Opowiadana, w dość niestandardowym stylu, historia związków uczuciowych dwóch sióstr. Dwie kobiety ale dwa diametralnie różniące się charaktery i podejścia do życia. Wątków jest tutaj właściwie więcej, bo obok typowo romansowego, w tym związanego z rywalizacją sióstr o mężczyznę, pojawiają się też dygresje obyczajowe, a nawet wątek kryminalny. Wszystkie składowe intrygi ze sobą współgrają, tworząc opowieść, której zakończenie (a właściwe rozwiązanie poszczególnych wątków) chce się poznać. Moją ocenę tej historii obniża nieco wyidealizowany obraz tytułowej bohaterki, a także niezbyt wyszukane dialogi. Książka nie pozostawia jednak czytelnika obojętnym, dzięki czemu pozostawia swój ślad w jego pamięci. Zatem - ocena na plus.

Opowiadana, w dość niestandardowym stylu, historia związków uczuciowych dwóch sióstr. Dwie kobiety ale dwa diametralnie różniące się charaktery i podejścia do życia. Wątków jest tutaj właściwie więcej, bo obok typowo romansowego, w tym związanego z rywalizacją sióstr o mężczyznę, pojawiają się też dygresje obyczajowe, a nawet wątek kryminalny. Wszystkie składowe intrygi ze...

Pierwsza połowa książki wciągająca, druga chaotyczna zakończenie dziwne.

Pierwsza połowa książki wciągająca, druga chaotyczna zakończenie dziwne.

No to do dzieła, zachęcam do słuchania i czytania.
Danka Braun ma idealne pióro, przynajmniej dla mnie.
Książka pochłonęła mnie na dwa popołudnia.
Tytułowa Ada i jej siostra Karolina są jak ogień i woda, Ada siostrze nieba by uchyliła a Karolina niekoniecznie.
Obie siostry łączy miłość do jednego chłopaka, Mateusza.
Wszystko jednak potoczyła się dobrze kiedy niedługo przed ślubem Ady i Mateusza, młodzi ulegają wypadkowi.
Mateusz wychodzi z niego prawie bez szwanku a Ada? no cóż przerwany nerw wzrokowy i "ślepakiem" została do końca życia.
Ale to nie wszystko, zaczynają się intrygi, knowania i detektyw wkracza do akcji.
Będzie się działo, dzięki Danka.

No to do dzieła, zachęcam do słuchania i czytania.
Danka Braun ma idealne pióro, przynajmniej dla mnie.
Książka pochłonęła mnie na dwa popołudnia.
Tytułowa Ada i jej siostra Karolina są jak ogień i woda, Ada siostrze nieba by uchyliła a Karolina niekoniecznie.
Obie siostry łączy miłość do jednego chłopaka, Mateusza.
Wszystko jednak potoczyła się dobrze kiedy niedługo przed...

„Muszę przerzucić się na napoje bezalkoholowe. bo po nich zachowuję się jak nieokrzesana idiotka” – powiedziała jedna pani, prosząc o herbatę, a pan chciał przyznać, że mówi z sensem! Mniej więcej w duchu takiej logiki jest całość fabuły. Jako że po herbacie nie zachowuję się jak nieokrzesana idiotka, to słuchałam tej bajki dla dziewczynek przy winie. Danka Braun oczywiście wyposażyła bohaterów w filmową urodę, bo bez niej – nawet dla niewidomych – byliby nieciekawi. Nie przemawia do mnie obraz samodzielnego życia osoby niewidomej przedstawiony przez Dankę przy herbacie. Ale do słuchania powiastka nadaje się idealnie, bo nie absorbuje specjalnie umysłu. 😊

„Muszę przerzucić się na napoje bezalkoholowe. bo po nich zachowuję się jak nieokrzesana idiotka” – powiedziała jedna pani, prosząc o herbatę, a pan chciał przyznać, że mówi z sensem! Mniej więcej w duchu takiej logiki jest całość fabuły. Jako że po herbacie nie zachowuję się jak nieokrzesana idiotka, to słuchałam tej bajki dla dziewczynek przy winie. Danka Braun oczywiście...

„Oczy Adrianny” autorstwa Danki Braun to idealna książka do tego, by podkreślić, że NIGDY nie można chwalić dnia przed zachodem słońca. Powieść pisarki podzielona jest bowiem na trzy części. Gdy dotarłam do końca części drugiej, miałam zupełnie inne wyobrażenie o tej powieści. Myślałam sobie, że jest magiczna, nietuzinkowa, nie mająca sobie równych. Mało tego- miałam w planach napisać, że chętnie przyznałabym nawet więcej, niż ustawowe dziesięć gwiazdek. Niestety, czar prysł, gdy dotarłam do samego końca. Według mnie część trzecia wszystko zepsuła- wplatanie przez autorkę wątku kryminalnego jest tu zbyteczne i kompletnie nie pasuje do całości gatunku. Co do finału opowieści- nie jestem pewna, czy czytelnicy dadzą mu wiarę. Według mnie jest mocno naciągany, mało praktyczny i niepasujący do jednej z głównych bohaterek. Szkoda, naprawdę szkoda, że Danka Braun stworzyła
bezsensowną część trzecią. Był to szalenie nieudany zabieg.

Karolina i Adrianna to siostry i zarówno główne bohaterki powieści. Starsza, Karolina, to totalne przeciwieństwo swojej młodszej siostry. To Karolina zawsze chce uchodzić za ładniejszą, bardziej żywiołową, chętną do życia. Ada natomiast pragnie lepiej się uczuć, skupić się na tym, co ważne w życiu. Kiedy jednak dziewczyny zaczną rywalizować ze sobą o miłość, wówczas cały ich świat zmieni się. W powieści czytelnicy zaznajomią się z niejakim Mateuszem- chłopak jest bardzo lubiany przez płeć piękną, a ma na to wpływ nie tylko jego uroda, ale i bardzo majętne pochodzenie. Jego rodzice to bowiem cenieni lekarze z branży stomatologicznej, a jak powszechnie wiadomo, dentyści nie są osobami biednymi. Którą z dziewczyn wybierze Mateusz? Jak będzie wyglądać ich rywalizacja? Warto się o tym przekonać, gdyż wątek ten nie jest oczywisty i oklepany.

Czas mija, Karolina i Adrianna zupełnie inaczej postrzegają swoje życie, lecz pewnego dnia dochodzi do tragedii. Ada ulega wypadkowi i staje się osobą niewidomą. Jest to niewyobrażalna tragedia- niemal każdy z nas, czytelników, uzna, że największym dramatem w życiu człowieka jest utrata wzroku. Tak samo czuje Ada i dlatego przestaje mieć chęć do życia. Młoda jeszcze dziewczyna musi nauczyć się wszystkiego od nowa, a zwykle najprostsze czynności zmieniają się w koszmar.

Celowo nie ujawniam zmagań Ady z tak ciężką choroba, ponieważ zbyt wiele bym zdradziła, a wcale nie chcę tego robić. Autorka perfekcyjnie podkreśliła, że siła walki ukryta w człowieku ma ogromną moc, a osoba niewidoma wcale nie musi być kimś bezużytecznym. Wątek związany z chorobą Ady bardzo działał na mą psychikę- raz denerwowałam się, by za chwilę ronić łzy. Czy się ich wstydzę? Oczywiście, że nie, ponieważ największy twardziel może spokornieć, gdy tylko sięgnie po tę powieść.

W życiu Ady pojawi się także jeszcze inny mężczyzna. Poczynania Patryka, bo tak mu na imię, też nie są nudnym zlepkiem informacji o fikcyjnej postaci. Bohater ten jest w związku z niejaką Natalią, ale osoba ta może zdenerwować niejednego czytelnika. Danka Braun doskonale pokazała, że nie można kogoś kochać na siłę, jest to niewykonalne, bo serce to nie sługa. Jak Patryk pozna Adę? Jak zareaguje na jej chorobę? Czy wykaże się pospolitą litością? Zapraszam
do lektury.

Jak już wcześniej wspominałam- nie zdradzę niektórych wątków lektury, warto samemu się przekonać, czy pisarka rzeczywiście nieco przekombinowała Niemniej jednak, nie mogę przyznać tej książce bardzo niskiej noty, ponieważ wątek związany z chorobą Ady został bardzo dobrze opisany. Danka Braun pokazała, że ważne są także inne zmysły ludzkie, na które zwykle nie zwracamy uwagi. Bardzo dużo daje nam słuch czy zapach, a nawet się nad tym nie zastanawiamy. Poza tym, osoby chore NIGDY nie chcą litości- wolą już być same, niż czekać na kogoś w rodzaju stałego opiekuna.

Czy polecam powieść- pierwsze dwie części tak, jak najbardziej. Może niektórzy egoiści zrozumieją, że każdy pragnie prawdziwej miłości. Nie warto jednak zabiegać o nią na siłę, gdyż relacja oparta na jakimś układzie nigdy się nie uda. Szkoda tylko, że część trzecia totalnie nie pasuje do całości, ale to wyłącznie moje spostrzeżenie. Może czytelnicy stwierdzą coś zupełnie innego? Ach, zapomniałabym- Danka Braun, na kartach tejże powieści, wspomina o portalu Lubimy Czytać. To bardzo miłe. Pamiętajmy także, że w dzisiejszych czasach ludzie niewidomi także mogą sięgać po wymarzone lektury- od czego są audiobooki?:)

„Oczy Adrianny” autorstwa Danki Braun to idealna książka do tego, by podkreślić, że NIGDY nie można chwalić dnia przed zachodem słońca. Powieść pisarki podzielona jest bowiem na trzy części. Gdy dotarłam do końca części drugiej, miałam zupełnie inne wyobrażenie o tej powieści. Myślałam sobie, że jest magiczna, nietuzinkowa, nie mająca sobie równych. Mało tego- miałam w...

...tak wiele zależy od Lektora!
bo niestety bardzo dobrą książkę można przeczytać bardzo bardzo słabo.
Nie ocenię książki bo ocena byłaby bardzo słaba, a ja kierowałabym się moim odbiorem/odsłuchem, nie zaś treścią i wartością książki.
Trzy razy wracałam do audiobooka, bardzo chciałam wysłuchać do końca - jednak poddałam się (nie byłam w stanie słuchać kolejnych zdań odczytywanych przez Lektorkę...)

...tak wiele zależy od Lektora!
bo niestety bardzo dobrą książkę można przeczytać bardzo bardzo słabo.
Nie ocenię książki bo ocena byłaby bardzo słaba, a ja kierowałabym się moim odbiorem/odsłuchem, nie zaś treścią i wartością książki.
Trzy razy wracałam do audiobooka, bardzo chciałam wysłuchać do końca - jednak poddałam się (nie byłam w stanie słuchać kolejnych zdań...

Świetna książka. Ale dla mnie to nie jest romans ale rewelacyjna obyczajówka z wątkiem romantycznym, zawiera także elementy kryminału. Autorka porusza niezwykle ważny temat niepełnosprawności, reakcji na nią i umiejętności życia w takiej trudnej sytuacji, jej akceptacji lub braku takowej. Ale dotyka także miłości, również siostrzanej, zazdrości, zawiści i nienawiści. Historia dwóch sióstr wciągnęła mnie bezapelacyjnie, nie mogłam przerwać czytania, chciałam wiedzieć co będzie dalej. Oczywiście chwilami akcja była przewidywalna ale nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Końcówka zaskakująca i trochę nierealna ale to przecież wytwór wyobraźni autorki. Po prostu czytajcie. Sama przyjemność.

Świetna książka. Ale dla mnie to nie jest romans ale rewelacyjna obyczajówka z wątkiem romantycznym, zawiera także elementy kryminału. Autorka porusza niezwykle ważny temat niepełnosprawności, reakcji na nią i umiejętności życia w takiej trudnej sytuacji, jej akceptacji lub braku takowej. Ale dotyka także miłości, również siostrzanej, zazdrości, zawiści i nienawiści. ...

„Świat jest piękny nawet dla niewidomych. To od nas samych zależy, czy dostrzeżemy jego piękno.”

Spróbujcie zamknąć oczy i przejdźcie się kawałek bez możliwości dojrzenia, gdzie stawiacie kroki. Dla bohaterki książki pt.: „Oczy Ariadny”, w pewnym momencie, taki świat stał się codziennością. Musiała nauczyć się żyć w nowych warunkach, które stworzył jej los.

Często czynnikiem decydującym o wyborze konkretnej książki jest okładka, gdyż to ona „wpada w oko” od razu. Dopiero potem zaglądamy do notki redakcyjnej, która z reguły bywa przypieczętowaniem wyboru. Spośród wielu tytułów prezentowanych na stronie sztukater.pl zwróciłam uwagę na „Oczy Adrianny” kierując się tymi dwoma elementami i uważam, że to był bardzo dobry wybór.

To moje pierwsze spotkanie z książką tej autorki i już żałuję, że nie czytałam jej wcześniejszych powieści, gdyż „Oczy Adrianny” zrobiły na mnie ogromne wrażenie i pozostawiły ślad w mojej pamięci i sercu. Sięgając po ten tytuł nie spodziewałam się, że otrzymam tak złożoną, fascynującą i wciągającą historię. Patrząc na oprawę graficzną i poznając jedynie notkę redakcyjną na tylnej części książki, można by spodziewać się zwykłej opowieści obyczajowej o dwóch siostrach. Tymczasem jej fabuła dostarczyła mi wielowątkową, bogatą w wydarzenia i barwne postacie powieść, która rozrywa emocjonalnie i sprawia, że wciąż chcemy wiedzieć więcej, z niecierpliwością podążając ku zaskakującemu finałowi.

„Człowiek czasami lubi się oszukiwać, gdy prawda jest zbyt bolesna”

Głównymi bohaterkami są dwie siostry, które różni praktycznie wszystko. Łączy jedno – miłość do tego samego chłopaka. Karolina jest bardziej przebojowa, odważna, pewna siebie, zdecydowana ale też perfidna, arogancka i egoistyczna. Natomiast Adrianna wykazuje więcej empatii, szczerości, spokoju i wrodzonego wdzięku, dzięki któremu zdobywa sobie sympatię wśród znajomych a zwłaszcza płci przeciwnej. Jest nieświadoma prawdziwych uczuć Karoliny uważając ją za swoją najlepszą przyjaciółkę. Wierzy, że wszystko co ma, zawdzięcza swojej starszej siostrze. Tydzień przed ślubem Adrianny z Mateuszem świat obu sióstr całkowicie się zmienia i obie muszą zmierzyć się z nową rzeczywistością.

Postać Adrianny była dla mnie zbyt idealna, niemal bez żadnych wad. Jednak czułam, że nie do końca jest tak, jak autorka nam ją pokazuje. Niejednokrotnie drażniła mnie swoją naiwnością, tłumaczeniem sobie wszelkich działań siostry czy Mateusza po swojemu. Bardziej prawdziwa wydaje się Karolina, do której od razu poczułam niechęć, ale odczucia związane z tą postacią zmieniały się u mnie wraz z rozwojem sytuacji. Sprawiły to już pierwsze słowa, które dziewczyna wypowiada na początku rozdziału mówiąc, że nie wie dokładnie kiedy zaczęła nienawidzić swojej siostry. Już w momencie narodzin Ady poczuła do niej awersję, która wzrosła jeszcze bardziej w latach szkolnych, gdy pojawił się Mateusz Szulc. Jednak nikt nie domyślał się prawdziwych uczuć Karoliny do młodszej siostry, gdyż potrafiła skrzętnie je ukryć, pokazując na zewnątrz zupełnie odmienną twarz od tego, co nosiła w sercu.

To nie jedyne postacie tej zachwycającej, wielowarstwowej i nietuzinkowej opowieści. Każda z występujących w niej osób ma za sobą jakąś mniej lub bardziej trudną przeszłość i własną historię. Nikt nie jest tu do końca dobry ani zły, każdy popełnia błędy, podejmuje trudne decyzje, które powodują różne komplikacje i rzucają cień na obecne życie.

„Oczy Adrianny” to doskonale i zgrabnie opowiedziana historia o miłości, wybaczaniu i lekcjach dawanych przez życie. Jest ona bardzo emocjonalna, różnorodna i życiowa, poruszająca ważne zagadnienia związane z niepełnosprawnością i adaptacją w społeczeństwie. Dynamika akcji sprawia, że nie ma w tej powieści czasu na nudę, gdyż wciąż jesteśmy zaskakiwani nowymi okolicznościami i faktami. To wszystko sprawia, że nasza uwaga jest absorbowana od początku aż do ostatniej linijki tekstu. Historia opowiadana jest z punktu widzenia Karoliny i Adrianny ale też poznajemy perspektywę zdarzeń dwóch innych osób, których narracja prowadzona jest w trzeciej osobie a ich spojrzenie daje pełniejszy obraz sytuacji wprowadzając dodatkowy niepokój i napięcie.

Fabuła została tak świetnie zaplanowana, że dopiero na koniec wszystko staje się jasne i wszystkie karty zostają odkryte. Odnajdziemy w niej nie tylko motywy obyczajowe ale nawet wątek kryminalny, gdyż nie bez powodu pojawia się wśród postaci detektyw Mirek Filer, znany z cyklu "Akta Mirka Filera". W powieści „Oczy Adrianny” otrzymał on wprawdzie drugoplanową rolę, ale nie mniej ważną.

Pani Danka Braun z niezwykłym wdziękiem, lekkością i przeprowadza nas przez kolejne epizody, oplata wielobarwnymi przeżyciami ale przede wszystkim pokazuje świat z perspektywy osoby niewidzącej. To opowieść o akceptacji tego, co nas spotyka, umiejętności dostrzeżenia piękna chwili, dojrzenia tego, co w drugiej osobie jest najpiękniejsze i wartościowe. Często nie przywiązujemy uwagi do drobiazgów, przyjmując je jako coś normalnego i zwyczajnego. Tymczasem patrząc jedynie zmysłem słuchu czy węchu rzeczywistość nabiera zupełnie innych dźwięków, zapachów i znaczeń.

To jedna z lepszych książek, jakie ostatnio przeczytałam, gdyż poprzez stworzenie postaci Adrianny i jej historii, zaczynamy rozumieć co dla takich osób jest ważne, jak powinniśmy się wobec nich zachowywać, czego nie robić i w jaki sposób można im pomóc. Poprzez tę opowieść autorka pokazuje, że życie stawia czasami przed nami różne przeszkody ale najważniejsze jest to, by nigdy się nie poddawać.

„Ciesz się tym, co masz. Szukaj piękna w drobiazgach. Raduj się chwilą. Bądź wyrozumiały dla innych. Uwierz w człowieka.”

Książkę otrzymałam od portalu Sztukater.pl

https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/04/760-oczy-adrianny.html

„Świat jest piękny nawet dla niewidomych. To od nas samych zależy, czy dostrzeżemy jego piękno.”

Spróbujcie zamknąć oczy i przejdźcie się kawałek bez możliwości dojrzenia, gdzie stawiacie kroki. Dla bohaterki książki pt.: „Oczy Ariadny”, w pewnym momencie, taki świat stał się codziennością. Musiała nauczyć się żyć w nowych warunkach, które stworzył jej los.

Często...

Książka dobra lecz trochę przy długa, momentami ciągnie się bez konkretnej akcji ale podejrzewam że to zabieg zamierzony. Np. po to, aby ukazać jak zmieniło się życie bohaterów, jak wydarzenia na nich wpłynęły, jak tłumaczyć sobie ich zachowania.
Jak dla mnie książka zbyt dramatycznie naznaczona. Wszystkie ważne wydarzenia poprzedzają tragedie, jak gdyby bez nich nie można podjąć jakiejś decyzji. Trochę przesadzona.

Książka dobra lecz trochę przy długa, momentami ciągnie się bez konkretnej akcji ale podejrzewam że to zabieg zamierzony. Np. po to, aby ukazać jak zmieniło się życie bohaterów, jak wydarzenia na nich wpłynęły, jak tłumaczyć sobie ich zachowania.
Jak dla mnie książka zbyt dramatycznie naznaczona. Wszystkie ważne wydarzenia poprzedzają tragedie, jak gdyby bez nich nie można...

Zupełnie mylący opis na okładce, który sugeruje jednowątkową historię. Tutaj natomiast mamy do czynienia z wieloma wątkami, które splatają osoby sióstr. Czy to kwestia oczekiwań po przeczytaniu blurba, czy niezbyt porywających historii innych bohaterów, nie wiadomo, ale poza wątkiem Karoliny, Ady, Mateusza i Patryka czytelnika mało interesują pozostałe historie. Może to być również to, że pojawiają się one nagle nie wiadomo skąd i drażniąco odciągają czas powrotu do lubianych bohaterów.

Zupełnie mylący opis na okładce, który sugeruje jednowątkową historię. Tutaj natomiast mamy do czynienia z wieloma wątkami, które splatają osoby sióstr. Czy to kwestia oczekiwań po przeczytaniu blurba, czy niezbyt porywających historii innych bohaterów, nie wiadomo, ale poza wątkiem Karoliny, Ady, Mateusza i Patryka czytelnika mało interesują pozostałe historie. Może to być...