Czajka miała już ponad 50 lat (tak naprawdę to nikt do końca nie wie, kiedy ona się urodziła - tak umiała zamieszać!) ale nadal była momentami szalona. Bardzo ciekawe i zabawne jest, że zarówno ona jak i jej znajomi zdawali sobie z tego sprawę - w jej wspomnieniach, także i tu, ludzie bardzo często napominają ją, żeby uważała i nie robiła głupstw. Najczęściej bez skutku!

Najlepszą, według mnie, metodą czytania jej książek wspomnieniowych jest traktowanie ich jako przewodnika po sztuce i literaturze pierwszej połowie XX wieku, polskiej, polsko-żydowskiej i europejskiej. Tu spotkamy, na przykład Henryka Berlewi - i cyk! już oglądamy jego fantastyczne dzieła awangardowe. Spotykamy jego matkę Hel Enri i - cyk! Już oglądamy jej roślinne motywy, nieco (ale tylko nieco) przypominające wzory tworzone kiedyś przez Wyspiańskiego.

A oprócz tego pyszne anegdoty (jak zawsze u niej nie wiadomo na ile prawdziwe) o Gałczyńskim, o Gombrowiczu i o sprzedaży trzech milionów baranów.

No ale głównym motywem są skomplikowane relacje polsko-polskie czyli emigracja-kraj. Jak bardzo trudno się było nawet zrozumieć, nie tylko porozumieć.

Czajka miała już ponad 50 lat (tak naprawdę to nikt do końca nie wie, kiedy ona się urodziła - tak umiała zamieszać!) ale nadal była momentami szalona. Bardzo ciekawe i zabawne jest, że zarówno ona jak i jej znajomi zdawali sobie z tego sprawę - w jej wspomnieniach, także i tu, ludzie bardzo często napominają ją, żeby uważała i nie robiła głupstw. Najczęściej bez skutku!...

"Leżąc w wannie myślałam o świecie, życiu i śmierci. Najdłuższe nawet życie to tylko mała chwilka. I o co się tu tak szarpać? No, ale nie przesadzajmy, jedynie i tylko o to życie warto się szarpać - zdecydowałam wycierając się po kąpieli." Warto o życie walczyć, nim się rozkoszować i je pokochać. Tę miłość do życia na własnych warunkach i po swojemu widać w książce na każdym kroku. Nie tylko tenże aspekt widać doskonale. Np. radość z drobnych rzeczy nawet w wielkim świecie autorka przekazuje nieustannie. Nieustannie w czasie lektury wzrastał także mój podziw dla autorki. Dlaczego? Dlatego, iż napisała świetną książkę, którą należy wręcz bardzo wysoko ocenić niemal pod każdy względem.
Książka jest relacją z podróży "Czajki" do Paryża, Montevideo i Buenos Aires, która odbyła się w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Podróż świetnie przedstawiona, czytałem z niezwykłym zainteresowaniem. Prawie wszystko tu jest w odpowiednich proporcjach i dobrze rozplanowane. Są wspomnienia z dawnych lat, są fragmenty wzruszające, jest dużo humoru, są ciekawe postaci i rozmówcy oraz niezwykłe miejsca. Dla mnie bomba. Czytelnicza bomba o duzej sile rażenia. Tę książkę zapamiętam na bardzo długo.
Poza oczywistymi walorami literackimi książka posiada dla mnie także inne zalety. Z wieloma opiniami i zasadami autorki się zgadzam. Jej pogląd na świat przedstawiony w tej książce też nie jest mi obcy. Poczucie humoru także mamy zbieżne. Trzymam sztamę z autorką na wielu płaszczyznach. Wszystko to sprawiło o dodatkowym podniesieniu oceny ogólnej. Zachęcam wszystkich do zapoznania się w tym znakomitym dziełem.

"Leżąc w wannie myślałam o świecie, życiu i śmierci. Najdłuższe nawet życie to tylko mała chwilka. I o co się tu tak szarpać? No, ale nie przesadzajmy, jedynie i tylko o to życie warto się szarpać - zdecydowałam wycierając się po kąpieli." Warto o życie walczyć, nim się rozkoszować i je pokochać. Tę miłość do życia na własnych warunkach i po swojemu widać w książce na...

Autobiograficzna opowieść Czajki o jej podróży do Urugwaju bardzo mnie zaskoczyła. Powieści Czajki odkąd pamiętam stały na półce w moim rodzinnym domu i zawsze je omijałam, jako ramotki. I niewątpliwie, w pewnym sensie jest to ramotka. Opowieść egocentrycznej paniusi, z bogatą przeszłością, o wyprawie z samego serca szarego socjalistycznego kraju do Urugwaju, przez Paryż, w którym niegdyś mieszkała jest niewątpliwie chaotyczna i staroświecka, ale jednocześnie... Czajka dzieli się z nami wspomnieniami (czy prawdziwymi?),refleksjami, swoją wizją świata. Zaskakuje brakiem zahamowań seksualno-obyczajowych. Sceny powitań pomiędzy nią a przyjaciółmi na emigracji, których nie widziała od czasów przedwojennych; próby porozumienia pomiędzy ludźmi niegdyś sobie bliskimi, a teraz rozdzielonymi przez historię, politykę, uprzedzenia i propagandę - niezwykle ciekawe i wzruszające. Jest tu parę zabawnych historii z podróży, trochę anegdot o znanych postaciach kultury.
Bardzo mi się spodobała charakterystyka relacji rodzinnych autorki i jej opisy własnych stanów emocjonalnych. Bezpretensjonalne i trafne.
Mam nadzieję, że nikt nie pozbył się pozostałych książek Czajki z mojego rodzinnego domu, bo mam zamiar sięgnąć po kolejne.

Autobiograficzna opowieść Czajki o jej podróży do Urugwaju bardzo mnie zaskoczyła. Powieści Czajki odkąd pamiętam stały na półce w moim rodzinnym domu i zawsze je omijałam, jako ramotki. I niewątpliwie, w pewnym sensie jest to ramotka. Opowieść egocentrycznej paniusi, z bogatą przeszłością, o wyprawie z samego serca szarego socjalistycznego kraju do Urugwaju, przez Paryż, w...