Nie było jeszcze na naszym rynku wydawniczym takiej pozycji. Ursula Wirtz napisała książkę, którą – i to ryzyka egzaltacji – można nazwać epicką. Po pierwsze, ze względu na całościowy charakter przeglądu istniejących koncepcji wyjaśniających pochodzenie traumy, jej istotę i możliwości jej leczenia. Po drugie, z powodu wielości perspektyw, z jakich autorka patrzy na zjawisko traumy. Po trzecie, ze względu na fakt, że ten rozmach nie oznacza akademickiego dystansu i suchości opisu oderwanego od realiów życia. Wynika on z dogłębnego poznania tematu, przede wszystkim od strony praktycznej. Wszystko, o czym pisze autorka, to nie teoria, lecz rezultat wieloletniego osobistego i zawodowego doświadczenia, które stanowi osnowę jej myśli. Wątki medyczne i kliniczne przeplatają się z wątkami duchowymi, filozoficznymi i egzystencjalnymi. Autorka odważnie sięga do historii ludzkich losów, wiedzy naukowej i doświadczenia, w nadziei na zrozumienie tego, czym jest trauma oraz jak można ją leczyć. Pomimo rozmachu tego opracowania książka Wirtz nie jest rodzajem nadętej „teorii wszystkiego”. Autorka podchodzi do tematu z głębokim szacunkiem dla cierpienia osób dotkniętych w życiu traumatycznymi doświadczeniami. Oni są zawsze ważniejsi od teorii. Sama zasługuje na głęboki szacunek, przez swoją postawę autentycznego współczucia dla innych oraz pokory wobec bezmiaru złożoności psychiki i nieprzewidywalności procesów odzyskiwania godności i sensu życia przez ofiary traumy. Wirtz pokazuje czytelnikowi, że dopiero połączenie dwóch perspektyw, klinicznej i duchowej, pozwala nam lepiej zrozumieć podjęty w książce temat. Jak napisał o autorce jeden z recenzentów tej książki, dr Lionel Corbett: „posiada ona wybitną umiejętność idealnego połączenia duchowych, archetypowych i klinicznych aspektów traumy” (Tomek Jasiński, tłumacz)