Byłabym prawdopodobnie pod urokiem książki gdyby nie dwie rzeczy. Pierwsza to powtarzalność tematyczna i klimatyczna .Mam wrażenie że po dużej popularność Rdzy, Dygotu i Śladów Jakuba Małeckiego coraz więcej autorów wpisuje się w podobną konwencję. A druga to przekoloryzowanie postaci i ich losów Nie czuje by były one prawdziwe , raczej są parabolą i mają funkcję pobudzającą emocje i moralizatorską.

Byłabym prawdopodobnie pod urokiem książki gdyby nie dwie rzeczy. Pierwsza to powtarzalność tematyczna i klimatyczna .Mam wrażenie że po dużej popularność Rdzy, Dygotu i Śladów Jakuba Małeckiego coraz więcej autorów wpisuje się w podobną konwencję. A druga to przekoloryzowanie postaci i ich losów Nie czuje by były one prawdziwe , raczej są parabolą i mają funkcję...

Ta książka dotyka mojej duszy, mojego środka i mojego bycia. Jest krótka, ale treść może przenosić góry. Jestem pod jej ogromnym wrażeniem i kunsztem językowym. Bardzo mocno koresponduję z takimi treściami. Wydaje mi się, że każdy z nas może znaleźć tutaj kawałek siebie lub swojej rodziny.

Ta książka dotyka mojej duszy, mojego środka i mojego bycia. Jest krótka, ale treść może przenosić góry. Jestem pod jej ogromnym wrażeniem i kunsztem językowym. Bardzo mocno koresponduję z takimi treściami. Wydaje mi się, że każdy z nas może znaleźć tutaj kawałek siebie lub swojej rodziny.

Powieść baardzo dobra! Mimo wszystko okropnie smutna, miejscami przerażająca. Najgorszy był dla mnie motyw psiego smalcu, był znakomicie napisany, ale ogromnie smutny i trochę straszny. W dodatku bardzo podobało mi się, że 2 główne bohaterki nie miały imion, dodaje to pięknej tajemniczości. Koniec mnie nie powalił, jednak myślę, że mogło to być zamierzone? I tak uważam, że książka WYBITNA!

Powieść baardzo dobra! Mimo wszystko okropnie smutna, miejscami przerażająca. Najgorszy był dla mnie motyw psiego smalcu, był znakomicie napisany, ale ogromnie smutny i trochę straszny. W dodatku bardzo podobało mi się, że 2 główne bohaterki nie miały imion, dodaje to pięknej tajemniczości. Koniec mnie nie powalił, jednak myślę, że mogło to być zamierzone? I tak uważam, że...

"Budzenie drzew" Joanna Domańska
Bardzo dobry debiut autorki, pięknie napisany, językiem który podsuwa nam pełną paletę obrazów i barw. Przypomina mi dzieciństwo moich rodziców i opowieści dziadków.
Bezimienna młoda bohaterka, około trzydziestoletnia, w pierwszych miesiącach ciąży, przyjeżdża na wieś skąd uciekła,by poznać odpowiedź na nurtujące ją pytania o ojcu. Wraz z jej pojawieniem się w domu rodzinnym w którym wychowała ją specyficzna w swoim zachowaniu i charakterze babka, pojawiają się wspomnienia. Wspomnienia z trudnych dziecięcych lat bohaterki,o bolesnym dorastaniu jako porzucone przez matkę dziecko bękart, o szorstkim wychowaniu przez babkę,o dziadku który bił za przewinienia i bez przyczyny czym popadnie. Opowieść o wsi i jej mieszkańcach,o rodzinie z jedenastoma córkami,o bardzo grubej sprzedawczyni z miłością do cukierków,o księdzu i jego siostrze,o żydach zamordowanych,o partyzantach, o Niemcach i Rosjanach. W każdej starszej wiejskiej społeczności znajdziecie i usłyszycie takie opowieści. Swojskie i jednocześnie obce jak z innej epoki.
"Budzenie drzew" to opowieść o życiu i o umieraniu. Jest też o przyrodzie, drzewach które towarzyszą naszej bohaterce, które były świadkami okrucieństwa,powiernikami wypisywanych słów, przyjaciółmi; niekiedy trwają nadal i świadczą o minionych wydarzeniach a niekiedy giną w płomieniach. Jest też o zwierzętach, które na wsiach były inaczej traktowane, miały być użyteczne, jeśli się nie sprawdzały to kończyły jako potrawy ,psy jako smalec na choroby układu oddechowego a koty kończyły jako skóry na reumatyzm.
Czy dobrze ujęłam to co czuję - nie wiem, czy Wy będziecie mieć takie odczucia po przeczytaniu tej krótkiej powieści co ja- też nie wiem. Wiem natomiast, że to piękna książka pełna wspomnień. Obudziła i moje nostalgiczne wspomnienia z dzieciństwa, pełne zapachu skoszonego siana, miłości do pięknych panien brzóz, wędrówki do maliniaka z metalowym kubeczkiem,smaku miodu z pasieki dziadka czy wędrówkach po lesie w poszukiwaniu grzybów z kuzynką.
To były piękne czasy, które są pięknym wspomnieniem jak ta książka.
Polecam

"Budzenie drzew" Joanna Domańska
Bardzo dobry debiut autorki, pięknie napisany, językiem który podsuwa nam pełną paletę obrazów i barw. Przypomina mi dzieciństwo moich rodziców i opowieści dziadków.
Bezimienna młoda bohaterka, około trzydziestoletnia, w pierwszych miesiącach ciąży, przyjeżdża na wieś skąd uciekła,by poznać odpowiedź na nurtujące ją pytania o ojcu. Wraz z...

Co ta książka ze mną uczyniła, o Pani kochana.. Różne szufladki z emocjami, widokami, zapachami, klimatem zostały pootwierane. Wspomnienia dzieciństwa - ferie u samotnej Babci, opowieści pełne mroku, jesienny las, kominek, szaruga. Mgły i nastroje. Niesamowite, dziękuję za tą książkę

Co ta książka ze mną uczyniła, o Pani kochana.. Różne szufladki z emocjami, widokami, zapachami, klimatem zostały pootwierane. Wspomnienia dzieciństwa - ferie u samotnej Babci, opowieści pełne mroku, jesienny las, kominek, szaruga. Mgły i nastroje. Niesamowite, dziękuję za tą książkę

To jedna z najlepszych książek jakie czytałam w tym roku. Przepiękna i piekielnie wzruszająca historia kobiety, która wraca do domu dziadków na wieś, gdzie się wychowywała. Czytając ten tytuł wyruszyłam w bardzo emocjonalną podróż. Gorąco ją Wam polecam.

To jedna z najlepszych książek jakie czytałam w tym roku. Przepiękna i piekielnie wzruszająca historia kobiety, która wraca do domu dziadków na wieś, gdzie się wychowywała. Czytając ten tytuł wyruszyłam w bardzo emocjonalną podróż. Gorąco ją Wam polecam.

Wieś to zdecydowanie moje miejsce na ziemi. Tutaj spędziłam dzieciństwo, wychowuję swoje dziecko i nie wyobrażam sobie mieszkać gdzie indziej. Wiejska społeczność to też niestety sporo różnic, uprzedzeń i przywar widocznych zwłaszcza kilka czy kilkadziesiąt lat temu.

Wieś z książki Budzenie drzew Joanny Domańskiej z całą pewnością nie ma nic wspólnego z sielskością i błogością. Skutecznie utrudnia to wszystko to co pragnie być zapomniane i wymazane. Wstydliwe sekrety całej społeczności, o których się nie mówi. Tematy tabu.
Mąż zdradza i bije żonę. Zwierzęta są traktowane w bestialski sposób, siostra księdza podbiera pieniądze z tacy i przepija je pod sklepem. Do takich wspomnień sprzed lat wraca bohaterka i jej babcia, która już od ładnych paru lat szykuje się do odejścia.

Budzenie drzew to bardzo mała objętościowo powieść stworzona z krótkich rozdziałów przypominających urywki wspomnień. W poetycki sposób opowiada o tym co dotyczy każdego z nas, ale nie każdy chciałby o tym myśleć. Szorstkie relacje międzyludzkie, ludzka mentalność, śmierć i przemijanie, które w społeczności wiejskiej zawsze były na wyciągnięcie ręki. Lubię takie uświadamiające i wywołujące wspomnienia książki, a ta właśnie taka była. Skłoniła mnie do wielu refleksji, zaskoczyła trafnym doborem słów, gdy po prostu oczyma wyobraźni zobaczyłam babcię opowiadającą mi historie sprzed lat.
Właściwie jedyne do czego mogłabym się przyczepić to jej objętość. Autorka pisze bardzo poetycko, przyjemnie czyta się jej prozę i nie pogniewałabym się gdyby książka była znacznie dłuższa. Tym bardziej, że poruszyła tak wiele tematów, pokazała społeczność tak różnorodną i ciekawą, że niektóre wątki można by znacznie pogłębić. Wtedy pewnie wywoływałaby w czytelniku jeszcze więcej emocji.

Czy polecam? To krótka książka, którą szybko przeczytacie, a z pewnością jej lektura nie przejdzie u was bez echa. Ostatnio trafiam na sporo książek trudnych, odkrywających to co pragniemy ukryć nawet przed nami samymi i to właśnie historia tego typu. Po raz kolejny przeczytałam też powieść, gdzie centralnym wątkiem fabuły jest wieś, jej społeczność i natura. Jeśli to jakiś trend to bardzo się cieszę, chętnie przeczytam więcej.

Wieś to zdecydowanie moje miejsce na ziemi. Tutaj spędziłam dzieciństwo, wychowuję swoje dziecko i nie wyobrażam sobie mieszkać gdzie indziej. Wiejska społeczność to też niestety sporo różnic, uprzedzeń i przywar widocznych zwłaszcza kilka czy kilkadziesiąt lat temu.

Wieś z książki Budzenie drzew Joanny Domańskiej z całą pewnością nie ma nic wspólnego z sielskością i...

Jesteśmy na wsi. Stara chałupa, a w niej jeszcze starsza i trochę już chyba zmęczona starością, żyjąca w swoim świecie, babka. Do babki wraca kobieta z innego, tego współczesnego świata. Wraca i tak sobie razem przebywają, wspominają i pewne kwestie z przeszłości wyjaśniają.

Książka skomponowana ze wspomnień życia kobiety, która dzieciństwo i młodość spędziła u wzmiankowanej wyżej babki. Babka zaś była jeszcze wtedy całkiem niezmęczona starością. Byłbym zapomniał! W owych czasach z babką mieszkał jeszcze dziadek - tyran domowy. Chociaż w sumie, może wcale nie tyran. Może w owamtych czasach taki był właśnie standard męskich zachowań na zapomnianych wioskach. Ciężko powiedzieć. W każdym razie. Wychowywała się ta kobieta z nie stetryczałą jeszcze babką i dość zasadniczym dziadkiem. Tak na marginesie. Dziadek przypomina mi trochę Eustachego z kreskówki "Chojrak - tchórzliwy pies".

Przyjemny, delikatny styl. Nic na siłę. Bez udziwnień. Tylko proste obrazki. Jak slajdy, albo pocztówki z dawnych lat. Powolne zagłębianie się wraz z bohaterką w wydarzenia z przeszłości. Niespieszne wspominanie. Odkrywanie, bądź zrozumienie spraw, które jako mała dziewczynka nie do końca rozumiała. Bez upiększeń pokazana wiejska słusznie miniona rzeczywistość. Stosunek do zwierząt, do Kościoła, relacje panujące w rodzinach.

Przyznać muszę, że "Budzenie drzew" to książka, która niezwykle mi się spodobała, bo mimo - a może własnie dlatego - że nie znajdziemy w niej nie wiadomo jak wysublimowanych zdań oraz cudownych światów, to jednak jest ona niezwykle esencjonalna i chwyta za serce. Polecam.

Jesteśmy na wsi. Stara chałupa, a w niej jeszcze starsza i trochę już chyba zmęczona starością, żyjąca w swoim świecie, babka. Do babki wraca kobieta z innego, tego współczesnego świata. Wraca i tak sobie razem przebywają, wspominają i pewne kwestie z przeszłości wyjaśniają.

Książka skomponowana ze wspomnień życia kobiety, która dzieciństwo i młodość spędziła u...

Przeczytalem z wielka przyjemnoscia! Czekam na nastepna ksiazke!

Przeczytalem z wielka przyjemnoscia! Czekam na nastepna ksiazke!

Fantastczny debiut! Gesty od emocji, niedomowien a przy tym pozbawiony duchoty i przytloczenia. Czekam na kolejna ksiazke.

Fantastczny debiut! Gesty od emocji, niedomowien a przy tym pozbawiony duchoty i przytloczenia. Czekam na kolejna ksiazke.