujemy ich przemiany tak samo jak przemiany zachodzące w Japonii. Mamy więc i politykę, spiski, zdrady, knowania, plany w planach, romanse, tragedie, piękno i brzydotę.

Przy czym akcja nie pędzie, toczy się leniwi jak strumień po skałach, więc jest czas na obserwacją jak kamień rośnie. Spektakularnych bitew też tu nie będzie. Za to jest ciekawie stylizowany japoński, dużo o kulturze i krajobrazie, zwykle na zasadzie kontrastów, przez co całość ma ten klimat. I łatwiej trafia do wyobraźni.

Polecam gorąco, chociaż nie łatwe to w odbiorze i grube.

Być może wielu przerazi długość, ale warto, zdecydowanie warto. Jest to złożona historia, gdzie nic nie jest pewne ani oczywiste. I w zasadzie, wbrew temu co na okładce, nie ma tu jednego głównego bohatera. Rzekłabym, że jest ich dwóch: John oraz Toranaga, potem cała paleta postaci pobocznych, które przez cały czas przewijają się na kartach.
W raz z rozwojem fabuły...

jeśli masz przeczytać jedną książkę o feudalnej Japonii, to niech będzie to ta książką!

jeśli masz przeczytać jedną książkę o feudalnej Japonii, to niech będzie to ta książką!

Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną książkę, ponieważ tłumacze zdecydowali się na tłumaczenie stylem ujednoliconym, tzw .przeźroczystym, co ma wadę i zaletę. Wadą jest to, że zamaskowany zostaje cały mrok tej ksiażki, rozdarcie Johna Blackthorna między Japonią a Anglią, posłuszenstwem wasala, wieźnia i zakładnika, którym de facto Blackthorne jest, a przywiązaniem do wolności niespokojnego żeglarza, pilota statków, pirata, odkrywcy i zdobywcy, który chce żyć na własnych zasadach. Japonia fascynyje, ale jest dla niego złotą klatką, z której nie wyleci nikt, kto w nią wpadnie. Zaletą obranego przez tłumaczy stylu jest niezaprzeczalny fakt, że lepiej się ją czyta, bo czytelnik koncentruje się na akcji, choć jest troszkę oszukiwany, bo powieść jest tak napisana, że nie ma tu właściwie klasycznej linearnej akcji. Clavell był scenarzystą i komponował powieść składając ją ze scen, niechronologiczne pomieszanych, jak sceny teatru kabuki, opowiadającego o wielkich bohaterach, pięknych, przebiegłych i nieszczęśliwych damach oraz legendarnych kurtyzanach. Poza tym wszystkim rozgrywa się dramat w szekspirowskim stylu: o tym, czym jest władza absolutna, o tym, że czy się chce czy też nie, trzeba w tych rozgrywkach uczestniczyć, bo inaczej jest się przegranym, wreszcie konflikt różnych kultur, w który wpadł Blackthorne dokładając swoje przekonania. Ciemność tej powieści ujawnia się od razu, wraz z prezentacją poszczególnych bohaterów, którzy nie reprezentują dobra i zła, w ogóle nie podlegają temu wartościowaniu. Niedawno spotkałam się z bezskutecznym porównaniem Shoguna do Gry o tron Martina, co skutkowało całkowitym niezrozumieniem powieści Clavella przez czytelnika przyzwyczajonego do narracji linearnej zakończonej wielką bitwą dobra ze złem. Niczego takiego w powieści Shogun nie ma, bo to nie jest fantasy, ani epicka proza historyczna, na tym zresztą opiera się jej inność. Kategorie dobra i zła znikają zastąpione przez pojęcia powinności, obowiązku, posłuszeństwa, ponieważ zdejmują z jednostki wszelką indywidualną odpowiedzialność moralną za popełnione czyny. Ale bez względu na wyznawane zasady każdy jest marionetką w rozgrywkach toczonych między Jezuitami a feudalnymi japonskimi magnatami, w której obyczaje i wierzenia są jedynie pocieszeniem dla maluczkich. Wielkość Clavella jako pisarza polega na tym, że nie każe swoim bohaterow wybierać jednej z nich, nie wskazuje ani wyższości chrześcijaństwa nad buddyzmem czy shinto. Jest jedynie inność, ale obu systemom wierzeń przypisuje się tę samą rolę: wsparcia w obliczu śmierci, jedynej stuprocentowo pewnej rzeczy w zyciu każdego człowieka.

Oglądany w TV serial w latach *0-tych zrobił na mnie, wtedy dziecku, ogromne wrażenie. Współczesnej ekranizacji jeszcze nie oglądałam, niemniej jednak jestem jej bardzo ciekawa. Jeśli chodzi o książkę, to czytałam tłumaczenie z lat 70-tych. Obecnie sięgnęłam po tłumaczenie współczesne i to właśnie chcę zrecenzować.
Po pierwsze, mam wrażenie, jakbym czytała zupełnie inną...

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

To powieść nie o tym, że zrobi się wiele żeby przetrwać.
Jednakże o tym, że zrobi się absolutnie wszystko, aby osiągnąć pełną, niepodzielną władzę.
Treść tak pełna intryg, kluczeń i dziwnych nazw, że początkowo trudno wszystko ogarnąć. 🙂
Przesłanie wciąż aktualne, dlatego daję 8/10.

Wspaniała historia, w której przenikają się dwa, wydawałoby się, zupełnie obce sobie światy. Z jednej strony sztywna kultura samurajów, z drugiej - przybysze z Europy, a to wszystko w samym środku wielkiej gry, której stawką jest realna władza w Japonii.

Powieść ma słabsze momenty (zwłaszcza w drugiej połowie),prosiłoby się o jeszcze jeden rozdział w zakończeniu...ale i tak zdecydowanie warto dać się porwać tej historii.
Bo panu Toranadze się nie odmawia.

Wspaniała historia, w której przenikają się dwa, wydawałoby się, zupełnie obce sobie światy. Z jednej strony sztywna kultura samurajów, z drugiej - przybysze z Europy, a to wszystko w samym środku wielkiej gry, której stawką jest realna władza w Japonii.

Powieść ma słabsze momenty (zwłaszcza w drugiej połowie),prosiłoby się o jeszcze jeden rozdział w zakończeniu...ale i...

Przeczytałem wiele lat temu, teraz ponownie.
Jedna z książek które zabrałbym ze sobą na bezludną wyspę.

Przeczytałem wiele lat temu, teraz ponownie.
Jedna z książek które zabrałbym ze sobą na bezludną wyspę.

Odkrywanie Japonii jest jak odkrywanie innych planet. Świetna przygoda SF.

Odkrywanie Japonii jest jak odkrywanie innych planet. Świetna przygoda SF.

Długo czytałam i nie od początku mnie zafascynowała ale im dłużej ją czytałam tym bardziej wiedziałam, że warto. Kultura japońska tak odmienna od naszej, europejskiej wzbudziła moje zainteresowanie. Sądzę, że to nie ostatnia książka, która przeczytałam o tym kraju i ludziach w nim mieszkających.

Długo czytałam i nie od początku mnie zafascynowała ale im dłużej ją czytałam tym bardziej wiedziałam, że warto. Kultura japońska tak odmienna od naszej, europejskiej wzbudziła moje zainteresowanie. Sądzę, że to nie ostatnia książka, która przeczytałam o tym kraju i ludziach w nim mieszkających.