To książka pełna głębokich refleksji, ale i poczucia humoru oraz ironii.

Dla mnie to przede wszystkim metaforyczna opowieść o ludzkości i o człowieku jako jednostce - istocie pełnej sprzeczności, słabej i silnej zarazem, pełnej wad, ale również dążącej do doskonałości, złej i dobrej...
Właśnie złu i dobru stary diabeł poświęca wiele miejsca w swoich listach. Wydawać by się mogło, że to pierwsze zawsze pochodzi od szatana, a drugie od Boga. Z zapisków wyłania się jednak obraz świata, w którym i zło, i dobro tworzy człowiek. On też wybiera drogę, jaką podąża, a kuszenie przez diabła, o którym często jest mowa, to w rzeczywistości pragnienia, nad którymi ludzie albo potrafią zapanować, albo tego nie chcą i nie umieją.
Dobro i zło urastają tu do rangi ponadczasowych pojęć etycznych, które są uniwersalne i mogą rodzić się w każdym człowieku, bez względu na jego wiarę, wykształcenie, inteligencję, pochodzenie. Autor pokazuje, że piekło wcale nie musi być sprowadzone tylko do biblijnego znaczenia; może ono być w nas, może pojawiać się na ziemi np. w postaci wojny, która zawsze jest dziełem człowieka.

Sporo miejsca autor poświęcił religii chrześcijańskiej i kwestii wiary w Boga oraz w diabła. Do problemów tych podchodzi z dystansem, niejednokrotnie z ironią, a nawet sarkazmem, wskazując zarówno na wady jak i zalety religijnej żarliwości.

"Listy starego diabła..." to ponadczasowa, bogata w kulturowe odniesienia lektura, którą można różnie interpretować, nie tylko w kontekście religijnym. Dlatego jest to książka dla każdego myślącego człowieka, który całe życie szuka odpowiedzi na fundamentalne pytania.

To książka pełna głębokich refleksji, ale i poczucia humoru oraz ironii.

Dla mnie to przede wszystkim metaforyczna opowieść o ludzkości i o człowieku jako jednostce - istocie pełnej sprzeczności, słabej i silnej zarazem, pełnej wad, ale również dążącej do doskonałości, złej i dobrej...
Właśnie złu i dobru stary diabeł poświęca wiele miejsca w swoich listach. Wydawać by...