Cudo! W mojej opinii nawet lepsze od "Wieży". Nareszcie (po takim-sobie "Brüsel") dostajemy album poruszający do głębi. I chociaż historię "Pochyłego dziecka" znamy już z albumu "Podróż do Armilii", to teraz poznajemy jej prawdziwą historię. I już to jest świetne - najpierw poznaliśmy LEGENDĘ o Mary... która to legenda okazała się być luźno związana z prawdą. Ziarno prawdziwej historii... Fantastyczne jest dwutorowe poprowadzenie narracji. Dwie historie, światy równoległe, rozdzielone również graficznie. Zastosowanie fotografii do komiksu było genialnym posunięciem... robiące niezwykłe wrażenie. Samotność, poszukiwanie, inność, odnalezienie siebie... Wszystko łączy się i przeplata. Wplatanie wątków z innych albumów np. postać Wappendorfa ("Podróż do Armilii" i "Brüsel"),miasta znane z podróży sterowcem do Armilii, numerowane bloki fasad secesyjnych budynków z Brüsel. Ale to nie wszystko! Album wspaniale nawiązuje do "Z Ziemi na Księżyc" Juliusza Verne'a. Ba! Czarodziej z Nantes pojawia się osobiście i wspomina Michała Ardana. Rozpływałem się czytając ten album (czy muszę dodawać, że jestem miłośnikiem JV?).

"Pochyłe dziecko" funduje również prawdziwa ucztę wizualną. Nareszcie otrzymujemy monumentalne ilustracje na całe plansze (czego tak bardzo brakowało w "Brüsel"). Wspaniałe szrafowane ilustracje przypominają prace Andreasa Martensa ("Rork", "Koziorożec") ale również klasyczną ilustrację XIX wieku, jaką znajdziemy w ówczesnych wydaniach książek Verne'a. Niezmiennie bohaterami tych ilustracji jest architektura, wytwory ludzkich rąk, rzadziej przyrodę. Zawsze robią na mnie wrażenie i mogę patrzeć na nie bez końca. Niezwykły świat Mrocznych Miast.

Podobnie jak "Wieża" (ale też i innych jak "Gorączka urbikandyjska" albo "Mury Samaris" i "Podróż do Armilii") autorzy stawiają przed czytelnikiem Niezwykłość. Bez dodatkowych wyjaśnień. To czytelnik musi sobie z nią poradzić, dobrać konteksty i znaczenia, odgadnąć symbolikę... lub nadać jej własną. To bardzo mocno kojarzy mi się z "Rorkiem" Andreasa. Pojawia się również delikatny erotyzm (czego brak u Andreasa),który jest delikatny i zmysłowy. Taki jaki powinien być. Ach i zdjęcia! To w którym w kałuży na podłodze z wzorzystej terakoty odbijają się okna... albo gdy Desombres maluje obrazy na ścianie a jego ręka... boskie!

Dałbym więcej niż 10. Genialne! Arcydzieło!

Cudo! W mojej opinii nawet lepsze od "Wieży". Nareszcie (po takim-sobie "Brüsel") dostajemy album poruszający do głębi. I chociaż historię "Pochyłego dziecka" znamy już z albumu "Podróż do Armilii", to teraz poznajemy jej prawdziwą historię. I już to jest świetne - najpierw poznaliśmy LEGENDĘ o Mary... która to legenda okazała się być luźno związana z prawdą. Ziarno...

Każdy kolejny tom Mrocznych Miast przynosi niespodziankę, czasami lekko rozczarowującą, jak "Brüsel", a czasami olśniewającą :) "Pochyłe dziecko" jest nieporównywalnie lepsze, pełniejsze, zapewniające przeżycia i emocje. Jest osią dla innych albumów, jak pięknie ktoś określił. Zaczątek tej historii dostaliśmy już w "Drodze do Armilii" – genialny zabieg, poznaliśmy wtedy legendę o pochyłej Mary, legendę krążącą po uniwersum Mrocznych Miast, a teraz poznajemy historię, która stała się jej inspiracją. Dopiero teraz wszystko zaczyna nabierać sensu. I okazuje się, że autorzy tworzą uniwersum z prawdziwego zdarzenia, a odkrywanie jego tajemnic staje się wyśmienitą zabawą. Do tego dochodzi zabawa stylami, wprowadzenie fotografii jako sposobu przedstawienia "prawdziwego świata", co daje niesamowity efekt, szczególnie gdy świat realny wchodzi w interakcję ze światem Mrocznych Miast. Wprowadzenie prawdziwych postaci, jak malarza Augustina Desombresa, co z kolei prowadzi nas do niesamowitego miejsca w internecie – Alta Plana, czyli "niemożliwej i nieskończonej encyklopedii świata stworzonej przez Schuitena i Peetersa". Zaiste świat MM to niebywała sprawa, do odkrywania i zachwycania się! Aż przebieram nogami z niecierpliwości, co przyniosą kolejne tomy, co jeszcze odkryjemy :)

Każdy kolejny tom Mrocznych Miast przynosi niespodziankę, czasami lekko rozczarowującą, jak "Brüsel", a czasami olśniewającą :) "Pochyłe dziecko" jest nieporównywalnie lepsze, pełniejsze, zapewniające przeżycia i emocje. Jest osią dla innych albumów, jak pięknie ktoś określił. Zaczątek tej historii dostaliśmy już w "Drodze do Armilii" – genialny zabieg, poznaliśmy wtedy...

Ogarnięcie kontekstów, wątków i konotacji związanych z tą serią to prawdziwe wyzwanie. "Pochyłe dziecko" odwołuje się zarówno do postaci istniejącego w XIX w. artysty Augustina Desombres'a jak i wystawy autorów, którą nazwali "Le Musée des Ombres". To kolejna niezwykła historia, tym razem na granicy światów. Część, w której tradycyjny komiks miesza się sekwencjami kadrów w formie fotografii, a dodatkowo śledzimy trzy różne rzeczywistości, zbliżające się do siebie coraz bardziej im bliżej końca fabuły. Graficznie jest znów pięknie, klasycznie, symetrycznie i z obłędną ilością szczegółów. Fabuła dotycząca trójki odmieńców jest nawet bardziej niż w poprzednio niejednoznaczna i zależna od interpretacyjnych zdolności czytelnika. Po trzech częściach jestem niezmiennie zauroczony cyklem.

Ogarnięcie kontekstów, wątków i konotacji związanych z tą serią to prawdziwe wyzwanie. "Pochyłe dziecko" odwołuje się zarówno do postaci istniejącego w XIX w. artysty Augustina Desombres'a jak i wystawy autorów, którą nazwali "Le Musée des Ombres". To kolejna niezwykła historia, tym razem na granicy światów. Część, w której tradycyjny komiks miesza się sekwencjami kadrów w...