To mój drugi tomik poezji Walta Whitmana, tym razem wszystkie wiersze w przekładzie Stefana Napierskiego.
Z jednej strony to nieustanna pochwała życia, cielesności, rozrodczości, witalności, żywotności, seksualności oraz namiętności człowieka. Z drugiej zauroczenie naturą, roślinnością, pejzażami, „wielozmiennymi kształtami życia”. Wędrówki i zanurzenie w przyrodzie, tym „ogrodzie świata”, ścisłe powiązanie człowieka z naturą. Z trzeciej opiewanie wolności, solidarności z walczącymi, demokracji, nauki, wielkości Ameryki.
Ta poezja to niezwykła prostota, wielki żar i dużo patosu oraz optymizmu w patrzeniu w przyszłość. Poeta wychwala najprostsze uniwersalne wartości: miłość, braterstwo, sprawiedliwość. Pisze o śmierci, jako czymś naturalnym i nieuchronnym. Dużo oczywistości, ale jednocześnie przypominanie o tym co jest najważniejsze i najwartościowsze w życiu.
s. 24 „Słyszę zachwycone świergoty ptaków, szelest pszenicy, gdy podrasta, paplaninę płomieni, trzaskanie chrustu, kiedy gotuję posiłek, Słyszę brzmienie, które miłuję, brzmienie głosu ludzkiego”
s. 54 „Kronikarze z otchłani stuleci...Rozgłoście imię moje i zawieście podobiznę moją jako miano i portret najczulszego z kochanków, Portret druha miłującego, za którym przyjaciel jego, miłujący, szalał, Nie był dumny z pieśni swoich, lecz z niezmierzonego oceanu miłości w nim samym...” ( Kronikarze z otchłani stuleci)
s. 61 „Zaszczepiłbym ...Instytucję czułej miłości druhów” (Przewiaduję się, że mnie oskarżono)
s. 66 „Odwagi pomimo wszystko, bracie mój lub siostro moja! Naprzód zawsze – Wolność żąda, by jej służyć, cokolwiek mogłoby się stać, Nie liczy się , co da się zetrzeć w proch przez jedną lub dwie porażki, lub przez nieskończoną liczbę przegranych...” (Do pokonanego rewolucjonisty z Europy)
s. 75 „Zwiastuję stwory przyrody, które się podźwigną, Zwiastuję triumf sprawiedliwości, Zwiastuję wolność i równość bez ograniczeń, Zwiastuję uświęcenie miłości powszechnej i uświęcenie dumy” (Żegnajcie!)
Zastanawiam się, co Poeta myślałby o współczesnym świecie, czy nie byłby rozczarowany?

To mój drugi tomik poezji Walta Whitmana, tym razem wszystkie wiersze w przekładzie Stefana Napierskiego.
Z jednej strony to nieustanna pochwała życia, cielesności, rozrodczości, witalności, żywotności, seksualności oraz namiętności człowieka. Z drugiej zauroczenie naturą, roślinnością, pejzażami, „wielozmiennymi kształtami życia”. Wędrówki i zanurzenie w przyrodzie, tym...