Napisana bardzo przystępnym językiem, szeroko omawia żywioł. Co prawda nie wyczerpała tematu, ale podpowiedziała, czego poszukiwać już na własną rękę.

Napisana bardzo przystępnym językiem, szeroko omawia żywioł. Co prawda nie wyczerpała tematu, ale podpowiedziała, czego poszukiwać już na własną rękę.

Po magii wody przyszła pora na kolejny żywioł – tym razem powietrze. Po przeczytaniu pierwszego tomu z serii Żywioły napisanego przez Lilith Dorsey i fakcie, że lektura była dla mnie szalenie ciekawa i czerpałam z niej przyjemność garściami, z równie dużą dozą entuzjazmu zasiadłam do lektury Magii powietrza. I niestety czar prysł.

W Magii wody podobało mi się gawędziarski styl autorki, która z fantastyczny sposób opowiadała o żywiole i jego znaczeniu w kulturach i praktykach magicznych. Byłam tamtą książką oczarowana i dosłownie ją połknęłam. Z Magią powietrza szło mi paradoksalnie ciężej. Dużo ciężej. Absolutnie nie mogłam się „wgryźć” w temat, z trudem parłam do przodu, bo... mam wrażenie, że Astrea Taylor nie ma daru opowiadania i dzielenia się wiedzą. Dlaczego? Bo lektura tej części przypominała mi nudny wykład, na którym siedzi się trochę za kare. I gdyby nie to, że bardzo chciałam mieć ją za sobą, to pewnie „czytałabym” ją tydzień, jeśli nie więcej. Szkoda.

Oczywiście to nie tak, że treść jest całkowicie nudna. Tak nie jest. Jednak wszystkie te ciekawostki, odniesienia do mitów, kultur, postrzegania powietrza jako żywiołu i nośnika wypadły blado. Niby byłam zainteresowana, ale forma przekazu psuła potencjalny zachwyt nad treścią. Nie zmienia to jednak faktu, iż jeśli potraktuje się tę pozycję jako swego rodzaju podręcznik (a one specjalnie porywające być nie muszą),to można z tej książki czerpać prawie że garściami.

Ten tom Żywiołów również podzielony jest na trzy części. W pierwszej Astrea Taylor przybliża nam mity i opowieści związane z tytułowym żywiołem. Poznacie także miejsca kultu oraz bóstwa z nim związane. Nie umknie Wam również to, jak istotne są w tej magii ołtarze i jak je „wykonać” w domowych i okołodomowych warunkach.

Druga część opowiada o pracy z żywiołem. Tutaj będziecie zgłębiać, z czym tak naprawdę macie do czynienia i jak ów czyny ukierunkować i „ubrać”, by były jak najefektywniejsze. Toteż zgłębicie znaczenie roślin w magii powietrza, zwierząt oraz kryształów i przedmiotów związanych z tym żywiołem.

W ostatniej części zapoznacie się z rytuałami, zaklęciami, jak chociażby takim na nawiązanie kontaktu z duchem ptaka. Autorka krok po kroku wyjaśnia, czym jest dany rytuał, czy zaklęcie i jak się za nie prawidłowo zabrać oraz co jest potrzebne do jego przeprowadzenia. Dodatkowo poznacie magię kadzideł oraz różne „odmiany” magii powietrza jak np. libanomancja.

Nie ukrywam, że jestem rozczarowania piórem Astrei Taylor, bo daleko mu do ideału, jakiego bym oczekiwała, jednak pod względem merytorycznym jest to ciekawy tytuł, który z pewnością polubią osoby zainteresowane ezoteryką.

Po magii wody przyszła pora na kolejny żywioł – tym razem powietrze. Po przeczytaniu pierwszego tomu z serii Żywioły napisanego przez Lilith Dorsey i fakcie, że lektura była dla mnie szalenie ciekawa i czerpałam z niej przyjemność garściami, z równie dużą dozą entuzjazmu zasiadłam do lektury Magii powietrza. I niestety czar prysł.

W Magii wody podobało mi się gawędziarski...