Nazwanie tej książki powieścią (taka informacja pojawia się na okładce) jest nadużyciem. To połączenie emocjonalnie egzaltowanej opowieści o osobach LGBT oraz ich walce o prawo do życia na własnych warunkach z moralizującymi wstawkami autora. Jonas Gardell nie mógł się chyba zdecydować, czy opisuje w sposób faktograficzny historię ruchu LGBT (narracja pseudopowieściowa przerywana jest co jakiś czas fragmentami non-fiction. Czułem się momentami, jakbym czytał wikipedię) czy próbuje stworzyć opierającą się na faktach opowieść o Pontusie Wiknerze, Ronnym, Vanji i Kerstin. Gardell chciał uwzględnić w swoim tekście zdecydowanie za dużo zebranego materiału. Jest on wprawdzie niezwykle ważny jako punkt wyjścia do dyskusji o tolerancji i długiej, niezakończonej jeszcze walce o podstawowe prawa każdego z nas. Jeśli ma to być tekst literacki, wymaga on jednak większej kreatywności autora, dobrego pomysłu na to, jak spożytkować twórczo materiał bazowy. Sam językowy patos nie wystarczy.

Moim zdaniem Gardellowi tak próba zupełnie nie wyszła. Za dużo tu aktywistycznego zaangażowania społecznego, za dużo irytującej narracji, która nachalnie komentuje całą historię, nie pozostawiając czytelnikowi przestrzeni na własną interpretacją i własne uczucia. Taki sposób opowiadania pojawił się już w trylogii "Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek" (szczególnie w tomie pierwszym),ale rozbudowana, wielowątkowa historia Rasmusa i Benjamina ostatecznie się obroniła. Tutaj całość sprawia wrażenie szkicu i notatek do większej opowieści. Smutne to trochę, bo potencjał tematu był ogromny. Może innym razem.

Nazwanie tej książki powieścią (taka informacja pojawia się na okładce) jest nadużyciem. To połączenie emocjonalnie egzaltowanej opowieści o osobach LGBT oraz ich walce o prawo do życia na własnych warunkach z moralizującymi wstawkami autora. Jonas Gardell nie mógł się chyba zdecydować, czy opisuje w sposób faktograficzny historię ruchu LGBT (narracja pseudopowieściowa...