O marzeniach Kazimierza Kutza o „śląskim Hollywood”. O tym, co łączy Jerzego Hoffmana, Andrzeja Barańskiego i Juliana Antonisza. Gdzie swoje aktorskie przygody rozpoczynali Zbigniew Zamachowski i Arkadiusz Jakubik i dlaczego to na Śląsku, w dobie kryzysu, powstały najbardziej kasowe polskie filmy?

W stronę niemożliwego. Zespół Filmowy „Silesia” 1972 – 1983 to obszerna, bogata w unikatowe materiały archiwalne historia jednego z najbardziej wyjątkowych zjawisk na mapie polskiej kinematografii i regionalnego rynku filmowego. Istniejąca od stycznia 1972 roku w Katowicach „Silesia” była jedynym działającym lokalnie zespołem filmowym. Powstała z inicjatywy, odwagi i szaleństwa Kazimierza Kutza, a rozwinęła swój produkcyjny potencjał dzięki zabiegom Ernesta Brylla. Napędzana marzeniami śląskiego reżysera, jego przyjaciół i współpracowników o stworzeniu na bytkowskich polach „śląskiego Hollywood” i miejsca, gdzie swoje artystyczne plany mogliby realizować młodzi, debiutujący twórcy. Przeżywała spektakularne wzloty, kasowe sukcesy i dramatyczne zawirowania w tyglu politycznych zmian. Dała polskiemu kinu „Sanatorium pod Klepsydrą” Wojciecha Jerzego Hasa, „Trędowatą” Jerzego Hoffmana czy jeden z nielicznych polskich horrorów – „Wilczycę” Marka Piestraka. Pozwoliła zadebiutować takim reżyserom jak Andrzej Barański, Grzegorz Królikiewicz czy Wojciech Wiszniewski. Przez 11 lat swojej działalności, nieustannie walcząc ze zmieniającymi się okolicznościami, „Silesia” gromadziła filmowych zapaleńców i ich marzenia o dążeniu do niemożliwego: swobody artystycznej i wielkiego kina tworzonego na Górnym Śląsku.

„Zaproponowana przez Autorkę opowieść o „Silesii” jest zarazem kronikarska i bardzo osobista, bo choć niepozbawiona porządkującej narracji (…),przesiąknięta została na wskroś nutką nostalgicznego zdziwienia, że coś takiego jak zespół filmowy na Śląsku było możliwe. W wypadku książki Tecl-Szubert przekłada się to na tryb narracji osobistej, niewymuszonej przez procesy historycznofilmowe (…),bliskiej gawędzie, zobowiązanej raczej ludziom, którzy w codziennym mozole tworzyli górnośląski rozdział polskiej kinematografii – reżyserom, kierownikom literackim, szefom produkcji – niż bezosobowym mechanizmom życia społecznego, politycznego czy artystycznego. (…)” – Andrzej Gwóźdź o książce W stronę niemożliwego. Zespół Filmowy „Silesia” 1972 – 1983.