oczywiste zakonczenie, myslalam ze bedzie więcej jakichs zwrotow akcji

oczywiste zakonczenie, myslalam ze bedzie więcej jakichs zwrotow akcji

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne kwestie.
Egzystencja ludzka kryje w sobie wiele tajemnic. Szukamy celu naszego życia. Zastanawiamy się, co świat zyskał wraz z naszymi narodzinami. Co zmieniliśmy w świecie swoim jestestwem. I jak świat zareaguje na naszą śmierć.
Historia głównego bohatera pokazuje jak zmieniają się nasze plany i potrzeby. Jak uświadomimy sobie, że inni ludzie mogą mieć i mają gorzej a jednak dalej żyją i nie załamują się. Możemy w każdej chwili stać się czyimś bohaterem, człowiekiem który bezinteresownie niesie pomoc innym, człowiekiem z wiertarką.
Opisy powojennej rzeczywistości w jednym z najbardziej niebezpiecznych krajów, powolne odbudowywanie, powrót do normalnego życia - to wszystko działa na wyobraźnię i na psychikę czytelnika.
Na uwagę zasługuje postać Swana - sąsiada.
Jednym słowem - jestem miło zaskoczona tą powieścią i polecam ją z czystym sercem.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne kwestie.
Egzystencja ludzka kryje w sobie wiele tajemnic. Szukamy celu naszego...

Mdło, millenialsowo(przepraszam!)

Mdło, millenialsowo(przepraszam!)

Jestem oczarowana powieścią. Opowieść o życiu i śmierci, do przemyśleń.

Jestem oczarowana powieścią. Opowieść o życiu i śmierci, do przemyśleń.

Całą książkę można by porównać do frazy "zjedz obiad, bo dzieci w Afryce głodują". Mega spłycenie problemu depresji do "inni mają gorzej, więc nie bądź smutny".
Gdyby tak to działało to nfz powinien zamiast na psychoterapię, wysyłać chorych do krajów objętych wojną.

Całą książkę można by porównać do frazy "zjedz obiad, bo dzieci w Afryce głodują". Mega spłycenie problemu depresji do "inni mają gorzej, więc nie bądź smutny".
Gdyby tak to działało to nfz powinien zamiast na psychoterapię, wysyłać chorych do krajów objętych wojną.

Zachwyca mnie ta książka swoją prostotą formy. Poruszane są w niej ciężkie tematy przełamywane żartem, a czasem wstydem głównego bohatera. Jest to zwięzła, krótka powieść, ale niczego jej nie brakuje, nic nie trzeba opisywać na trzy strony, skoro można zawrzeć taki sam ładunek w trzech zdaniach. Jestem pod wielkim wrażeniem, jak lekka i głęboka jest jednocześnie.

Zachwyca mnie ta książka swoją prostotą formy. Poruszane są w niej ciężkie tematy przełamywane żartem, a czasem wstydem głównego bohatera. Jest to zwięzła, krótka powieść, ale niczego jej nie brakuje, nic nie trzeba opisywać na trzy strony, skoro można zawrzeć taki sam ładunek w trzech zdaniach. Jestem pod wielkim wrażeniem, jak lekka i głęboka jest jednocześnie.

Totalny zachwyt .Ten strumień czasu , jako żywo przypomina mi cudowną * Moja walka * , Knausgarda .Wcale nie jest stwierdzenie ,że książka przypomina nieco * W poszukiwaniu straconego czasu * .Gdy pewien 50- latek , dokonuje rozliczenia swojego życia , stwierdza ,że chyba już nic nowego nie wymyśli .Na kartach książki , roi się od losów samobójców , pojawia się tam nazwisko Tadeusza Borowskiego ( umarł wkładając głowę do kuchni gazowej ) , albo Kosinskiego i Hemingwaya .Akcja biegnie powolnie i to jest jej bardzo dużym atutem .Bardzo dobre .

Totalny zachwyt .Ten strumień czasu , jako żywo przypomina mi cudowną * Moja walka * , Knausgarda .Wcale nie jest stwierdzenie ,że książka przypomina nieco * W poszukiwaniu straconego czasu * .Gdy pewien 50- latek , dokonuje rozliczenia swojego życia , stwierdza ,że chyba już nic nowego nie wymyśli .Na kartach książki , roi się od losów samobójców , pojawia się tam...

Niesamowita książka o tym, co w życiu naprawdę ważne.
Mój ulubiony cytat: "...kiedy rozmyślam o pięknie, przychodzą mi na myśl cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt dwa gramy i pięćdziesiąt dwa centymetry".

Niesamowita książka o tym, co w życiu naprawdę ważne.
Mój ulubiony cytat: "...kiedy rozmyślam o pięknie, przychodzą mi na myśl cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt dwa gramy i pięćdziesiąt dwa centymetry".

Nordycka literatura coraz bardziej mnie urzeka. Tym z jaką lekkością potrafi opowiadać o sprawach fundamentalnych. Bo przecież kryzys tożsamości, myśli samobójcze to nie są błahostki. Co więcej główny bohater naprawdę ma powody do tego, by zastanawiać się nad swoim życiem. Rozwiódł się. I to nie była jego decyzja. Nie osiągnął w życiu nic efektownego. Nie potrafi znaleźć powodów, dla których warto kontynuować podróż po tym łez padole. Rzec by można, że to książka jedna z wielu. Pod względem tematyki jak najbardziej. Lecz liczy się sposób narracji. Taki poetycki. Pełen niedomówień, rozważań nad ulotnością ziemskiej egzystencji. I ten rzucany mimochodem żart. Nie jest nachalny, nie zrywa czytelniczych boków, za to sprawia, że pojawia się lekki uśmiech, który powoduje, iż tym trudniej rozstać się z lekturą. Można by zarzucić autorce chodzenie na skróty, bo przecież w kontraście ze światem tuż po zakończeniu działań wojennych każde osobiste problemy blakną, lecz tym razem będą to pomówienia. Jonas Ebenser wcale nie porównuje swojego życia, nie chce zbawić świata lub go naprawić. On po prostu jest. A gdy proszą go o pomoc, to na miarę swoich możliwości, jej udziela. I to jest zaskakująco skuteczna terapia. Polecam 

Nordycka literatura coraz bardziej mnie urzeka. Tym z jaką lekkością potrafi opowiadać o sprawach fundamentalnych. Bo przecież kryzys tożsamości, myśli samobójcze to nie są błahostki. Co więcej główny bohater naprawdę ma powody do tego, by zastanawiać się nad swoim życiem. Rozwiódł się. I to nie była jego decyzja. Nie osiągnął w życiu nic efektownego. Nie potrafi znaleźć...

Nieoczekiwane odnalezienie sensu życia tam, gdzie króluje śmierć.

Nieoczekiwane odnalezienie sensu życia tam, gdzie króluje śmierć.