Kolejna z serii "W dżungli... " książka Beaty Pawlikowskiej porusza temat anoreksji, bulimii, zaburzeń odżywiania oraz szeroko pojętego braku poczucia własnej wartości. Książka jest napisana w formie listów - maili, które są wynikiem korespondencji Bety Pawlikowskiej z Moniką - dziewczyną, która ma ogromne problemy z jedzeniem i codziennym funkcjonowaniem. Z korespondencji (która miała miejsce w rzeczywistości) poznajemy zarówno Monikę jak i Panią Beatę. Nie wiem jak Was, ale mną cały czas targały sprzeczne emocje. Czasem miałam już dość Moniki i jej huśtawek nastroju. Otrzymała ogromne wsparcie, doskonale, mądre i praktyczne rady, z których korzystała tylko w krótkim czasie. Nie wyciagała wniosków na dłuższy czas. Monik apo prostu ewidentnie chciała cierpieć, bo wówczas było bezpieczniej. Nikt przecież nie będzie się śmiać z nieszczęśliwej osoby. Głupio jest się też przyznać, że po prostu w moim życiu jest ok. Mam wrażenie, że to nie jest zbyt "modna" współcześnie postawa. Bo my lubimy mieć problemy, narzekac, zmagać się, dołować zamiast zakasać rękawy, popracować nad sobą czy sytuacją i mieć święty spokój.

Monika to młoda osoba. Ma 26 lat. Od 7 lat zmaga się z zaburzeniami odżywiania, głównie anoreksją. I tu sie waham, żeby tak Monikę osądzać. Wiem, jak problemy z odżywianiem i przyjmowaniem pokarmów mogą stanowić silny problem. Wiem, że zwykłe jedzenie czasem może być tak potężnym demonem, który włada całym naszym życiem. Wiem, że akceptacja samego siebie i wyjście z tej sytuacji nie jest to praca łatwa i nie ma na końcu zapewnionego sukcesu. Dlatego rozumiem Monikę i jej losy. Wielu mówi, że Monika jest irytująca, że książki po prostu nie można przeczytać bez irytacji na te ciągłe wahania nastroju, zmiany, brak stabilności w jej głowie. A pomyślcie sobie, że ona ma tak codziennie 24 godziny na dobę. My tylko dwa - trzy dni, kiedy czytamy książkę. Ona ma tak codziennie.
Sytuacja podobna jest bardzo do sytuacji Karoliny Otwinowskiej, której książki też czytałam. Może nie do końca. Monika nie była hospitalizowana. Natomiast jeśli chodzi o psychikę, to sa bardzo podobne.

Beata Pawlikowska próbuje nakierować Monikę na dobra drogę dbania o siebie, wyznaczania celu, pozbycia się patrzenia na siebie oczami innych osób. Jak zawsze, mądre i życiowe rady Pawlikowskiej potrafią sprawić, że życie wydaje się takie proste. A może ono jest proste, tylko my komplikujemy? Mamy jedno życie, jedno ciało, jedną teraźniejszość. Nie wiem jak Wam, ale mnie się znudziło już marnowanie tego! Książkę polecam każdemu, kto potrzebuje wstrząsu do walki o własną dobrą codzienność. Tak, żebyśmy kładąc się wieczorem do łózka, robili to uśmiechem na twarzy po minionym dniu.
(jesli ktoś z Was zdecyduje się na przygodę z Beatą Pawlikowską to proponuję jednak zacząć od książki W dżungli życia).

Kolejna z serii "W dżungli... " książka Beaty Pawlikowskiej porusza temat anoreksji, bulimii, zaburzeń odżywiania oraz szeroko pojętego braku poczucia własnej wartości. Książka jest napisana w formie listów - maili, które są wynikiem korespondencji Bety Pawlikowskiej z Moniką - dziewczyną, która ma ogromne problemy z jedzeniem i codziennym funkcjonowaniem. Z korespondencji...