Bardzo ciekawa pozycja. Polecam każdemu, kto interesuję się kulturą i historią Japonii, zwłaszcza okresu Edo i Meiji, ponieważ sama autorka urodziła się w tamym czasie, a poza swoją historią opisuje także przeżycia swoich rodziców i dziadków.

Bardzo ciekawa pozycja. Polecam każdemu, kto interesuję się kulturą i historią Japonii, zwłaszcza okresu Edo i Meiji, ponieważ sama autorka urodziła się w tamym czasie, a poza swoją historią opisuje także przeżycia swoich rodziców i dziadków.

Pozycja szczególnie dla osób zainteresowanych kulturą Japonii, która jest pełna opisów osobistych przeżyć Japonki wychowanej w konserwatywnej rodzinie. W sposób interesujący został także przedstawiony wątek różnic kulturowych oraz życia w "dwóch światach": Zachodnim i Dalekowschodnim.

Pozycja szczególnie dla osób zainteresowanych kulturą Japonii, która jest pełna opisów osobistych przeżyć Japonki wychowanej w konserwatywnej rodzinie. W sposób interesujący został także przedstawiony wątek różnic kulturowych oraz życia w "dwóch światach": Zachodnim i Dalekowschodnim.

Książka z innej epoki.
Opisuje świat jakiego już nie ma.
Ale pomimo to czyta się dobrze przez dziwny spokój
jaki osiąga czytelnik przerzucając karty.
Relaksująca.

Książka z innej epoki.
Opisuje świat jakiego już nie ma.
Ale pomimo to czyta się dobrze przez dziwny spokój
jaki osiąga czytelnik przerzucając karty.
Relaksująca.

Książka ciekawa, szczególnie jeśli chodzi o wspomnienia z dzieciństwa autorki. Niektóre fragmenty nieco się dłużą i styl pozostawia nieco do życzenia. Generalnie ciekawa pozycja dla wielbicieli japońskiej kultury.

Książka ciekawa, szczególnie jeśli chodzi o wspomnienia z dzieciństwa autorki. Niektóre fragmenty nieco się dłużą i styl pozostawia nieco do życzenia. Generalnie ciekawa pozycja dla wielbicieli japońskiej kultury.

Etsu Inagaki Sugimoto urodziła się w 1874 roku, niedługo po reformach cesarza Mutsuhito znanych pod nazwą Restauracja Meji. Były to bardzo głębokie reformy, znoszące struktury feudalne, w wyniku których samurajom odebrano ich lenna, w związku z czym stracili ogromne znaczenie, jakie do tej pory mieli. Odebrano im nie tylko majątki, ale i prawo do noszenia mieczy (co jako rycerze bardzo boleśnie odczuli).
Japonia zaczęła otwierać się na świat zachodni, rozpoczęto wprowadzanie „nowoczesności”. Jednak w wielu rodzinach tradycja pozostała niezmiennie silna, ludzie nadal przestrzegali dawnych obyczajów i norm. Ze zgorszeniem obserwowali zachodzące zmiany, bo nawet cesarz, który dotychczas był istotą tak świętą, że nikt nie mógł go nawet oglądać, znacznie rozluźnił dworską etykietę.

Etsu była córką takiego upadłego samuraja. W swojej autobiografii wspomina dzieciństwo, dorastanie, wyjazd do Ameryki i zawarte tam małżeństwo, a potem powrót z tego świata swobody do nadal tradycyjnej, choć już nieco odmienionej Japonii.
Opisuje zwyczaje, jakie panowały w jej bardzo tradycyjnym domu, opowiada o rodzinie i o rolach poszczególnych jej członków. Każdy zwyczaj i rytuał liczył co najmniej kilkaset lat i miał swoje źródło w dawnych epokach, a o ich pochodzeniu opowiadano w formie legend lub przypowieści. Dzięki niezmiennej od wieków strukturze rodziny wszyscy doskonale znali swoje w niej miejsce i obowiązki, a poszczególni jej członkowie wzajemnie bardzo się szanowali.

Etsu być może trochę wyidealizowała swoją rodzinę, ale to i tak bardzo ciekawa książka – tym ciekawsza, że opowiada prawdziwa córka prawdziwego samuraja o Japonii przełomu XIX i XX wieku. Naprawdę warto ją przeczytać, bo mimo tej idealizacji opowiada prawdziwą historię osadzoną w kulturze tak przecież odmiennej od naszej.

PS. Jest też inna książka o tym samym tytule, ale tamta to chyba zupełnie inna historia, w dodatku napisana przez współcześnie żyjącą Brytyjkę – szukając więc TEJ „Córki samuraja”, należy zwrócić uwagę na nazwisko autorki :)

Etsu Inagaki Sugimoto urodziła się w 1874 roku, niedługo po reformach cesarza Mutsuhito znanych pod nazwą Restauracja Meji. Były to bardzo głębokie reformy, znoszące struktury feudalne, w wyniku których samurajom odebrano ich lenna, w związku z czym stracili ogromne znaczenie, jakie do tej pory mieli. Odebrano im nie tylko majątki, ale i prawo do noszenia mieczy (co jako...

Podwójnie egzotyczne: bo i Japonia i jeszcze początek XX w. Tym ciekawsze, że pisane od wewnątrz, przez Japonkę mocno związaną z tradycją, a jednocześnie znającą życie w Stanach Zjednoczonych. Zapewne sztywne ceremoniały, praktycznie dotyczące każdej sfery życia, nie są już tak ściśle przestrzegane, ale ich wpływ na życie współczesnego Japończyka jest wciąż niemały.

Podwójnie egzotyczne: bo i Japonia i jeszcze początek XX w. Tym ciekawsze, że pisane od wewnątrz, przez Japonkę mocno związaną z tradycją, a jednocześnie znającą życie w Stanach Zjednoczonych. Zapewne sztywne ceremoniały, praktycznie dotyczące każdej sfery życia, nie są już tak ściśle przestrzegane, ale ich wpływ na życie współczesnego Japończyka jest wciąż niemały.

Całkiem niezła powieść autobiograficzna opowiadająca historię młodej Japonki, pani Sugimoto, rzuconej przez los na obcy kontynent. Wychowana w tradycyjnej rodzinie, została zmuszona do odnalezienia swojego miejsca w całkiem odmiennej niż wcześniej jej znana kulturze. Sporo dosyć trafnych spostrzeżeń i porównania pomiędzy dwoma tak różnymi światami. Bardzo dogłębna analiza stosunków pomiędzy kobietą i mężczyzną - najpierw pomiędzy córką i ojcem, później żoną i mężem. Czasami zdziwienie amerykańskimi obyczajami wydaje się lekko podkoloryzowane, a trzeba mieć na uwadze to, że akcja powieści rozgrywa się głównie na przedmieściach, pośród domów jednorodzinnych z wielkimi trawiastymi ogrodami. Czy zdziwienie głównej bohaterki byłoby większe, gdyby rzeczywiście zobaczyła większy kawałek Stanów Zjednoczonych niż tylko własne podwórko? Z pewnością tak. Zakończenie jednak mocno rozczarowuje, a sama forma książki w początkowych rozdziałach mocno działa na jej niekorzyść.

Do przeczytania całej recenzji zapraszam na:
http://niepp.blogspot.com/2015/01/inagaki-sugimoto-etsu-corka-samuraja.html

Całkiem niezła powieść autobiograficzna opowiadająca historię młodej Japonki, pani Sugimoto, rzuconej przez los na obcy kontynent. Wychowana w tradycyjnej rodzinie, została zmuszona do odnalezienia swojego miejsca w całkiem odmiennej niż wcześniej jej znana kulturze. Sporo dosyć trafnych spostrzeżeń i porównania pomiędzy dwoma tak różnymi światami. Bardzo dogłębna analiza...

Wspaniała podróż po japońskiej historii.

Wspaniała podróż po japońskiej historii.

Będę bardzo zaskoczona, jeśli w tym roku przeczytam lepszą książkę niż „Córka samuraja” pani Sugimoto. Nie wiem, czy faktycznie autorka napisała ją sama, czy podyktowała komuś swoje wspomnienia, aby nadał im ostateczną, uładzoną formę literacką, ale od strony „warsztatowej” jest to absolutny majstersztyk.

Każdy, kto zetknął się z opisami kultury dawnej Japonii, tej sprzed Restauracji Meji, na pewno naczytał się o dumie, szlachetności, nieugiętej odwadze, prawości, etc., etc. Ja też, jakżeby inaczej. Ale wszystkie te słowa i definicje nabierają znaczenia dopiero we wspomnieniach Sugimoto. Jej styl jest powściągliwy, ale to nie znaczy, że pozbawiony uczuć; wciąga i ukazuje piękno tamtego świata, ale bez ksenofobii i smętnego sentymentalizmu. Zaskakujące jest to, że z każdego zdania przebija głęboki szacunek, pokora wobec swojej tradycji, ale również otwartość w stosunku do tego, co przyniósł ze sobą czas.

Jest w tej książce subtelny czar opowieści o pięknym i bogatym życiu, przeniesionym z dawnej epoki, niemal bajkowym, i nieprawdopodobna siła charakteru, lojalności i honoru.

Igankaki Etsubo, małej dziewczynce z samurajskiego rodu, na pewno nie było łatwo przystosować się do zmieniającej się rzeczywistości, do zmian podziałów społecznych i nowych warunków życia. Nie pisze jednak o tym – zadziwiające, że nieobecność chwil zwątpienia, przestrachu czy spięć nie sprawia wrażenia „przemilczanej prawdy” ani nie tworzy cukierkowego obrazu przeszłości tej niezwykłej kobiety. Pani Sugimoto usuwa się w cień, nie pisze swojej biografii, ale nieporównany takt i dyskrecja, z jaką kreśli barwny obraz przeszłości czynią ją bohaterką tej książki. A przecież tak trudno jest mówić o przeszłości tak, aby jej nie idealizować, nie budzić tęsknoty, a przy tym ukazać piękno świata, który trwa tu i teraz…

Nie czuję się w żaden sposób związana z panią Sugimoto, rzadko wzruszam się nad książkami, a jeszcze rzadziej piszę o nich w samych superlatywach.

Ale miałam łzy w oczach, kiedy na każdej stronie tej fascynującej książki odkrywałam piękny literacko opis zwyczaju, historii z przeszłości, wspomnienia, świadectwa heroizmu czy wrażliwości.

Będę bardzo zaskoczona, jeśli w tym roku przeczytam lepszą książkę niż „Córka samuraja” pani Sugimoto. Nie wiem, czy faktycznie autorka napisała ją sama, czy podyktowała komuś swoje wspomnienia, aby nadał im ostateczną, uładzoną formę literacką, ale od strony „warsztatowej” jest to absolutny majstersztyk.

Każdy, kto zetknął się z opisami kultury dawnej Japonii, tej sprzed...

Po udanej lekturze „Klubu Radości i Szczęścia” Amy Tan, opowiadającej o zderzeniu kultury chińskiej z amerykańską, w bibliotece wpadła mi w oko pozycja traktująca o zbliżonym temacie autorstwa Etsu Inagaki Sugimoto. Tym razem czytelnik ma szansę przyjrzeć się zderzeniu rzeczywistości amerykańskiej z japońską, na początku XX wieku. Wcześniej jednak zapozna się z życiem w Japonii u schyłku XIX wieku, tuż po upadku szogunatu, gdy Japonia „zrezygnowała” ze stanowiska samurajów i otworzyła granice nie tylko na handel, ale i wpływy innych kultur.

Etsu, zwana przez rodzinę w sposób typowy raczej dla chłopców Etsu-bo, przyszła na świat w 1876 w rodzinie samuraja, który choć stracił swoją pozycję i zubożał, wciąż kultywował tradycje i zwyczaje typowe dla tej grupy społecznej. Autorka dorastała w otoczeniu nauk, wierzeń i obyczajów głęboko zakorzenionych w narodzie japońskim, żywych tym bardziej w odległości od wielkich miast, jako że Etsu dzieciństwo spędziła w rodowej siedzibie w prowincji Echigo. Wspominając dzieciństwo autorka nie pozwala sobie na przesadną ckliwość i choć ze stron wyłania się obraz szczęśliwego życia w kochającej rodzinie, Sugimoto nie pomija wydarzeń przykrych lub budzących kontrowersje w jej młodym umyśle. Przedstawia swego ojca-samuraja jako człowieka niezwykle wymagającego i oddanego honorowi, ale także otwartego na nowe doświadczenia i zwyczaje napływające go Kraju Kwitnącej Wiśni zza dotąd zamkniętych granic. Sugimoto oddaje swoją książką hołd przemijającej Japonii, świetności i zwyczajom samurajów. Nie ocenia nowego porządku, nie sili się na opiniotwórcze konkluzje. Przedstawia natomiast ludzi ze swojego otoczenia odnajdujących się lub nie w nowej rzeczywistości, pozwalając czytelnikowi na wyciągnięcie własnych wniosków i wybranie z obu sposobów życia jak najwięcej pozytywnych czynników i postaw. Te proste opisy wzruszają portretami ludzi o wyrazistych charakterach i nietuzinkowych biografiach.

Mała Etsu miała zostać kapłanką, w wyniku splotu okoliczności została jednak wysłana do Ameryki, gdzie została żoną japońskiego handlarza. Swoje przeznaczenie, jak na córkę samuraja przystało, zaakceptowała i zrobiła wszystko, by odnaleźć się w nowej, zaskakująco dla niej odmiennej rzeczywistości. Pozostając Japonką wychowaną w ideale systemu feudalnego z zaskakującą spostrzegawczością opisuje swoje nowe życie, szybko nawiązuje przyjaźnie i z niezwykłą wręcz subtelnością opisuje różnice między swymi dwiema ojczyznami, unikając krytyki i delikatnie przemycając swoją ocenę między wierszami. Nie wynika to jednak z wyrachowana, bo Sugimoto skupia się przede wszystkim na samym pojęciu różnic kulturowych – tak jak ją zaskakuje i dziwi okazywanie sobie uczuć przez aktorów w teatrze, tak jej amerykańskich znajomych zastanawiają typowo japońskie zwyczaje, których Etsu się nie wyrzeka. Autorka podkreśla, że ludzie są tacy sami w każdym zakątku świata, a kultura i zwyczaje w głównej mierze opierają się na przyzwyczajeniach i kwestią czasu pozostaje, kiedy dwa narody poznają się na tyle, by w pełni akceptować własną odmienność.

„Córka samuraja” zachwyciła mnie i głęboko poruszyła. Na pierwszy rzut oka są to po prostu dość krótkie fragmenty wspomnień, prosto napisana autobiografia kobiety o ciekawej biografii. Teksty te ukazywały się początkowo w amerykańskim magazynie, co w dużej mierze tłumaczy ich formę. Uważna lektura pozwala docenić niezwykłe wręcz bogactwo tej prozy, poetyckość połączoną z rzeczowym opisem tradycji, porównanie dwóch kultur, z których każda stała się ojczyzną Etsu. To także piękna opowieść o wychowaniu, ideałach i ich miejscu w życiu człowieka, końcu pewnej epoki i początku nowej rzeczywistości, w której wciąż znajduje się miejsce dla tradycyjnych wartości, jeśli tylko obie strony wykażą minimum dobrej woli. Głęboko zapadł mi w pamięć fragment, w którym mowa jest o pogrzebie członka rodziny Etsu, która przyjęła chrześcijaństwo (nie pisze o tym wiele, jako że generalnie stroni od opisywania osobistych uczuć, zwłaszcza wprost),bez zastanowienia jednak decyduje się na wyprawienie tradycyjnego japońskiego pogrzebu w obrządku szintoistycznym. Konfrontując wątpliwości chrześcijańskich przyjaciół stwierdza, że gdyby ona sama umarła w dzień po przyjęciu nowej religii, jej matka dołożyłaby wszelkich starań, by została pochowana zgodnie ze swoimi nowymi zasadami, nie pomijając najdrobniejszego szczegółu. I właśnie nawet nie tolerancja, ale całkowita akceptacja odmienności, otwartość na nowe i nieznane przy jednoczesnej wierności własnym zasadom i przekonaniom poruszyła mnie do głębi, wzruszyła i zachwyciła. Bardzo chciałabym mieć tę książkę we własnej biblioteczce. Polecam gorąco każdemu, nie tylko wielbicielom japońskiej kultury i historii, choć dla nich „Córka samuraja” będzie podwójną gratką.

Po udanej lekturze „Klubu Radości i Szczęścia” Amy Tan, opowiadającej o zderzeniu kultury chińskiej z amerykańską, w bibliotece wpadła mi w oko pozycja traktująca o zbliżonym temacie autorstwa Etsu Inagaki Sugimoto. Tym razem czytelnik ma szansę przyjrzeć się zderzeniu rzeczywistości amerykańskiej z japońską, na początku XX wieku. Wcześniej jednak zapozna się z życiem w...