Na tej wyspie zabija zarówno wiedza, jaki i nieświadomość niebezpieczeństwa. Przekonał się o tym Anders, który pewnego dnia wybrał się z rodziną na wycieczkę do pobliskiej latarni morskiej. Chwila nieuwagi ze strony rodziców i ich kilkuletnia córka znika, a jedynym co po niej pozostało są ślady na śniegu, które nagle po prostu się urywają. Enigmatyczne ostrzeżenie sąsiada, a potem dziwna akcja poszukiwawcza świadczą o tym, że o zaginięciu Maji mieszkańcy wyspy mogą wiedzieć więcej niż powiedzieli policji.

Po kilku latach od tych wydarzeń Anders powraca na wyspę jako rozwiedziony alkoholik. Jego pojawienie się zbiega z dziwnymi wydarzeniami, które powoli pochłaniają mieszkańców Domaro. Współczesność przeplata się z historią wyspy, w której niebagatelną rolę odegrała Anna Greta, babcia Andersa parająca się w młodości przemytem alkoholu oraz jej wieloletni przyjaciel emerytowany iluzjonista.

Niewłaściwym określeniem jest nazwanie paktu jaki zawarli mieszkańcy Domaro klątwą. Już na początku książki Lindqvist nie pozostawia złudzeń. Człowiek jest jak rokitnik, który kolonizuje nawet najbardziej nieprzyjazne miejsca. W końcu jednak sam doprowadza się do zguby ustępując miejsca innym. Tymczasem morze będzie nadal. Stalowoszara głębia jest jedynym trwałym elementem, my jesteśmy jedynie gośćmi.

Lindqvist tak zręcznie wprowadza elementy paranormalne w codzienność, że w kulminacyjnym momencie książki przedziwna podróż Andersa przypomina czytelnikowi, iż oto trzyma w ręku horror. Styl pisarza jest surowy i piękny tak jak klimat na Domaro. Saga, którą stworzył to jeden z najlepszych obrazów wyspiarskiej społeczności w literaturze. Pomimo bowiem tego, że Lindqvist pisze horrory nie należy rozpatrywać jego twórczości w obrębie jedynie tego gatunku. Jest na to zbyt dobrym pisarzem.

Narzucone przez wydawcę porównanie do Stephena Kinga bezwiednie skłoniły mnie do porównania tej książki z "Dolores Claiborne". Książki co prawda różnią się od siebie tematycznie, a nawet gatunkowo ale obie dotyczą społeczności mieszkającej na wyspie. Ten pojedynek z minimalną przewagą wygrywa Lindqvist, który ucieka od nachalnej dosłowności jaką posługuje się King. Bo czy wyspiarz, w co drugim zdaniu podkreśla, że jest wyspiarzem? Dla niego to naturalne. Świadomość tej osobliwej przynależności jest tak samo nieuchwytna jak krzyk mew, który z czasem przestaje być hałasem, a staje się częścią ciszy.

Na tej wyspie zabija zarówno wiedza, jaki i nieświadomość niebezpieczeństwa. Przekonał się o tym Anders, który pewnego dnia wybrał się z rodziną na wycieczkę do pobliskiej latarni morskiej. Chwila nieuwagi ze strony rodziców i ich kilkuletnia córka znika, a jedynym co po niej pozostało są ślady na śniegu, które nagle po prostu się urywają. Enigmatyczne ostrzeżenie sąsiada,...