To, w czym Mann jest najlepszy, czyli nieśmiałe wspomnienia miłości do tajemniczego kolegi ze szkolnej ławy, obszerne dysertacje na temat harmoniczności w muzyce, a także opis nadprzyrodzonego (mam tu na myśli seans spirytystyczny, scenę sprawiającą wrażenie doklejonej z luźnych notatek) - z jakiegoś nie do końca jasnego powodu w ,,Czarodziejskiej górze" wszystko to zwyczajnie nie gra. Podobnie zresztą jak feministyczne wtręty w polskim remake'u. Nawet romans bohatera wydał mi się mało przekonujący (w odróżnieniu od wspomnień o koledze).

Duży plus za paraboliczne starcie dobra ze złem oraz za kreację dwóch przedstawicieli skrajnie odmiennych nurtów myślowych. Myślę jednak, że o wiele zręczniej podobny motyw został przedstawiony w ,,Kusicielu" Brocha.

Wielkie brawa z kolei za symbolikę, nawiązania kulturowe oraz studium psychiki zwyczajnego człowieka dotkniętego wewnętrznym, choć nadal fizycznym, rozkładem własnego ciała. Podzielam jednak opinie krytyków oraz samego autora na temat książki, wypowiedziane między innymi pamiętnego dnia, kiedy wręczona została Mannowi równie pamiętna nagroda.

Zdecydowanie team Faustus :P

To, w czym Mann jest najlepszy, czyli nieśmiałe wspomnienia miłości do tajemniczego kolegi ze szkolnej ławy, obszerne dysertacje na temat harmoniczności w muzyce, a także opis nadprzyrodzonego (mam tu na myśli seans spirytystyczny, scenę sprawiającą wrażenie doklejonej z luźnych notatek) - z jakiegoś nie do końca jasnego powodu w ,,Czarodziejskiej górze" wszystko to...

Powieść paraboliczna, w której poszczególni bohaterzy ucieleśniają określone idee, czy postawy życiowe. Tomasz Mann syntetycznie (a może wręcz przeciwnie, mając na uwadze obszerność powieści) przedstawia prądy umysłowe XIX i początku XX wieku: śledzimy konflikt postępu i reakcji, obserwujemy modę na psychoanalizę i „wirujące stoliki”, a nawet znalazło się miejsce dla cudu techniki, jaką była wówczas początkująca radiologia.

Przez swój charakter "Czarodziejska góra" nie jest bogata fabularnie, zdarzeniem na miarę katastrofy staje się pomiar temperatury u bohatera wskazujący na stan podgorączkowy. Jednak ta senna atmosfera sanatorium „Berghof” hipnotyzuje i wciąga, zwłaszcza, że w tle daje się czuć podskórny niepokój: nieokreślony wyrzut sumienia i pewne niejasne podejrzenie, że bohater został uwikłany w wieloletni pobyt w uzdrowisku. Zresztą sam główny bohater, Hans Castorp, jest interesującym przedmiotem analizy: wzbudza sympatię swoją empatią, ciekawością świata i gotowością słuchania, przy jednoczesnym zachowywaniu całkowitej bierności i braku woli wzięcia sprawy w swoje ręce.

Oczywiście, poza tym, „Czarodziejska góra” jest napisana pięknym, choć momentami trudnym, językiem, z lekką dozą ironii, co bardzo sobie u Tomasza Manna cenię.

Jedyne moje rozczarowanie związane z „Czarodziejską górą” to silne odczucie, że powieść ma obecnie przede wszystkim wartość historyczną, gdyż główny przedmiot rozważań dotyczy społeczeństwa europejskiego z poprzedniej epoki. Teoretycznie, wciąż doświadczamy podobnych zjawisk, niemniej pojęcia „postępu” i „reakcji” znacznie się zmieniły. To powoduje, że powieść – choć porusza wiele tematów, w tym problemów właściwych dla całego rodzaju ludzkiego, niezależnie od epoki – trochę straciła na uniwersalności.

Powieść paraboliczna, w której poszczególni bohaterzy ucieleśniają określone idee, czy postawy życiowe. Tomasz Mann syntetycznie (a może wręcz przeciwnie, mając na uwadze obszerność powieści) przedstawia prądy umysłowe XIX i początku XX wieku: śledzimy konflikt postępu i reakcji, obserwujemy modę na psychoanalizę i „wirujące stoliki”, a nawet znalazło się miejsce dla cudu...

Książka piekielnie nudna, opowieść ciągnie się niemiłosiernie. Czuć atmosferę letargu wymieszanego z filozoficznym, światopoglądowym płonnym rozedrganiem w jakim znajdują się kuracjusze sanatorium, a także społeczeństwo zachodnioeuropejskie aż do wybuchu IWŚ. Na kartach książki to właśnie wojna nas wybudza. Mam nadzieję, że historia się nie powtórzy w czasach nam współczesnych.

Książka piekielnie nudna, opowieść ciągnie się niemiłosiernie. Czuć atmosferę letargu wymieszanego z filozoficznym, światopoglądowym płonnym rozedrganiem w jakim znajdują się kuracjusze sanatorium, a także społeczeństwo zachodnioeuropejskie aż do wybuchu IWŚ. Na kartach książki to właśnie wojna nas wybudza. Mam nadzieję, że historia się nie powtórzy w czasach nam współczesnych.

Doczytam, albo nie. Dobrnęłam do połowy. Poznałam literaturę piękną w wykonaniu Thomasa Manna. Dla mnie smakowało, lubiłam czytać o rutynie dnia codziennego z opisami tychże rytuałów oraz ciekawiły mnie osobiście refleksje nad upływającym czasem i według mnie to bardzo ciekawe i zrozumiałe spostrzeżenia z którymi się identyfikuję, jednak "zabijają" mnie długie "monologi/ dialogi". Podoba mi się ten piękny literacki język, jednak mnie nie podoba się, że jest tak dużo powtórzeń, opisów cech zewnętrznych osób i czytanie ciągle o tym samym najzwyczajniej mnie zmęczyło. Dlatego 6 gwiazdek w mojej ocenie, dlaczego? jw.

Doczytam, albo nie. Dobrnęłam do połowy. Poznałam literaturę piękną w wykonaniu Thomasa Manna. Dla mnie smakowało, lubiłam czytać o rutynie dnia codziennego z opisami tychże rytuałów oraz ciekawiły mnie osobiście refleksje nad upływającym czasem i według mnie to bardzo ciekawe i zrozumiałe spostrzeżenia z którymi się identyfikuję, jednak "zabijają" mnie długie...

Cudownie nudna, pełna rutyny ciągnąca się a przy tym genialna, bo idealnie oddająca klimat 'sanatorium'. Mnie się podobała ale nie wiem czy polecam : )

Cudownie nudna, pełna rutyny ciągnąca się a przy tym genialna, bo idealnie oddająca klimat 'sanatorium'. Mnie się podobała ale nie wiem czy polecam : )

Arcydzieło.

Arcydzieło.

Najpiękniejsza monotonia, jakiej w życiu doznałam. W tej książce kompletnie nic się nie dzieje, fabuła ciągnie się jak flaki z olejem a jednak nie można się z nią rozstać. Niewytłumaczalne a jednak prawdziwe.

Najpiękniejsza monotonia, jakiej w życiu doznałam. W tej książce kompletnie nic się nie dzieje, fabuła ciągnie się jak flaki z olejem a jednak nie można się z nią rozstać. Niewytłumaczalne a jednak prawdziwe.

Arcydzieło to słowo, które w kontekście tej książki pojawia się wielokrotnie. Ja również się pod tym podpisuje i tak ją określam. Można by dużo pisać o treści książki, jej konstrukcji, języku i wyrażać swój zachwyt ale większość została już powiedziana i nie będę tego powielał. Jak każda pozycja tej klasy - nie ma ich dużo - znajdą się osoby, które określą tę powieść jako najgorszą z jaką się zetknęli. Komentarze o takim zabarwieniu są i tu obecne. Ciekawe to jest ale tak chyba jest w życiu, że to co niezwykłe budzi skrajne emocje. Będąc przy temacie komentarzy jeden z nich utkwił mi w pamięci. Otóż czytelnik wyrażał żal, że nie będzie mu już dane przeczytać tej książki po raz pierwszy. Piękne zdanie, które w sposób głęboki i całościowy określa wrażenia odbiorcy. Zastanawiam się do jakich tytułów bym go użył. Trochę ich jest ale na razie ograniczę się do jednej pozycji - "Czarodziejska Góra".

Arcydzieło to słowo, które w kontekście tej książki pojawia się wielokrotnie. Ja również się pod tym podpisuje i tak ją określam. Można by dużo pisać o treści książki, jej konstrukcji, języku i wyrażać swój zachwyt ale większość została już powiedziana i nie będę tego powielał. Jak każda pozycja tej klasy - nie ma ich dużo - znajdą się osoby, które określą tę powieść jako...

Ładnie napisana książka o niczym. Po 35% przestałem czytać bo ponoć druga część jest jeszcze nudniejsza.

Ładnie napisana książka o niczym. Po 35% przestałem czytać bo ponoć druga część jest jeszcze nudniejsza.

Najnudniejsza i najbardziej JAŁOWA książka, jaką miałem nieprzyjemność czytać.

Dramat w sanatorium pełnym umierających na drętwotę. Kto jaką miał temperaturę, w co się ubrał, co jadł na śniadanie, na kogo zerknął i z kim się nie przywitał. Raz na 50 stron pojawia się jakiś wykład z biologii o ciele lub chorobach. Raz na 100 stron w rozmowach jakieś nieporadne dywagacje o filozofii na poziomie licealistów (niezaznajomiony z historią filozofii niewiele z tego wyniesie, a pasjonat filozofii może najwyżej wzruszyć ramionami nad banałami).

Męczyłem i męczyłem, sam nie wiem dlaczego. Chyba udzieliła mi się drętwota postaci... i czekałem końca... książki, lub mojego.

Wielokrotnie ten tytuł pojawia się na listach wszechczasów, a znajduje się niemało indywiduów twierdzących, że gdyby miało wybrać tylko jedną książkę, to właśnie tę. Psssst, polecam wizytę u psychiatry.

Ochy i achy nad językiem, stylem czy skłanianiem do zadumy można wsadzić między zachwyty nad produktami Tv Mango. Całość jest po prostu poprawna gramatycznie.

Sprawozdanie z najdłuższego pojedynku golfowego byłoby wiele bardziej emocjonujące.

Gdyby bezpieka puszczała mi audiobooka Czarodziejskiej Góry w ramach tortur, wyśpiewałbym wszystko.

Chcecie rozważań o śmierci? Zapodajcie sobie "Choroba na śmierć" Sorena Kierkegaarda.

PS.
A potem dowiedziałem się, że ten autor jest od "pedofila w łódce" ("Śmierć w Wenecji).

Najnudniejsza i najbardziej JAŁOWA książka, jaką miałem nieprzyjemność czytać.

Dramat w sanatorium pełnym umierających na drętwotę. Kto jaką miał temperaturę, w co się ubrał, co jadł na śniadanie, na kogo zerknął i z kim się nie przywitał. Raz na 50 stron pojawia się jakiś wykład z biologii o ciele lub chorobach. Raz na 100 stron w rozmowach jakieś nieporadne dywagacje o...