Nie spodziewałem się, że trzeci tom "Rycerzy Heliopolis" ukaże się po polsku biorąc pod uwagę tryb wydawniczy Taurus Media. Jednakże ku mojemu zaskoczeniu prawie trzy lata po tomie drugim ukazał się tom trzeci. Czy warto było czekać?

Napoleon Bonaparte od czasu spotkania z Asiamarem nie potrafi znaleźć zaspokojenia u żadnej kobiety. Rycerze Heliopolis postanawiają wykorzystać to do własnych celów. Problem w tym, że Asiamar może jeszcze nie być gotowy do wykonania zadania.

Podobało mi się, że nareszcie pokazano jakieś słabości głównego bohatera. Okazuje się, że kobieca strona jego natury jest zbyt łagodna. Jednakże szybko okazuje się to tak naprawdę pretekstem do kolejnego etapu rozwoju bohatera, który staje się jeszcze doskonalszy. Trochę to już męczące, przydałoby się zostawić mu jakiekolwiek cechy ludzkie, chociaż w finale jest pokazane, że nie jest zupełnie pozbawiony bardzo ludzkich uczuć.

Dużo traci w moich oczach w tym tomie Napoleon Bonaparte. Zbyt łatwo staje się marionetką w rękach Asiamara i Rycerzy Heliopolis. Doceniam jednak, że w pewnym momencie potrafi się im postawić, co jednak nie ratuje go przed upadkiem.

Rysunki Jeremy'ego jak to zazwyczaj w tej serii robią wrażenie anatomiczną dokładnością w obrazowaniu ludzkiego ciała. Dobrze udaje mu się oddać nastrój danych scen przez odpowiednie kolorystyczną notację poszczególnych lokacji np. płonącą Moskwa jest w pomarańczowych odcieniach, a roślinne miejsce medytacji bije zielonym blaskiem. Niestety nie udało się uniknąć pewnych niezamierzonych śmieszności - Napoleon strzelający jadeitową pszczołą ze swojego brzuch przywodzi na myśl "Troskliwe misie".

Mam mieszane uczucia co do tego tomu. Postacie nie są zbyt wiarygodne i na tym etapie tej krótkiej serii jest ciągle za dużo tajemnic. Mam nadzieję, że na tom czwarty, który w oryginale ukazał się już w 2019 r., nie trzeba będzie tak długo czekać.

Nie spodziewałem się, że trzeci tom "Rycerzy Heliopolis" ukaże się po polsku biorąc pod uwagę tryb wydawniczy Taurus Media. Jednakże ku mojemu zaskoczeniu prawie trzy lata po tomie drugim ukazał się tom trzeci. Czy warto było czekać?

Napoleon Bonaparte od czasu spotkania z Asiamarem nie potrafi znaleźć zaspokojenia u żadnej kobiety. Rycerze Heliopolis postanawiają...

Jodorowsky to Jodorowsky. Mieszanka geniuszu oraz naprawdę porytych pomysłów. Przynajmniej tak to wygląda z mojej perspektywy, bo choć nie jestem fanem tego scenarzysty, to poznałem dość sporą liczbę jego dzieł. No ma jakiś taki wewnętrzny magnes, który mimo wszystko mnie przyciąga do komiksów jakie wyszły spod jego ręki. Szczególnie, że współpracuje z genialnymi artystami, zatem jego prace często są okraszone fenomenalnym rysunkiem. W przypadku Rycerzy Heliopolis jest podobnie, choć tutaj dochodzi również element umiejętnego mieszania fikcji z faktami historycznymi, dzięki czemu naprawdę przyjemnie czyta mi się tą serię.

Trzeci z czterech tomów skupia się na szaleństwie trawiącym umysł Napoleona Bonaparte oraz pełnej przemianie głównego bohatera, hermafrodyty imieniem Asiamar. Bonaparte nie może zapomniec pocałunku kobiety, którą spotkał podczas swej kampanii w Egipcie. Tam też w jego ciało przeniknął mistyczny artefakt, który dał Cesarzowi nieśmiertelność. Teraz ogarnięty gorączką pychy oraz szaleństwa, pragnie podbić cały świat i zdobywa kolejne kraje Europy. Asiamar ma jednak inne plany co do Korsykanina, a dzięki manipulacji zwraca go przeciw Rosji.

Muszę przyznać, że bardzo zgrabnie połączono kampanię Napoleona, uwielbienie przez Francuzów, które ostatecznie stały się jego zgubą, z czystym mistycyzmem oraz alchemią. Zatem element fantastyczny miesza się tutaj płynnie z realizmem, dając nam zupełnie inny obraz wielkiego zdobywcy, którego pochłonęła ostatecznie własna ambicja oraz egoizm. I ten element bardzo mi się podoba. Podobnie jak tłumaczenie pewnych zasad alchemii, choć tutaj akurat autor bardziej popuścił wodze fantazji, niż trzymał się tego, co było ogólnie przyjęte w księgach poświęconych tej dziedzinie. Z drugiej strony wielu rzeczy zapewne nie wiemy, gdyż sporo alchemików działało na własną rękę, a instytucje kościelne ostatecznie zagrabiły lub zniszczyły ich dokonania. Nie twierdzę, że zawsze były to dzieła naukowe, bowiem sporo znajdowało się w takich pracach absurdów. Z drugiej strony dysponują dzisiejszą wiedzą oraz technologią z pewnością wiele z ówczesnych tez dałoby się wyjaśnić logicznie.

Tak czy inaczej seria zbliżą się ku końcowi. Finał tego tomu mnie nie rozczarował i zachęcił, aby dobrnąć do końca. Będzie to w moim wypadku jednorazowa przygoda, bowiem nadal nie jestem jakimś wielkim fanem Jodorowsky'ego, ale przynajmniej tą serię czytało mi się ze smakiem. Głównie z powodu nawiązań do życiorysu Bonapartego oraz świetnego rysunku. Zatem jeśli lubicie tego typu luźne podejście do historii z domieszką fantastyki, to śmiało sięgnijcie po Rycerzy Heliopolis.

Jodorowsky to Jodorowsky. Mieszanka geniuszu oraz naprawdę porytych pomysłów. Przynajmniej tak to wygląda z mojej perspektywy, bo choć nie jestem fanem tego scenarzysty, to poznałem dość sporą liczbę jego dzieł. No ma jakiś taki wewnętrzny magnes, który mimo wszystko mnie przyciąga do komiksów jakie wyszły spod jego ręki. Szczególnie, że współpracuje z genialnymi artystami,...

Jakość spada z każdym tomem. Pomysł był ciekawy, ale akcja rozwinęła się w kierunku, który osobiście nie przypadł mi do gustu.

Jakość spada z każdym tomem. Pomysł był ciekawy, ale akcja rozwinęła się w kierunku, który osobiście nie przypadł mi do gustu.