Koralina Jones znajduje w nowym mieszkaniu dzrwi. Drzwi prowadzą do innego mieszkania, z inną mamą. Inna mama bardzo kocha Koralinę. (Albo chce ją zjeść). Chce by Koralina została u niej. Po co miałaby wracać do nudnych, nie interesujących się nią rodziców? Tu będzie jej lepiej, ciekawiej. Musi tylko przyszyć sobie guziki do oczu, jak inni rodzice. Ale Koralina się nie zgadza. Jej rodzice znikają, a ona rzuca innej mamie wyzwanie- grę w odkrywanie...

Aha, no i jest też kot. Kot mówi, oczywiście, mówi ironicznie i z przekąsem. Jest czarny. Jest też przyjacielem bohaterki, choć udaje że nie
"- we..we could be friends(...)
-we could be rare specinut of an exotic breed of african dancing elephants."
No, ale pomaga alicji.
Tfu, Koralinie.

No, no własnie. Ktoś powie, że to wszystko łudząco podobne do "Alicji w krainie czarów". Jest Ciekawska analityczka zamiast romantyczki, jest korytarz zamiat okrągłego pokoju, kot nie jest z cheeshire, nie ma kroliczej nory a drzwi. Jest podobnie, jednak. Podobnie, a zarazem kompletnie inaczej.
Bo Gaiman jest mistrzem w mieszaniu znanych motywów, oklepanych szablonów i zmienianiu ich w coś komoletnie innego, orginalnego, intrygującego i świeżego. Nieważne, czy chodzi o klasykę literatury, o mitologię, o popkulturę, o znane motywy baśniowe. Zawsze wychodzi fantastycznie, świeżo, magicznie. Powstaje coś, ksiązka, komiks, co magnetyzuje czytelnika, przyciąga.

Portrety Koraliny, innych sąsiadów- dwóch podstarzałych aktorek i tresera myszy, innych rodziców są świetnie zarysowane. Akcja i opisy jak zwykle skonstruowane nieźle, wciagająco, pozwalająco się wczuć.

Kot to majsterszyk.
"You peoples have names (...) because you don't know who you are. We know who we are so we don't have names".

Coż, mnie się podoba.

Koralina Jones znajduje w nowym mieszkaniu dzrwi. Drzwi prowadzą do innego mieszkania, z inną mamą. Inna mama bardzo kocha Koralinę. (Albo chce ją zjeść). Chce by Koralina została u niej. Po co miałaby wracać do nudnych, nie interesujących się nią rodziców? Tu będzie jej lepiej, ciekawiej. Musi tylko przyszyć sobie guziki do oczu, jak inni rodzice. Ale Koralina się nie...

Niektóre opowieści były niesamowite, kilka były tylko w porządku ale jako całość - WOW. Naprawdę. Gaiman jest mistrzem pióra.

Niektóre opowieści były niesamowite, kilka były tylko w porządku ale jako całość - WOW. Naprawdę. Gaiman jest mistrzem pióra.

Film mojego dzieciństwa, jako starsza osoba sięgnęłam po książkę, dużo różniła się od ekranizacji ale mimo wszystko nie zawiodłam się !

Film mojego dzieciństwa, jako starsza osoba sięgnęłam po książkę, dużo różniła się od ekranizacji ale mimo wszystko nie zawiodłam się !