Ta książka, to spotkanie z niesamowitym człowiekiem. Postacią pełną wrażliwości, ciekawości drugiego człowieka i otwartości na drugiego człowieka. Z czytanych słów, zdań układa się obraz człowieka pełnego mądrości, pokory i skromności. Odpowiedzialnego za obraz, który tworzy, ale również za przedstawionego w nim bohatera.
Bohater i zarazem narrator tej książki był poszukiwaczem wartości, a jednocześnie był wartością samą w sobie. Bardzo bliskie jest mi się również poczucie humoru Kieślowskiego, jego dystans do świata i ludzi. Jak również jego dojmująca potrzeba zrozumienia drugiego człowieka, wczucia się w niego. Cechowały go ponadto ogromne pokłady tolerancji, postawa daleka od krytykowania, a akcentująca o złożoność ludzkiej psychiki, postaw, okoliczności towarzyszących i wpływających na określone decyzje człowieka. Czytając tę książkę przypomniał mi się bohater „Zbyt głośnej samotności” - mimowolnie wykształcony, tak tutaj poznałam mimowolnego psychologa, czy psychoanalityka ludzkich umysłów.
Ta książka, to również niesamowita podróż po twórczości filmowej reżysera, w której autor-narrator w pasjonujący sposób opowiadał, czym jest, czy raczej powinien być film. Jak bardzo ważne dla udanego filmu i budowanych w nim postaci była znajomość siebie samego. Zdaniem Kieślowskiego jeśli człowiek nie rozumie własnego życia, nie będzie mógł zrozumieć postaci, o której chce opowiedzieć, którą chce pokazać w swoim filmie. Opowiadał jak bardzo ważne dla niego, jako twórcy było to aby film wzruszał, zawierał w sobie magię. Aby mógł zaproponowanym przez siebie obrazem widza poruszyć, do czegoś go namówić, dotknąć w jakiś sposób, czy to intelektualnie czy emocjonalnie.
„Dla mnie wyznacznikiem pewnego pułapu, jakości czy klasy sztuki jest moment, w którym czytając, oglądając czy słuchając czegoś, mam dojmujące i jaskrawe uczucie, że ktoś sformułował coś, co przeżyłem albo o czym pomyślałem. Sformułował dokładnie tak samo, tylko przy pomocy lepszego zdania, piękniejszego układu plastycznego abo lepszej kompozycji dźwięków, niż ja sobie kiedykolwiek mogłem wyobrazić. Bywa, że na chwileczkę dał mi poczucie piękna czy szczęścia. Jeżeli to znajduję w literaturze, to jest do dla mnie wielka literatura, jeżeli w kinie, to jest to dla mnie wielkie kino. Kiedy czytasz wielką literaturę, to na którejś stronie znajdujesz zdanie, które – wydaje Ci się – kiedyś sama powiedziałaś albo usłyszałaś. To jest opis albo obraz, który Ciebie głęboko dotyczy, głęboko dotyka i jest Twoim obrazem. Na tym polega wielka literatura. Co chwila odnajdujesz siebie albo kogoś zupełnie innego wprawdzie, ale myślącego tak jak Ty, widzącego to, co Ty kiedyś zobaczyłaś. Na tym polega wielka literatura, na tym samym wielkie kino. Na chwileczkę znajdujesz tam siebie.” - oto myślę kwintesencja dążeń Krzysztofa Kieślowskiego w swojej pracy zawodowej, o której opowiadał. A nieświadomie poprzez te dążenia, sposób patrzenia na otaczającą i zmieniającą się rzeczywistość pokazał jednocześnie jakim niezwykle interesującym, wartościowym i wartym poznania człowiekiem był On sam.

Ta książka, to spotkanie z niesamowitym człowiekiem. Postacią pełną wrażliwości, ciekawości drugiego człowieka i otwartości na drugiego człowieka. Z czytanych słów, zdań układa się obraz człowieka pełnego mądrości, pokory i skromności. Odpowiedzialnego za obraz, który tworzy, ale również za przedstawionego w nim bohatera.
Bohater i zarazem narrator tej książki był...