U źródeł każdego zaburzenia osobowości natrafiamy na ból psychiczny, zaś korzyści, jakie zapewnia struktura charakteru, sprowadzają się do tego, że jej odtwarzanie czyni cierpienie danej osoby znośnym. Często dopiero po wielu miesiącach analizy udaje się zrozumieć aksjomatyczną strukturę pacjenta, ale jeżeli mamy do czynienia z osobą narcystyczną, borderline lub maniakalno-depresyjną, stopniowo będziemy identyfikować i rozpoznawać te charakterystyczne cechy oraz rządzącą nimi logikę. Niezależnie od tego, czy widzimy problem jako uwarunkowany przede wszystkim biologicznie, będący następstwem zakłóceń w opiece macierzyńskiej, czy też niemożliwych do rozwiązania dylematów narzuconych przez rzeczywistość, każde zaburzenie okazuje się inteligentną próbą rozwiązania jakiegoś problemu egzystencjalnego.
Te rozwiązania same w sobie wydają się bardzo problematyczne, ale jeżeli klinicysta pozna ich logikę i pomoże pacjentowi w jej zrozumieniu, zainicjuje to naturalny proces odtruwania.