Klisza Manna w polskim wydaniu


Pojawia się pytanie: polskie czy niemieckie wydanie tak podobnych opowieści okaże się lepsze.
Nie na darmo staje przed oczami fragment:

"Drobny kupczyk może głośno zachwalać swój towar jako lepszy od tego na sąsiednim kramie. Gdy jednak rzecz dotyczy spraw poważnych[ a ten dylemat należy uznać za poważny], żarty się kończą (...)"

Otóż żarty się rzeczywiście kończą.


Mamy więc przed sobą odbicie Mannowskiego dzieła pt. "Czarodziejska góra". Liczne przesłanki są aż nadto dostrzegalne i konkretne, poczynając od nawiązującego tytułu, po tak wiele elementów wyjętych wprost z pierwowzoru.
Nie łatwo będzie oszukać, że Mann był pierwszy i to on stworzył cały szkic historii, a Huelle wykorzystał krótką wzmiankę o studiach głównego bohatera w Gdańsku. Polak wypełnił tę lukę "Czarodziejskiej góry", ale jednocześnie zabrał jej cały szkielet fabuły.
Pytanie: dlaczego?


Czy miał być to swoisty wstęp do dwuczęściowej, osławionej Góry, jawną hybrydą znanego dzieła, historią opowiedzianą od nowa na polskim, ojczystym terenie, czy może momentami żartobliwym, ironicznym spojrzeniem na poszczególne składowe fabuły?

Któregokolwiek z tych celów nie wybrać za kluczowy, powieść polskiego autora jest stworzona tak sprawnie i poprawnie, że każdą z tych możliwości można uznać za zrealizowaną.

Mamy w końcu Gdańsk i jego okolice, wspomnieniowy, trochę mglisty portret miasta, opisany z wyraźną dozą prywatnego przywiązania.
Gdańsk staje się momentami jednostkowym bohaterem, a razem z nim całe społeczeństwo.


Bawią te zabawy Huellego z rozsiewaniem po powieści poszlak i nawiązań do pierwotnego Mannowskiego tworzywa. Czasem to jak zabawa w chowanego.
Poszukaj, posprawdzaj, zaskocz.
Dziecinne układanie puzzli czego wynikiem ma być w końcu idealne podobieństwo.
Paweł Huelle wprowadza jednak innowacje w końcowy efekt, odbiega od ideału.
Wariacja na temat "Czarodziejskiej góry" staje się nie zdjęciem, a nie do końca dokładną kliszą, w której pewne elementy w oczywisty sposób się pokrywają, w innym miejscu rozchodzą.


Monstrualny Mann został ukazany w mniejszej skali, filozoficzne dysputy podane w bardziej lekkiej, czasem prześmiewczej formie.
Brak tej przytłaczającej wielkości niemieckiego twórcy, w zamian tej monumentalnej prozy otrzymujemy syntezę. Bliższą- nie boję się też powiedzieć- prostszą.


Jeśli uznać za prawdziwe słowa Marka Twaina:
"Klasyka to książki, które ludzie cenią i których nie czytają",
to Huelle przybliżył nam "Czarodziejską górę" tak, że stoimy już u jej podnóża.
"Castorpa" można nazwać momentem inicjalnym, który zaprasza na dalsze etapy wtajemniczenia.

Klisza Manna w polskim wydaniu


Pojawia się pytanie: polskie czy niemieckie wydanie tak podobnych opowieści okaże się lepsze.
Nie na darmo staje przed oczami fragment:

"Drobny kupczyk może głośno zachwalać swój towar jako lepszy od tego na sąsiednim kramie. Gdy jednak rzecz dotyczy spraw poważnych[ a ten dylemat należy uznać za poważny], żarty się kończą (...)"

Otóż...