Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudo! W mojej opinii nawet lepsze od "Wieży". Nareszcie (po takim-sobie "Brüsel") dostajemy album poruszający do głębi. I chociaż historię "Pochyłego dziecka" znamy już z albumu "Podróż do Armilii", to teraz poznajemy jej prawdziwą historię. I już to jest świetne - najpierw poznaliśmy LEGENDĘ o Mary... która to legenda okazała się być luźno związana z prawdą. Ziarno prawdziwej historii... Fantastyczne jest dwutorowe poprowadzenie narracji. Dwie historie, światy równoległe, rozdzielone również graficznie. Zastosowanie fotografii do komiksu było genialnym posunięciem... robiące niezwykłe wrażenie. Samotność, poszukiwanie, inność, odnalezienie siebie... Wszystko łączy się i przeplata. Wplatanie wątków z innych albumów np. postać Wappendorfa ("Podróż do Armilii" i "Brüsel"),miasta znane z podróży sterowcem do Armilii, numerowane bloki fasad secesyjnych budynków z Brüsel. Ale to nie wszystko! Album wspaniale nawiązuje do "Z Ziemi na Księżyc" Juliusza Verne'a. Ba! Czarodziej z Nantes pojawia się osobiście i wspomina Michała Ardana. Rozpływałem się czytając ten album (czy muszę dodawać, że jestem miłośnikiem JV?). "Pochyłe dziecko" funduje również prawdziwa ucztę wizualną. Nareszcie otrzymujemy monumentalne ilustracje na całe plansze (czego tak bardzo brakowało w "Brüsel"). Wspaniałe szrafowane ilustracje przypominają prace Andreasa Martensa ("Rork", "Koziorożec") ale również klasyczną ilustrację XIX wieku, jaką znajdziemy w ówczesnych wydaniach książek Verne'a. Niezmiennie bohaterami tych ilustracji jest architektura, wytwory ludzkich rąk, rzadziej przyrodę. Zawsze robią na mnie wrażenie i mogę patrzeć na nie bez końca. Niezwykły świat Mrocznych Miast. Podobnie jak "Wieża" (ale też i innych jak "Gorączka urbikandyjska" albo "Mury Samaris" i "Podróż do Armilii") autorzy stawiają przed czytelnikiem Niezwykłość. Bez dodatkowych wyjaśnień. To czytelnik musi sobie z nią poradzić, dobrać konteksty i znaczenia, odgadnąć symbolikę... lub nadać jej własną. To bardzo mocno kojarzy mi się z "Rorkiem" Andreasa. Pojawia się również delikatny erotyzm (czego brak u Andreasa),który jest delikatny i zmysłowy. Taki jaki powinien być. Ach i zdjęcia! To w którym w kałuży na podłodze z wzorzystej terakoty odbijają się okna... albo gdy Desombres maluje obrazy na ścianie a jego ręka... boskie! Dałbym więcej niż 10. Genialne! Arcydzieło!