Dla mnie książka była pewnego rodzaju odkryciem, mało znam takich biografii . Ciekawa postać , środowisko artystyczne, wielcy muzycy tamtych czasów i dużo informacji o utworach muzycznych.

Dla mnie książka była pewnego rodzaju odkryciem, mało znam takich biografii . Ciekawa postać , środowisko artystyczne, wielcy muzycy tamtych czasów i dużo informacji o utworach muzycznych.

'Muszę wam się przyznać...' Widuję tu sporo recenzji zaczynających się tym zwrotem. Że tak się niby sobie zwierzamy i od razu robi się intymnie i przyjacielsko jak na mitingu anonimowych książkoholików. Muszę się przyznać - komukolwiek, bo nie śmiem myśleć, że czytają to jacyś WY, raczej jakiś pojedynczy ON lub ONA - że nie wiem po co kupiłam tę książkę. Prawdopodobnie znowu skusiła mnie okładka. Subtelna dama w szarościach i te błyszczące paski w ulubionym, atramentowym kolorze. Mój boże, jestem taka prosta.
Tak czy inaczej, mogłam mieć nadzieję, że skoro autorka ma ambicje opowiedzieć o kobiecie nieprzeciętnej, to bardziej skupi się na wewnętrznym życiu swojej bohaterki, jej postrzeganiu świata, jak go w sobie przetwarza, co na nią wpływa, coś więcej o muzyce i samym procesie tworzenia. No ale nie. Za to mamy niemilknącą melodię pod tytułem: Schuman, Schuman, Schuman. Co zrobi Schuman, co pomyśli Schuman, w jakim nastroju jest Schuman. Się uparła na tego podcinacza skrzydeł Schumana jak głupia. Nie znoszę Schumana, jego muzyka działa mi na nerwy. Nieśmiała dziewczyna spod klosza i pierwszy facet, który się do niej dobrał. A swoją drogą jak mu się to udało, skoro ojciec tak ją pilnował, że listu nie mogła spokojnie napisać? Gdzie oni się bzyknęli? Chciałabym to wiedzieć.
Nie wiem za co ta książka zbiera 10. Ani to romans, ani powieść biograficzna. I nikt mi nie powie (no raczej, że nie) że nie zajeżdża leciutko nudą. Myślę, że Clara zasługuje na lepszą o sobie opowieść. Jak wiele kobiet z jej epoki, jak wiele kobiet w ogóle. Patriarchat skończy się wówczas, kiedy kobiety same tego zechcą i wezmą za tę decyzję odpowiedzialność. A tak to Schuman, Schuman Schuman. Schuman wszystko wie.
A książkę sobie zostawię. Dla okładki

'Muszę wam się przyznać...' Widuję tu sporo recenzji zaczynających się tym zwrotem. Że tak się niby sobie zwierzamy i od razu robi się intymnie i przyjacielsko jak na mitingu anonimowych książkoholików. Muszę się przyznać - komukolwiek, bo nie śmiem myśleć, że czytają to jacyś WY, raczej jakiś pojedynczy ON lub ONA - że nie wiem po co kupiłam tę książkę. Prawdopodobnie...

Niestety, biograficzna powieść stanowiąca co najwyżej wystukany w szczytnym celu manifest, napisany tandetnym stylem wypracowania z podstawówki, nachalny jeśli chodzi o przekaz, z płaskimi bohaterami i niewiarygodny fabularnie w tym zakresie, w jakim nie stanowi przepisania źródeł.
A mogło być tak dobrze. Życie Clary Schuman z domu Wieck to naprawdę materiał na powieść, ale dla dobrego autora. Z tym, że do tego trzeba mieć warsztat. Nie wystarczy pomysł i chęć przekazania współczesnym nastolatkom, że prawie 200 lat temu kobiety miały znacznie ciężej niż teraz i nie były równouprawnione prawnie z mężczyznami, nie mówiąc już o odbiorze społecznym ich pozycji. Ale takie prawdy trzeba umieć przekazać w sposób umiejętny, a nie waleniem obuchem w głowę w każdym rozdziale, z zachowaniem zasad obowiązkowej poprawności politycznej.
Do tego jeszcze, jeśli chodzi o styl, książka napisana jest tragicznie. To skrzyżowanie wypracowania z podstawówki z brykiem lektur dostępnym w necie. Autorka musiała mieć niskie zdanie o możliwościach intelektualnych adresatów (chyba głównie adresatek) „Pianistki”, skoro łopatologiczny styl i kompozycje ciągle wspomagała zdaniami wyjaśniającymi motywacje (w stylu "zrobiła to bo kobiety wówczas nie mogły …”). Żeby nie stawiać czytelnika w trudnej – zdaniem autorki - sytuacji, kolejne zdania wyjaśniają („załatwił wszystko”) to, co wydarzyło się pomiędzy dwoma opisywanymi epizodami. Gdyby ktoś z treści dialogu nie wywnioskował o tym, jak obie strony odbierają siebie nawzajem Frau Rygiert na wszelki wypadek dodaje, że „od razu się polubiły”.
Do nielicznych zalet, oprócz tematyki, należą informacje o utworach muzycznych, wystawianych ówcześnie, sposobach ich komponowania i zasadach prób. Plusem jest także branie pod uwagę ówczesnych środków lokomocji i tempa przemieszczania się. Ale to za mało, by powiedzieć, że warto przeczytać tą pozycję.

Niestety, biograficzna powieść stanowiąca co najwyżej wystukany w szczytnym celu manifest, napisany tandetnym stylem wypracowania z podstawówki, nachalny jeśli chodzi o przekaz, z płaskimi bohaterami i niewiarygodny fabularnie w tym zakresie, w jakim nie stanowi przepisania źródeł.
A mogło być tak dobrze. Życie Clary Schuman z domu Wieck to naprawdę materiał na powieść, ale...

Ile wybitnych kompozytorek potrafilibyście wyliczyć? Z pewnością jedną z najważniejszych była Clara Schumann, która już w czasach Chopina czy Liszta potrafiła osiągnąć sukces. Jaka była jednak tego cena? O tym dowiecie się z powieści Beate Rygiert "Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości".
Lata 30. XIX wieku. Nastoletnia Clara odbywa trasę koncertową pod okiem ojca, wybitnego pedagoga muzycznego Friedricha Wiecka, który czuwa nad każdym elementem jej kariery. Jego uporządkowana wizja zostaje zaburzona, gdy niespodziewanie Clara zakochuje się w Robercie Schumannie, znakomitym kompozytorze. Dziewczyna stopniowo dojrzewa do walki o własną niezależność i prawo do miłości...
Wbrew pozorom to przede wszystkim powieść o przemocy. Przemocy subtelnej, w białych rękawiczkach, takiej, którą łatwo przedstawić jako troskę i miłość. Narcystyczny ojciec traktuje Clarę jako inwestycję, która ma mu przynieść zyski bez względu na wszystko, gdy zaś córka walczy o wolność, nie cofa się absolutnie przed niczym. Gdy zaś Clarze udaje się uwolnić od niego, wpada w kolejną pułapkę - Robert Schumann jako mąż zaczyna ograniczać ją i manipulować w podobnym stopniu, jak wcześniej jej ojciec.
Kompozytorka poznaje również inne artystki i znajduje w ich losach odbicie swojej własnej drogi. Szczególnie silne wrażenie robią sceny z Fanny Mendelsohn, siostrą słynnego kompozytora, która pomimo wybitnego talentu ma zakaz upubliczniania swoich dzieł. Autorce udało się jednak przedstawić te postaci nie tylko jako ofiary, ale jako osoby z krwi i kości.
Powieść dość wolno się rozkręca - gdyby z pierwszej połowy wyciąć część scen koncertowo-podróżniczych, całość robiłaby znacznie większe wrażenie. Mimo to polecam tę powieść gorąco.

Ile wybitnych kompozytorek potrafilibyście wyliczyć? Z pewnością jedną z najważniejszych była Clara Schumann, która już w czasach Chopina czy Liszta potrafiła osiągnąć sukces. Jaka była jednak tego cena? O tym dowiecie się z powieści Beate Rygiert "Pianistka. Clara Schumann i muzyka miłości".
Lata 30. XIX wieku. Nastoletnia Clara odbywa trasę koncertową pod okiem ojca,...

Nie jest to jakaś wybitna pozycja, ale pozwala poznać Clarę Schumann.Jej bardzo ciężkie i pracowite życie, ogromną siłę wewnętrzną dzięki której została prawdziwą, podziwianą artystką. Los kobiet w tamtych czasach był nie do pozazdroszczenia (8 ciąż),a mimo to Clara miała moc do prowadzenia życia artystycznego, ćwiczeń, pracy, udzielania lekcji i dawania koncertów.

Nie jest to jakaś wybitna pozycja, ale pozwala poznać Clarę Schumann.Jej bardzo ciężkie i pracowite życie, ogromną siłę wewnętrzną dzięki której została prawdziwą, podziwianą artystką. Los kobiet w tamtych czasach był nie do pozazdroszczenia (8 ciąż),a mimo to Clara miała moc do prowadzenia życia artystycznego, ćwiczeń, pracy, udzielania lekcji i dawania koncertów.

Clara Schumann to kompozytorka, pianistka, wirtuozka, uwodzicielka dźwiękiem, miłośniczka muzyki. Zakochana, od nastoletnich lat czuła, że Robert Schumann jest jej przeznaczony. Ale czy miłość wystarczy aby być szczęśliwą? Czy serce powinno być mądrzejsze niż rozum? A może to nie miłość tylko chęć dogryzienia ojcu, apodyktycznemu, nastawionemu na cel, pozbawionemu uczuć sprawiła, że Clara chciała postawić na swoim?

Z jednej zaborczej relacji wpadła w drugą trudną i skomplikowaną. Musiała dokonywać wyborów pomiędzy miłością do muzyki, a miłością do drugiego człowieka.

Niesamowicie poznawało się życie Clary Schumann, chociaż bywały trudne momenty, wzruszające, refleksyjne, niezrozumiałe, to bardzo dobrze czytało się tę książkę. Fakty, informacje i beletrystyka były wyważone. Wszystko się ze sobą splatało, odkrywając kolejne momenty z życia Clary.

Ostatnio zaczytuję się w tego typu powieściach i zauważyłam, że dobrze się w nich odnajduję. O wielu rzeczach się dowiaduję, później sama mogę pogłębić temat, ale nie czuję zmęczenia podczas czytania, ani przetłoczenia informacjami.

Clara Schumann to kompozytorka, pianistka, wirtuozka, uwodzicielka dźwiękiem, miłośniczka muzyki. Zakochana, od nastoletnich lat czuła, że Robert Schumann jest jej przeznaczony. Ale czy miłość wystarczy aby być szczęśliwą? Czy serce powinno być mądrzejsze niż rozum? A może to nie miłość tylko chęć dogryzienia ojcu, apodyktycznemu, nastawionemu na cel, pozbawionemu uczuć...

Wzruszająca, pięknie napisana książka o niezwykle bogatym i spełnionym życiu Clary Schumann. Warto walczyć o realizację swoich marzeń mimo trudności jakie napotykamy i dbać o to by w naszym życiu było wiele pięknych i ważnych dla nas chwil, które nas inspirują i są siłą napędową do dalszych działań.

Wzruszająca, pięknie napisana książka o niezwykle bogatym i spełnionym życiu Clary Schumann. Warto walczyć o realizację swoich marzeń mimo trudności jakie napotykamy i dbać o to by w naszym życiu było wiele pięknych i ważnych dla nas chwil, które nas inspirują i są siłą napędową do dalszych działań.

Romantyzm, Niemcy.
Burzliwe małżeństwo. Zaburzony ojciec, chory psychicznie mąż, kariera kosztem gromady dzieci, romans z przyjacielem męża Brahmsem i być może owoc tego romansu w postaci dziecka. Jednym słowem koszmarne życie. Współczuję Clarze, była niewolnicą ojca a później samej siebie. No ale cel osiągnęła. Nawet w XXI wieku piszą o niej książki:)

Romantyzm, Niemcy.
Burzliwe małżeństwo. Zaburzony ojciec, chory psychicznie mąż, kariera kosztem gromady dzieci, romans z przyjacielem męża Brahmsem i być może owoc tego romansu w postaci dziecka. Jednym słowem koszmarne życie. Współczuję Clarze, była niewolnicą ojca a później samej siebie. No ale cel osiągnęła. Nawet w XXI wieku piszą o niej książki:)

„Pianistka” jest piękną opowieścią o niepospolitej kobiecie, która musiała długo walczyć o spełnienie się miłości i stale zabiegać o możliwość realizowania swoich ambicji. Clara Wieck jest uzdolnioną pianistką i kompozytorką. Od najmłodszych lat przyzwyczajoną do dyscypliny ćwiczeń na fortepianie i do świateł sal koncertowych. Nad jej karierą czuwa ojciec, Friedrick Wieck, również muzyk, a także nauczyciel. Jednocześnie zaś człowiek niesamowicie apodyktyczny, realizujący własne plany i ambicje bezwzględnie i stosujący rządy silnej ręki. Clarę traktuje instrumentalnie, bez uczucia, niczym drogocenny fortepian, o który należy dbać, by wydawał czysty dźwięk.

Clara, chcąc nie chcąc, ulega jego woli, choć odkąd przekonała się, że ojciec robi wszystko, by przeszkodzić jej miłości do Roberta Schumanna, wzbiera w jej sercu bunt, a z czasem i nienawiść. Coś, co z początku brane jest za chwilowy kaprys, jedno z wielu zauroczeń młodości, okazuje się silnym, dojrzałym uczuciem na całe życie. W dodatku w pełni odwzajemnionym. Tak więc między ojcem i córką trwa próba sił, w czasie której Clara nabiera zdecydowania i dojrzałości. Może w końcu przyszedł czas na usamodzielnienie się.

I tutaj warto na chwilę się zatrzymać i pochylić nad kwestią roli kobiety w pierwszej połowie XIX wieku. Jak bardzo była wówczas skrępowana przez swoiście rozumianą przyzwoitość. Nie dysponowała ani swoim czasem, ani wolną wolą, ani pieniędzmi, które sama zarobiła. Nie decydowała o sobie, będąc zależną najpierw od ojca, a później od męża. To te właśnie obyczajowe kajdany każą Clarze całymi latami czekać na sfinalizowanie małżeństwa z Robertem. Ojciec stanowczo mu się sprzeciwia, rości sobie poza tym prawo do pieniędzy z granych przez nią koncertów. Zasypuje ją listami pełnymi obraźliwych wyrzutów. A potrafi być naprawdę bardzo nieprzyjemny.

Trudności, jakie napotyka Clara w realizowaniu swoich marzeń, mimo wielkiego talentu i ogromu pracy włożonej w ćwiczenia i występy, ciągła zależność i lawirowanie między oczekiwaniami otoczenia i własnymi, konieczność podstępnego poszerzania przestrzeni, jaka powinna bez problemu jej przysługiwać i walka o każdy samodzielny krok, każą zastanowić się nad ewoluowaniem swobód i praw kobiet w Europie na przestrzeni lat. A to już temat do szerokiej, a dla niektórych nawet dzisiaj kontrowersyjnej dyskusji.

Trzeba jednak pamiętać, że była to pierwsza połowa XIX wieku i spojrzeć na to, jako na fakt z zamierzchłej historii. Przy tym sama Clara pokazuje nam na łamach tej powieści, jak kobiety próbowały sobie radzić z tymi ograniczeniami, sprytnie i bardzo inteligentnie, co czasami rodzi uśmiech podziwu, a czasami irytację, że musiały uciekać się do takich metod. Matka Clary odzyskała wolność za cenę pozostawienia córki ojcu. Jednak, by otrzymać rozwód, zgodziłaby się pewnie na wszystko.

Jest to też klimatyczna opowieść o świecie dźwięków i akordów, o oddaniu sztuce i trudnościach, jakie artyści, akurat w tym przypadku muzycy, musieli pokonywać, by móc utrzymać się ze swojego talentu. Rozmowy o muzyce, o koncertach, podróżach, prowadzone na salonach Wiednia, Berlina, Paryża, Salzburga czy Petersburga przez Chopina, Lista, Mendelssohna, Schumanna, to bardzo interesujące fragmenty, które niosą mnóstwo informacji o klimacie i kulturze opisywanych czasów. Niekiedy przenosimy się też na królewski dwór, ten czy tamten, gdzie Clara akurat gra koncert. Ale towarzyszymy jej też na spacerach, w galeriach sztuki, wszędzie tam, gdzie zaintrygowana nowinkami się wybiera. Odkąd sama musi organizować swoje koncerty, dowiadujemy się ze szczegółami, jakie nowe wyzwania spadły na jej barki.

Zarówno Clara, jak i my wraz z nią, zastanawiamy się, czy gdyby nie wykazywała wybitnego talentu muzycznego, ojciec chciałby roztaczać nad nią opiekę, czy też może wówczas miałaby szanse na o wiele szczęśliwsze, pełne miłości dzieciństwo u boku matki. Wówczas jednak jej życie potoczyłoby się w zupełnie innym kierunku, nie wiadomo, czy lepszym.

Beate Rygiert, niemiecka pisarka i autorka scenariuszy filmowych, nakreśliła w „Pianistce” przekonujące i złożone portrety psychologiczne. Mam tu na myśli nie tylko postaci pierwszoplanowe, ale również te, które pojawiają się, by po jakimś czasie zniknąć i ustąpić miejsca innym. Ojciec i matka Clary, tak różni, a każde niezwykle wyraziste. Przyjaciółki, które ją wspierają, nie wszystkie równie lojalne. Inwigilująca ją na polecenie ojca służąca. Jednak skupię się tutaj na Clarze i Robercie. Na ukazaniu różnych faz ich związku, trudnego ze względu na nierówny charakter Roberta, jego egocentryzm, ale także na talent i ambicje Clary, z którymi niełatwo było mu się pogodzić. I nie jest to, wbrew pozorom, oznaka tamtych czasów i nierówności między płciami. Dzisiaj także nierzadko spotykamy się z podobną zazdrością o sukcesy zawodowe nawet w związkach wypełnionych miłością, szczególnie, gdy oboje małżonkowie parają się podobną dziedziną. W „Pianistce” temat ten mocno wybrzmiewa. Obserwujemy rozterki głównej bohaterki, która stale zmuszona jest dokonywać karkołomnych wyborów, wyniszczających ją emocjonalnie.

„Pianistka” to doskonała powieść biograficzna, z akcją umiejscowioną w barwnym i ciekawym okresie połowy XIX stulecia, z mnóstwem powszechnie znanych postaci, głównie ze świata muzyki, ale też koronowanych głów i dworskich osobistości, które przewijają się na kartach książki. Wędrujemy za Schumannami po Europie. Od Niemiec do Francji, od Danii po Rosję, przyglądając się ówczesnym obyczajom, modzie, kulturze. Podziwiamy Clarę za jej wielki talent, odwagę i zdecydowany charakter. Kibicujemy jej, gdy musi pokonywać coraz to nowe przeszkody, stawiane na jej drodze najpierw przez ojca, a później męża. I musimy się pogodzić z jej ogromnym uczuciem do Roberta, które jest silniejsze od wszystkiego, choć niekoniecznie je rozumiemy i czasem mamy ochotę mocno nią potrząsnąć.

Jednak kim jesteśmy, by ich oceniać. Wszystkie wybory Clary były świadome, miała do nich prawo, jak każdy. Tym bardziej, że była diabelnie inteligentną i zdecydowaną osobą. Zanurzmy się więc w jej świat i pozwólmy się poprowadzić nieśpiesznym dźwiękom fortepianu.
Książkę mogłam przeczytać dzięki portalowi: https://moznaprzeczytac.pl/

„Pianistka” jest piękną opowieścią o niepospolitej kobiecie, która musiała długo walczyć o spełnienie się miłości i stale zabiegać o możliwość realizowania swoich ambicji. Clara Wieck jest uzdolnioną pianistką i kompozytorką. Od najmłodszych lat przyzwyczajoną do dyscypliny ćwiczeń na fortepianie i do świateł sal koncertowych. Nad jej karierą czuwa ojciec, Friedrick Wieck,...

Powieść biograficzna "Clara Schumann i muzyka miłości" Beate Rygiert to przede wszystkim historia kobiety tkwiącej mocno w gorsecie wymogów i konwenansów. Młodość i pierwsze lata kariery naznaczone dyktatorskim tonem ojca - Friedricha Wiecka, którego despotyzm wyrasta z przekonania, że życie i kariera córki to coś w rodzaju dochodowego projektu, który mu się jak najbardziej należy. Tym bardziej, iż to on właśnie udzielał jej lekcji gry na fortepianie i dzięki jego metodom nauczania dziewczyna uzyskała wyśmienite wykształcenie muzyczne.

Zakochując się w dawnym uczniu Wiecka- Robercie Schumannie - Clara przeciwstawia się apodyktycznemu ojcu,
postanawiając walczyć o tę miłość i prawo do kształtowania własnego życia.

"Sama nie wiem, jak wygląda moje wnętrze - szaleje we mnie straszliwy niepokój". Powie, gdy po latach walki uzyska zgodę na zawarcie małżeństwa.

Życie z Robertem szybko pozbawia ją iluzji i daje powody do konfliktów. Ponieważ gra fortepianowa Clary przeszkadza mężowi podczas komponowania, ograniczona zostaje jej działalność artystyczna. Dopiero w 1853 r., w ich ostatnim wspólnym mieszkaniu w Düsseldorfie, dziewczyna ma własny pokój muzyczny, w którym może regularnie ćwiczyć i komponować.

Czy życie z Schumannem było rzeczywiście spełnieniem marzeń Clary, czy jedynie przejściem z zależności od jednego mężczyzny w zależność od drugiego? Ona sama wierzyła, że był to związek udany, choć bolał ją fakt, że małżonek bagatelizował jej karierę i muzyczne osiągnięcia.

"Pianistka" Beate Rygiert to portret kobiety, której niemal całe życie jawi się jako "odłożone na bok własne życzenia", a to by zadowolić ojca, a to męża, później - by utrzymać siebie i dzieci po śmierci tego ostatniego.

Paradoksem jest, iż Clara nigdy nie uważała, że jest wystarczająco dobra, pomimo swojego niezaprzeczalnego talentu. Nieustannie porównywała się do swoich męskich odpowiedników. W życiu szukała bezpieczeństwa, akceptacji, tęskniła za prawdziwym uczuciem - i chyba jedyne pewne schronienie dawała jej muzyka.

Biografia Clary wpisuje się w konwencję epoki naznaczonej wymogami "skromności i przyzwoitymi manierami", zaostrzonej religijnością i surowością, gdzie rola kobiet była jasno określona, a wszelkie odstępstwa źle widziane. Chociaż współczesność nie dawała możliwości i warunków do rozwoju pasji utalentowanych kobiet, Clara Schumann przeszła do historii jako jedna z największych artystek swoich czasów. Polecam.

Powieść biograficzna "Clara Schumann i muzyka miłości" Beate Rygiert to przede wszystkim historia kobiety tkwiącej mocno w gorsecie wymogów i konwenansów. Młodość i pierwsze lata kariery naznaczone dyktatorskim tonem ojca - Friedricha Wiecka, którego despotyzm wyrasta z przekonania, że życie i kariera córki to coś w rodzaju dochodowego projektu, który mu się jak najbardziej...