Czy nikt z Państwa nie czuje się oklapnięty? Jeśli nie, to - owinąwszy się w dwa koce z sierści wielbłądziej, sposobem znanym tylko ,,tym na górze'' - możemy przystąpić o rozważań o tej powieści (żeby tylko szalony Albin nam nie przeszkodził!). No to zaczynajmy: narratorem jest Hans Castorp, medium opowiadającego tę całą siedmioletnią historię osadzone zostało właśnie w tej postaci; i niech nas nie zmyli trzecioosobowa forma, to nie jest powieść dziewiętnastowiecznego realizmu, to już modernizm. Narracja nigdy nie opuszcza Hansa Castorpa, jest jedynym bohaterem, którego myśli i uczucia poznajemy.
Warto też zwrócić uwagę na sen, czy raczej wizję zamarzającego Hansa Castorpa. Przedstawiona tam dualna wizja, sięga do tradycji kultury (nie tylko europejskiej). W tym obrazie dostrzegłem podobieństwo do symptomatycznego dla baroku ontologicznego pęknięcia ludzkiej natury, uwyraźnionego w opozycji ciało:duch. Uwyraźniło się szczególnie wyraźnie w poezji Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego, ale także w twórczości dojrzałego baroku. Ta koncepcja jest bezpośrednio zaczerpnięta z augustynizmu, ale sięga dalej w przeszłość, do św. pism Pawła z Tarsu. I jak widać nie umarła wraz z barokiem, ale (w zmienionej formie) dotrwała do wieku dwudziestego.
I jeszcze jedno: mnie lektura nie nużyła, wątek Pani Chauchat (jak to w ogóle przeczytać?!) był przecież pełen perypetii, ba! nawet zwrotów akcji. I któż nie wzruszy się losem Joachima, tak żądnego idei pożyteczności. A kto zwrócił uwagę na nawiązania do Politechniki Gdańskiej? Wspaniała lektura, z dyskretnym humorem.

Czy nikt z Państwa nie czuje się oklapnięty? Jeśli nie, to - owinąwszy się w dwa koce z sierści wielbłądziej, sposobem znanym tylko ,,tym na górze'' - możemy przystąpić o rozważań o tej powieści (żeby tylko szalony Albin nam nie przeszkodził!). No to zaczynajmy: narratorem jest Hans Castorp, medium opowiadającego tę całą siedmioletnią historię osadzone zostało właśnie w tej...