Cytat dnia
Lwica pozostawia młode na skraju stromej skały i bez litości patrzy, jak lwiątko schodzi w dół. Serc krwawi jej z bólu, ale mu nie pomaga. T...
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Córka Samuraja Etsu Inagaki Sugimoto
Etsu Inagaki Sugimoto urodziła się w 1874 roku, niedługo po reformach cesarza Mutsuhito znanych pod nazwą Restauracja Meji. Były to bardzo głębokie reformy, znoszące struktury feudalne, w wyniku których samurajom odebrano ich lenna, w związku z czym stracili ogromne znaczenie, jakie do tej pory mieli. Odebrano im nie tylko majątki, ale i prawo do noszenia mieczy (co jako rycerze bardzo boleśnie odczuli). Japonia zaczęła otwierać się na świat zachodni, rozpoczęto wprowadzanie „nowoczesności”. Jednak w wielu rodzinach tradycja pozostała niezmiennie silna, ludzie nadal przestrzegali dawnych obyczajów i norm. Ze zgorszeniem obserwowali zachodzące zmiany, bo nawet cesarz, który dotychczas był istotą tak świętą, że nikt nie mógł go nawet oglądać, znacznie rozluźnił dworską etykietę. Etsu była córką takiego upadłego samuraja. W swojej autobiografii wspomina dzieciństwo, dorastanie, wyjazd do Ameryki i zawarte tam małżeństwo, a potem powrót z tego świata swobody do nadal tradycyjnej, choć już nieco odmienionej Japonii. Opisuje zwyczaje, jakie panowały w jej bardzo tradycyjnym domu, opowiada o rodzinie i o rolach poszczególnych jej członków. Każdy zwyczaj i rytuał liczył co najmniej kilkaset lat i miał swoje źródło w dawnych epokach, a o ich pochodzeniu opowiadano w formie legend lub przypowieści. Dzięki niezmiennej od wieków strukturze rodziny wszyscy doskonale znali swoje w niej miejsce i obowiązki, a poszczególni jej członkowie wzajemnie bardzo się szanowali. Etsu być może trochę wyidealizowała swoją rodzinę, ale to i tak bardzo ciekawa książka – tym ciekawsza, że opowiada prawdziwa córka prawdziwego samuraja o Japonii przełomu XIX i XX wieku. Naprawdę warto ją przeczytać, bo mimo tej idealizacji opowiada prawdziwą historię osadzoną w kulturze tak przecież odmiennej od naszej. PS. Jest też inna książka o tym samym tytule, ale tamta to chyba zupełnie inna historia, w dodatku napisana przez współcześnie żyjącą Brytyjkę – szukając więc TEJ „Córki samuraja”, należy zwrócić uwagę na nazwisko autorki :)Córka Samuraja Etsu Inagaki SugimotoBędę bardzo zaskoczona, jeśli w tym roku przeczytam lepszą książkę niż „Córka samuraja” pani Sugimoto. Nie wiem, czy faktycznie autorka napisała ją sama, czy podyktowała komuś swoje wspomnienia, aby nadał im ostateczną, uładzoną formę literacką, ale od strony „warsztatowej” jest to absolutny majstersztyk. Każdy, kto zetknął się z opisami kultury dawnej Japonii, tej sprzed Restauracji Meji, na pewno naczytał się o dumie, szlachetności, nieugiętej odwadze, prawości, etc., etc. Ja też, jakżeby inaczej. Ale wszystkie te słowa i definicje nabierają znaczenia dopiero we wspomnieniach Sugimoto. Jej styl jest powściągliwy, ale to nie znaczy, że pozbawiony uczuć; wciąga i ukazuje piękno tamtego świata, ale bez ksenofobii i smętnego sentymentalizmu. Zaskakujące jest to, że z każdego zdania przebija głęboki szacunek, pokora wobec swojej tradycji, ale również otwartość w stosunku do tego, co przyniósł ze sobą czas. Jest w tej książce subtelny czar opowieści o pięknym i bogatym życiu, przeniesionym z dawnej epoki, niemal bajkowym, i nieprawdopodobna siła charakteru, lojalności i honoru. Igankaki Etsubo, małej dziewczynce z samurajskiego rodu, na pewno nie było łatwo przystosować się do zmieniającej się rzeczywistości, do zmian podziałów społecznych i nowych warunków życia. Nie pisze jednak o tym – zadziwiające, że nieobecność chwil zwątpienia, przestrachu czy spięć nie sprawia wrażenia „przemilczanej prawdy” ani nie tworzy cukierkowego obrazu przeszłości tej niezwykłej kobiety. Pani Sugimoto usuwa się w cień, nie pisze swojej biografii, ale nieporównany takt i dyskrecja, z jaką kreśli barwny obraz przeszłości czynią ją bohaterką tej książki. A przecież tak trudno jest mówić o przeszłości tak, aby jej nie idealizować, nie budzić tęsknoty, a przy tym ukazać piękno świata, który trwa tu i teraz… Nie czuję się w żaden sposób związana z panią Sugimoto, rzadko wzruszam się nad książkami, a jeszcze rzadziej piszę o nich w samych superlatywach. Ale miałam łzy w oczach, kiedy na każdej stronie tej fascynującej książki odkrywałam piękny literacko opis zwyczaju, historii z przeszłości, wspomnienia, świadectwa heroizmu czy wrażliwości.Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
