Michał Murowaniecki ujmuje mnie skromnością. Zacznijmy od pierwszego wrażenia – cudowna, subtelna okładka w wersji minimalistycznej (projekt Jakuba Pszoniaka),która nie zdradza kto jest autorem książki. Próżno szukać gdziekolwiek (poza stopką redakcyjną) danych poety. Jakby już witał nas tą pierwszą metaforą, czy może raczej symbolem. Murowaniecki jest także bardzo oszczędny w słowach. Mówi wyłącznie to, co powiedzieć potrzeba. Nic więcej.

Jestem zachwycona tym tomem. "Przeoczone wygrane" to zbiór miniatur, które rozrzucają ziarno. Ono się potem rozrasta i może przyjąć niebotyczne rozmiary. Te wiersze są jak liryczne impulsy, wprawiające w drgania.

Podmiot Murowanieckiego jest mocno zanurzony w codzienność. Z dużą wnikliwością przypatruje się wszystkiemu, co go spotyka, w czym uczestniczy, a nawet i temu, czego zupełnie nie doświadcza. Bywa drobiazgowo analityczny, bada, z filozoficzną pasją, swoją aktualną sytuację, także w kontekście przeszłych oraz przyszłych zdarzeń.

W pierwszym odczuciu można pomyśleć, że podmiot jest pesymistycznym uczestnikiem świata, którego do końca nie rozumie i nie akceptuje. Ale może on tylko podejmuje grę, do jakiej go zaproszono?

Delikatny humor nieco odciąża wyznania mężczyzny. „Umiem ładnie przegrywać” – takim autoironicznym wyznaniem przedstawia się podmiot. I my trochę się uśmiechamy, a trochę wzruszamy.

Poza tak intymnymi zwierzeniami, podmiot dzieli się też obserwacją współczesnego świata. Pilnie śledzi wszelkie wiadomości, podsłuchuje przechodniów, chyba nic mu nie umyka. Co ciekawe, podmiot właściwie pokazuje nam pewne wycinki rzeczywistości i przechodzi dalej – nie komentuje, często nie ujawnia swojego stosunku, raczej nie zdradza emocji, a jeśli nawet – to nie mamy pewności, czy jest poważny, czy sobie kpi. Rzecz jasna, sporo możemy się domyślić, choćby przez to, na jakie zdarzenia kładzie nacisk, co go interesuje, co daje nam pod rozwagę.

Bo w" Przeoczonych wygranych" to czytelnik ma duży wkład w finalną odsłonę zbioru. Jak bardzo będzie on emocjonalny? Jak wiele wniesie do naszego postrzegania życia, świata, przede wszystkim – człowieka (obcego i samego siebie)?

Do rozważania (we własnym sumieniu) podmiot podsuwa nam m.in. różne dylematy moralne. Punktem wyjścia jest sytuacja hipotetyczna lub „news”. Czy jednak możemy odpowiedzieć na tego typu pytania? Podmiot jest specjalistą od wyszukiwania punktów spornych, dręczących pytań, wątpliwości. Z reguły to są sytuacje bardzo drażliwe i zajęcie klarownego stanowiska czasem jest naprawdę trudne, a może i nawet niemożliwe. A przecież sławetna dorosłość na tym właśnie polega, prawda? Że trzeba się opowiedzieć po którejś ze stron. I albo przegramy albo przeoczymy wygraną… Innego wyboru nie ma.

Zatrważający jest współczesny świat. Wcale nie trzeba daleko szukać, wszystko przecież dzieje się tu i teraz, na naszych oczach. A ile z tego przydarza się nam samym, bliskim, sąsiadom? Nikt tak cudnie sarkastycznie nie mówi (półsłówkami) o bólu, cierpieniu (i w domyśle – śmierci) co Michał Murowaniecki.

Wspaniale autor bawi się słowem. Jest w tym tak swobodny i (chyba muszę to powtórzyć) w pewnym sensie skromny! To właśnie przerzucanie sensów, zmiana punktów ciężkości, lawirowanie meandrami leksyki i gra znaczeniami sprawia, że angażujemy się w tę poezję jeszcze mocniej. Jestem zachwycona ile treści przemyca w swoich miniaturach autor, jakie sensy tworzy niebanalnymi połączeniami wyrazów i obrazów.

"Przeoczone wygrane" mają same zalety. Kolejną z nich jest spójny zamysł i konstrukcja książki. Świetnie złożony tom, przeprowadzający nas przez pewną opowieść, a nie tylko zbiór luźnych myśli i obserwacji.

Michał Murowaniecki ujmuje mnie skromnością. Zacznijmy od pierwszego wrażenia – cudowna, subtelna okładka w wersji minimalistycznej (projekt Jakuba Pszoniaka),która nie zdradza kto jest autorem książki. Próżno szukać gdziekolwiek (poza stopką redakcyjną) danych poety. Jakby już witał nas tą pierwszą metaforą, czy może raczej symbolem. Murowaniecki jest także bardzo...