Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fragment: "Kiedy Jazia mnie odtrąciła w scenie przy lustrze, odmawiając seksu, i nikomu nie mogłem o tym powiedzieć, zająłem się przygotowaniem organizacji wypadu do lasu. Chciałem jednak ostatecznego potwierdzenia u autorytetu. Wiedząc, że Pisarz chodzi na poranną mszę, znacznie wcześniej wyszedłem z domu, czekając w połowie drogi, aż go zobaczę. Kiedy zbliżał się z prawej, przyspieszyłem, aby zrównać się z nim na skrzyżowaniu. Wydawało mi się, że on mnie nie zna i nic o mnie nie wie, i serce waliło mi ze strachu, ale przełamałem się i zapytałem, czy Ramża żyje (bo ten, kto napisał tyle książek, musiał coś na ten temat wiedzieć). – Ramża żyje – odparł prawie natychmiast i w milczeniu szliśmy obok siebie w kruchym porozumieniu od skrzyżowania w dół. Już myślałem, że nic więcej nie doda, i kiedy zbliżymy się do kościoła, podziękuję i odejdę częściowo niespełniony. Milczenie też byłoby jakąś odpowiedzią, w tym czasie niema narracja przecież trwała, bo niewątpliwie obaj myśleliśmy o tym samym. Lecz kiedy skręciliśmy w prawo, omijając dąb, za którym kilka lat później zaczaję się na Jazię, odezwał się mniej więcej tak: – Wszystko żyje, co trzymasz w swoim sercu, i ktoś, kogo kochasz, i ktoś, kogo się lękasz. Żyje nie tylko to, co widzisz. Żyją idee i nawet sny, które wpływają na nasze zachowanie, o czym nie zdajemy sobie czasem sprawy. Ramża zaś jest postacią historyczną i legendarną zarazem. W przekazach o nim jest więcej prawdy i niewiele zmyśleń..."