Doris Lessing polotem, wyobraźnią, fantazją nie grzeszy. Próżno szukać romantyzmu i zwiewności w jej prozie. Opowiadania, tak jak ich bohaterowie, mocno stoją na ziemi, często dosłownie, bo to zazwyczaj farmerzy, albo tego miejsca szukają, ale mistyczne przeżycia są im (i czytelnikowi, bo ich tu nie znajdzie) tak samo obce, jak muzyka atonalna autorom rocznika statystycznego. Nawet urok afrykańskiej ziemi służy raczej za tło sztucznych zachowań bohaterów bądź jako źródło zagrożenia niż zachwytu.
A jednak im dalej w książkę, tym częściej czułem, że dostaję coś ważnego, że odnajduję w tamtych historiach kawałki mojego życia, mojego doświadczenia, i że to pomaga mi te moje kawałki choć trochę rozumieć i przyjmować...
Ten Nobel nie był przypadkowy.
PS. Książka opisuje przede wszystkim afrykańskich Brytyjczyków, a nie, jak sugeruje opis, Afrykanerów (ci są bowiem potomkami osadników holenderskich i mówią językiem afrikaans), za to po raz pierwszy spotkałem w literaturze obraz wzajemnych stosunków między tymi grupami w Afryce Południowej.

Doris Lessing polotem, wyobraźnią, fantazją nie grzeszy. Próżno szukać romantyzmu i zwiewności w jej prozie. Opowiadania, tak jak ich bohaterowie, mocno stoją na ziemi, często dosłownie, bo to zazwyczaj farmerzy, albo tego miejsca szukają, ale mistyczne przeżycia są im (i czytelnikowi, bo ich tu nie znajdzie) tak samo obce, jak muzyka atonalna autorom rocznika...