Fragment: "Kiedy Jazia mnie odtrąciła w scenie przy lustrze, odmawiając seksu, i nikomu nie mogłem o tym powiedzieć, zająłem się
przygotowaniem organizacji wypadu do lasu. Chciałem jednak
ostatecznego potwierdzenia u autorytetu. Wiedząc, że Pisarz chodzi na poranną mszę, znacznie wcześniej wyszedłem z domu,
czekając w połowie drogi, aż go zobaczę. Kiedy zbliżał się z prawej, przyspieszyłem, aby zrównać się z nim na skrzyżowaniu.
Wydawało mi się, że on mnie nie zna i nic o mnie nie wie, i serce
waliło mi ze strachu, ale przełamałem się i zapytałem, czy Ramża żyje (bo ten, kto napisał tyle książek, musiał coś na ten temat
wiedzieć).
– Ramża żyje – odparł prawie natychmiast i w milczeniu
szliśmy obok siebie w kruchym porozumieniu od skrzyżowania
w dół. Już myślałem, że nic więcej nie doda, i kiedy zbliżymy się
do kościoła, podziękuję i odejdę częściowo niespełniony. Milczenie też byłoby jakąś odpowiedzią, w tym czasie niema narracja
przecież trwała, bo niewątpliwie obaj myśleliśmy o tym samym.
Lecz kiedy skręciliśmy w prawo, omijając dąb, za którym kilka
lat później zaczaję się na Jazię, odezwał się mniej więcej tak:
– Wszystko żyje, co trzymasz w swoim sercu, i ktoś, kogo kochasz, i ktoś, kogo się lękasz. Żyje nie tylko to, co widzisz. Żyją
idee i nawet sny, które wpływają na nasze zachowanie, o czym
nie zdajemy sobie czasem sprawy. Ramża zaś jest postacią historyczną i legendarną zarazem. W przekazach o nim jest więcej prawdy i niewiele zmyśleń..."

Fragment: "Kiedy Jazia mnie odtrąciła w scenie przy lustrze, odmawiając seksu, i nikomu nie mogłem o tym powiedzieć, zająłem się
przygotowaniem organizacji wypadu do lasu. Chciałem jednak
ostatecznego potwierdzenia u autorytetu. Wiedząc, że Pisarz chodzi na poranną mszę, znacznie wcześniej wyszedłem z domu,
czekając w połowie drogi, aż go zobaczę. Kiedy zbliżał się z...