Lekturę Władcy Pierścieni skończyłam przeszło dwa tygodnie temu (Kiedy to minęło, doprawdy nie wiem. Ja i Pan Czas zdecydowanie się nie rozumiemy i trzymamy się – a przynajmniej ja – od siebie z daleka). Jednakże ciągle błądzę po Śródziemiu i ani myślę się stamtąd wynosić. Czuję się, jakbym wrosła w tę krainę, zapuściła tam korzenie. Jest mi tam po prostu dobrze, wśród wspaniałych elfów, entów, kochanych hobbitów (z którymi nadzwyczaj dobrze się dogaduję) i odważnych, szlachetnych ludzi.
Wracam do moich ukochanych fragmentów (a jest ich całe mnóstwo), układam sobie wszystko w głowie, meczę moich bliskich gadaniną o Tolkienie i całym wykreowanym przez niego świecie, czytam Listy (o te – są cudowne!), oglądam filmy i robię wiele innych bardziej dziwacznych rzeczy. (W tym momencie warto też zaznaczyć, że spełniłam swoje maleńkie marzenie i nabyłam własny, przepięknie wydany egzemplarz tego Wielkiego Dzieła. Jestem wielce kontenta).

Kiedy teraz na to patrzę, dostrzegam wielkość klęski. Dzieło wymknęło mi się spod kontroli i wyprodukowałem potwora: niezwykle długi, złożony, dość gorzki i przerażający romans, całkowicie nieodpowiedni dla dzieci (jeśli odpowiedni dla kogokolwiek w ogóle); nie jest to właściwie ciąg dalszy „Hobbita”, lecz „Silmarilionu” * – pisał Tolkien 24 lutego 1950 roku w liście do wydawnictwa. I chyba nie wiedział, co pisał, względnie był w okropnym stanie psychicznym (nie kwestionuję jego genialności, raczej jestem z tych, co wrzeszczą i wmawiają wszystkim, że Tolkien tym geniuszem jednak był. Po prostu się pomylił – rzecz ludzka), bo Władca Pierścieni to dzieło wybitne, nawet w najmniejszym stopniu nieprzytłaczające swoją objętością i absolutnie doskonałe. Nie bez powodu odniosło tak wielki sukces, stając się dla części społeczeństwa czymś w rodzaju „drugiej Biblii”.

Wyznawcą Tolkiena (jak się czasami nazywa jego fanów) może nie jestem, ale osobą zakochaną w jego wyobraźni, sposobie bycia i, co najważniejsze, w jego pisarstwie, już tak. Nie znam drugiej tak bogatej, zachwycającej stylem i postaciami powieści. I choć ulubionych książek mam całe mnóstwo, a Władca Pierścieni wcale nie wychodzi poza szereg, jest to książka jedyna w swoim rodzaju. Taka, którą można czytać setki razy i za każdym odkrywać coś nowego. Taka, do której nie da się nie wracać, której się nie zapomina i której cień zapisuje się na zawsze w sercu.

Tolkien stworzył coś nieprawdopodobnego i fantastycznego, księgę pełną humoru, strachu, przygód. A przy tym Władca Pierścieni jest aż do bólu realistyczny, pokazujący kondycję współczesnego świata. Na kartach powieści odnajdywałam siebie, czasami zagubioną, przytłoczoną ciężarem pierścienia, a czasami pełną prostej, hobbickiej radości, łaknącą wygód, smacznego jedzenia i świętego spokoju. I mimo, że Autor stronił od alegorii, jego dzieło jest niezwykle głębokie i… przesycone wartościami chrześcijańskimi.

„Władca Pierścieni” jest oczywiście zasadniczo dziełem religijnym i katolickim; początkowo niezamierzenie, lecz w poprawkach świadomie.**

Nie pozostaje mi nic poza wdzięcznością skierowaną do Tolkiena. Cieszę się, że był taki człowiek jak on i powołał do życia tak wspaniałą historię, wraz z bohaterami, których w większości ogromnie kocham, elfickimi pieśniami, hobbickimi, żywymi piosenkami, językami, wszelkimi niebezpieczeństwami… Dziękuję. Tylko tyle.

Lekturę Władcy Pierścieni skończyłam przeszło dwa tygodnie temu (Kiedy to minęło, doprawdy nie wiem. Ja i Pan Czas zdecydowanie się nie rozumiemy i trzymamy się – a przynajmniej ja – od siebie z daleka). Jednakże ciągle błądzę po Śródziemiu i ani myślę się stamtąd wynosić. Czuję się, jakbym wrosła w tę krainę, zapuściła tam korzenie. Jest mi tam po prostu dobrze, wśród...