Czy faktycznie wraz z wiekiem stajemy się mniej wrażliwi a nasza bariera ochronna z każdym rokiem jest mocniejsza? Czy nasze porażki mniej wtedy bolą? Postawa bohaterek powieści „Wstydu za grosz!” zdecydowanie temu przeczy. Z powodu wieku intensywność przeżywania nie ulega diametralnej zmianie. Tak samo cierpimy gdy dopadnie nas porażka, tylko dorosłość pozwala na umiejętne jej ukrycie.
Julianna i Delfina, babcia i wnuczka a pomiędzy nimi trzecia, ogromnie ważna postać matki i zarazem córki. Trzy pokolenia pełne niepewności o jutro, walczące zarówno z demonami przeszłości jak i trudną codziennością. Fantastyczny „niby” kontrast pokoleń, które tak naprawdę oprócz peselu, niewiele się od siebie różnią.
Szeroka paleta wiekowa uczuć, przeżyć, lęków i nauki życia w nowej dla siebie sytuacji.
Autorka porusza w powieści mnóstwo aktualnych problemów; ogromne trudne dla nastolatków rozstania rodziców, porażki w szukaniu pracy przez seniorów, walkę o swoją godność. Wszechobecne media społecznościowe mają zarówno pozytywne jak i negatywne skutki. Niejednym trudno poradzić sobie z występującą na nich agresją. Trudno nie przejmować się negatywną opinią innych jeśli osiąga ona tak olbrzymi zasięg.
Musze przyznać, że jest to powieść całkowicie ponadczasowa , przykuwająca uwagę a równocześnie napisana tak fantastycznym stylem, że czytanie staje się ogromną przyjemnością. Duża dawka humoru, lekki język to jej oczywiste zalety. Jeśli dodamy do tego dużą, interesującą, zróżnicowaną wiekowo paletę bohaterów, otrzymujemy powieść, którą ma szeroki zasięg odbiorców.
Zarówno tempo akcji, poruszane problemy jak i ciekawe socjologiczne tło powodują, że książkę czyta się jednym tchem, świetnie się przy niej bawiąc. Najważniejsze jest jednak to, ze porusza w nas struny, o których nie powinniśmy zapominać. To skąd pochodzimy, jaka jest nasza genealogia nie jest bez wpływu na nasze życie. Od nas tylko zależy, czy poddamy się pewnym wpływom czy stawimy czoła codzienności.
Świetna lektura nie tylko na lato.

Czy faktycznie wraz z wiekiem stajemy się mniej wrażliwi a nasza bariera ochronna z każdym rokiem jest mocniejsza? Czy nasze porażki mniej wtedy bolą? Postawa bohaterek powieści „Wstydu za grosz!” zdecydowanie temu przeczy. Z powodu wieku intensywność przeżywania nie ulega diametralnej zmianie. Tak samo cierpimy gdy dopadnie nas porażka, tylko dorosłość pozwala na...

„Młodość wstydzi się niedoświadczenia, starość – niedołęstwa. Wstydzimy się, bo nie jesteśmy tacy, jak byśmy chcieli. Ale (…) to znaczy, że wiemy, jacy chcemy być. A to już coś, nie uważasz?”
Julianna jest nastolatką, Delfina emerytką. Pierwsza dopiero wchodzi w życie, ale dochodzi do wniosku, że lepiej się wycofać, druga jest ze znanego jej życia wypychana, ale postanawia się nie dać i walczyć o dalszą aktywność zawodową. Pierwsza nieśmiała i przejmująca się tym, co pomyślą lub powiedzą inni, druga wie, że opinia innych jest nie ważna dopóki znaczy na tyle, że chcą ją zatrudnić. Gorzej, kiedy już nie chcą. Dzieli je wiele, a łączą więzy krwi i bliskość, jaką można mieć tylko z kochającą babcią otwartą na wysłuchanie opowieści o wszelkich tragediach i zdystansowanej do wielu rzeczy.
Nastoletnia Julianna wie, co to wstyd. Przykre zdarzenie w szkole sprawia, że postanawia raz na zawsze rzucić szkołę i zamieszkać z babcią, co oczywiście sugeruje dziewczynie starsza kobieta znająca doskonale swoją córkę, wybitną badaczkę, ale za to porzuconą przez męża i walczącą z depresją, którą sama także ma. Delfina do tragicznej historii wnuczki podchodzi ze spokojem i dystansem. Do tego stwierdza, że pomysłu zaprzestania edukacji lepiej na razie nie kwestionować. Doskonale zdaje sobie sprawę, że czas leczy wszelkie rany i nie zamierza przekonywać wnuczki, że taka decyzja jest zła. Pozwala nastolatce na przepracowanie emocji. Odpoczynek od szkoły nieco wyprzedza ferie, dzięki czemu dziewczyna nie musi tracić wielu lekcji i zyskuje więcej czasu i możliwości zdystansowania się, a klasa zapomnienia i zajęcia się innymi obciachowymi rzeczami. Mnogość zajęć, które znajduje jej Delfina sprawia, że Julianna nie ma czasu na rozpaczanie i użalanie się nad sobą oraz analizowanie jak wielkiego wstydu doświadczyła.
Delfina jest przebojową reżyserką teatralną. Ciągle jeszcze stara się być aktywna zawodowo, dlatego wędruje od teatru do teatru ze swoją propozycją wystawienia sztuki. Okazuje się, że kobiecie w jej wieku wcale nie jest tak łatwo odnosić sukcesy. Starsi panowie są szanowani i poważani oraz zatrudnianiu pomimo wieku, a kobiety? Te natomiast wypycha się do domów, w których odkrywają, że śmierć męża przekłada się nie tylko na powstające osamotnienie, ale i na jakość życia. Delfina nie zamierza się poddawać i szuka zajęcia wszędzie. Na początku w małych teatrach. Później nawet w prowincjonalnych domach kultury. I to jest strzał w dziesiątkę, ponieważ jednemu z nich udało się zdobyć środki na dodatkową działalność. Zatrudnienie znanej reżyserki dodaje całej akcji prestiżu. Delfinie zapewnia zajęcie, zdobycie pieniędzy. Może też zorganizować czas wnuczce, sąsiadowi oraz zdolnemu blogerowi zajmującemu się starymi filmami. Praca z kołem seniorów działającym przy gminnym domu kultury wystawia bohaterów na wiele prób, daje pouczające lekcje i pozwoli na zrzucenie wielu masek oraz wyciągnięcie cennych wniosków.
Alik to chłopak-kosmita. Ma inne zainteresowania niż większość chłopaków. Zamiast podglądać dziewczyny, podszczypywać je, zabierać na randki woli oglądać stare filmy i pisać o nich. Delfina spada mu jak z nieba. Dzięki przebojowej reżyserce chłopak ma okazję poznać warsztat pracy reżysera i współuczestniczyć w jej pracy, a także rozwijać się w wielu innych dziedzinach.
Jakby w tle przemyka zapracowana i zajęta przeżywaniem porzucenia mama Julianny, romansujący ojciec przeżywający kryzys wieku i rodzice Aleksandra (Alika),którzy dużo myślą o sukcesie, ale nie udaje im się nic. Do tego dochodzi sąsiad, koło seniorów i amanci w różnym wieku oraz Anioł. Każdy z nich każdego dnia przerabia osobiste listy wstydu: czasami z powodu własnych zachowań, czasami przez innych. Nikt nie jest wolny od tego uczucia.
„Wstydu za grosz!” Zuzanny Orlińskiej to przede wszystkim opowieść o tym, że każdy z nas jest odmienny. Bycie innym wcale nie znaczy bycia gorszym. Inność wpisana jest naturę każdego z nas: nie ma dwóch takich samych ludzi. Nawet bliźniaki jednojajowe mają odmienne doświadczenie, a z wiekiem coraz więcej różnych doświadczeń, więc tym bardziej różni będą ludzie w różnym wieku, pochodzący z różnych środowisk i z tej odmienności powinniśmy się cieszyć, ponieważ możemy wzajemnie się uczyć, czerpać inspiracje, uczyć się. Skąd zatem to ogólne dążenie do tego, aby być takim jak inni? Czy na pewno musimy sprostać oczekiwaniom otoczenia? A może właśnie tacy inni jesteśmy bardziej wartościowi, bo wykorzystujemy swoje predyspozycje, dzięki czemu w grupie możemy mieć dużo więcej talentów niż, kiedy każdy stara się być taki sam. Gdzie leżą granice wiary w cudowną moc coachów? Dlaczego czasami warto dać sobie czas?
„Wstydu za grosz!” Zuzanny Orlińskiej to ciepła i pouczająca opowieść, w której nie brakuje humoru. Świetna powieść terapeutyczna pozwalająca poruszyć z dzieckiem wiele ważnych tematów: od przemocy w szkole, przez rozstania, nierówności społeczne, klasowość, po cyberprzemoc. Pisarka podsuwa obrazy i podpowiada właściwe zachowania, dzięki czemu nie wygląda to jak pouczanie. Czytanie ułatwia lekki, ładny język, szybka akcja i powstające napięcia, a kiedy wydarzenia zaczynają zwalniać to z pomocą przychodzą telemarketerzy dzwoniący do Delfiny. Zuzanna Orlińska jest bardzo subtelna w opisie wydarzeń i wiele scen tylko zaznacza zmuszając czytelnika do wypełnienia miejsc pustych własną wyobraźnią. Kiedy trzeba potrafi też podsunąć brutalne słownictwo gimnazjalistów popisujących się zdobywaniem dziewczyn. Ogólny wydźwięk jest bardzo pozytywny: dobro i uczciwość zawsze zwyciężą. Do tego trzeba być otwartym na nowe propozycje pracy oraz ludzi, bo to może odmienić nasz los. „Wstydu za grosz!” Zuzanny Orlińskiej to wartościowa lektura, po którą można sięgnąć, kiedy chcemy porozmawiać z dzieckiem na takie tematy jak rozstania, wyśmiewanie, prześladowanie, wykorzystanie, oszustwo, molestowanie (także takie przez Internet i przez rówieśników). Młodzi czytelnicy dostaną wiele wskazówek właściwych postaw oraz dużą dawkę nadziei, że jeszcze kiedyś będzie lepiej.

„Młodość wstydzi się niedoświadczenia, starość – niedołęstwa. Wstydzimy się, bo nie jesteśmy tacy, jak byśmy chcieli. Ale (…) to znaczy, że wiemy, jacy chcemy być. A to już coś, nie uważasz?”
Julianna jest nastolatką, Delfina emerytką. Pierwsza dopiero wchodzi w życie, ale dochodzi do wniosku, że lepiej się wycofać, druga jest ze znanego jej życia wypychana, ale postanawia...

Trochę szkoda, że o gimnazjalistach, bo będzie coraz mniej aktualne. Ponadczasowe są za to przywoływane i parafrazowane dzieła, np. Mickiewicza, Formana (siostra Raczek!) i Allena. Lektura staje się przez to bardziej wymagająca intelektualnie. Może też zachęcić do samodzielnego zapoznania się z cytowanymi utworami.

Język ładny, styl lekki i dowcipny (urzędnicy, których miny wskazują, że zstąpili tu z wysokiego szczebla - majstersztyk, podobnie jak finał sceny z krukami). Nie podobało mi się kilka zachowań i dialogów jakby pożyczonych od gimnazjalistów - tych przysłowiowych, trochę obleśnych, z buzującymi hormonami. Całe jednak gimnazjalne towarzystwo nie jest przedstawione źle. Ot, przywary młodzieńczego wieku.

Bardziej dostaje się rzutkim biznesmenom i politykom w jednym (przepiękna satyryczna scena pod koniec książki).

Bohaterowie wspaniali, jak żywi. Pierwsze skrzypce gra babcia, świetnie napisana postać.

O tytułowym wstydzie lub jego braku jest w książce kilka bardzo trafnych przemyśleń.

Trochę szkoda, że o gimnazjalistach, bo będzie coraz mniej aktualne. Ponadczasowe są za to przywoływane i parafrazowane dzieła, np. Mickiewicza, Formana (siostra Raczek!) i Allena. Lektura staje się przez to bardziej wymagająca intelektualnie. Może też zachęcić do samodzielnego zapoznania się z cytowanymi utworami.

Język ładny, styl lekki i dowcipny (urzędnicy, których...

"Wstydu za grosz!" to opowieść, której bohaterkami są trzy bliskie sobie kobiety: babcia, mama i córka. Każda ma swoje problemy, z którymi musi mierzyć się na co dzień. Babcia Delfina, to starsza, ale bardzo energiczna pani reżyser, która z racji swojego wieku, ma problem z zatrudnieniem. Marta jest córką Finy i matką Julianny. Kobieta niedawno się rozwiodła, co bardzo przeżywa. Nie dba o siebie, ma depresję. Jest przybita, ponieważ mąż odszedł do młodszej kobiety, z którą afiszuje się szczęściem na portalach społecznościowych. Julinka natomiast jest gimnazjalistką, którą od rówieśników różni nie tylko wygląd (fryzurka w precelki),ale także sposób patrzenia na świat.

Pewnego dnia, babcia Delfina otrzymuje propozycję od dyrektora gminnego klubu kultury. Jej praca polegałaby na zorganizowaniu w klubie seniora przedstawienia, które zostałoby wystawione po Świętach wielkanocnych. Nie jest to praca marzeń, jednak Fina nie ma wyjścia. W przygotowaniach pomagają jej Julianka, jej kolega Alexy oraz sąsiad Delfiny, pan Andrzej, a nawet Marta. Jednak nie wszystkim seniorom pomysł na sztukę przypadnie do gustu. Czy przedsięwzięcie dojdzie do skutku?

Z wielką przyjemnością i zainteresowaniem wczytuję się w książki dla dzieci i młodzieży. Nie spodziewałam się jednak, że tytuł "Wstydu za grosz!" spodoba mi się tak bardzo i wywrze na mnie tak pozytywne wrażenie. To książka taka trochę pół żartem, pół serio. W życiowe, poważne sytuacje bohaterów, wpleciony został dobrze wyważony humor.



Rozstanie rodziców to ogromne przeżycie dla dziecka, ale też nastolatka. Poukładany dotąd świat, rozsypuje się niczym domek z kart. Nie jest to też łatwa sytuacja dla porzuconego małżonka. Marta zaszywa się w domu, nie dba o siebie. Jest wykładowcą na wydziale historii, jednak praca nie jest dla niej pocieszeniem. Córka częściej przebywa u babci, która również ma woje zmartwienia. Delfina to znana reżyserka, jednak nawet dawna sława nie pomaga jej w znalezieniu pracy. Kobieta starzeje się, jest dyskryminowana z racji swojego wieku. Mimo tego, chce udowodnić, że potrafi wiele zdziałać i jest nadal świetna w swojej profesji. Fina jest postacią, którą z miejsca polubiłam. Jest przebojowa, charyzmatyczna, ale też zabawna. Z jej rozmów z telemarketerami śmiałam się do rozpuku. Swoją drogą, jej zabawne wypowiedzi z pewnością wykorzystam, kiedy to ja będę miała natrętne telefony.

Jestem bardzo usatysfakcjonowana lekturą. Jej finał jest tak zakręcony, jak precelki na głowie Julianki! Książkę czyta się wyśmienicie, może dlatego, że autorka posługuje się lekkim piórem. Choć wiele było tu zabawnych gagów, wplecione w nie zostały istotne problemy, z którymi mierzyły się nasze bohaterki. Czy uda im się z nimi zmierzyć i je pokonać? Koniecznie przeczytajcie, aby się tego dowiedzieć. Warto!

"Wstydu za grosz!" to opowieść, której bohaterkami są trzy bliskie sobie kobiety: babcia, mama i córka. Każda ma swoje problemy, z którymi musi mierzyć się na co dzień. Babcia Delfina, to starsza, ale bardzo energiczna pani reżyser, która z racji swojego wieku, ma problem z zatrudnieniem. Marta jest córką Finy i matką Julianny. Kobieta niedawno się rozwiodła, co bardzo...

Dwie różne kobiety, babcia i wnuczka próbujące odnaleźć się we współczesnym świecie. Babcia Delfina, która nie może pogodzić się z tym, że kiedyś byłą uwielbianą aktorką, teraz już jej nikt nie chce. Jej wnuczka, która w szkole nie potrafi się odnaleźć, przeżywa pierwszą miłość, pomaga babci w przedstawieniu. Obydwie będą próbowały zmienić coś w swoim życiu.
Cudowna, pełna humor opowieść. Wystawienie Dziadów, albo Dziadków po zamianie nazwy doprowadza do aktywności dużo starszych osób, ale też widać, kto chce na tym zarobić, komu zależy na rozgłosie, a kto po prostu robi to z dobrego serca. Babcia Delfina ukazuje nam, jakie problemy targają ludźmi, którzy skończyli już aktywność zawodową, a nie potrafią odnaleźć się w nowej sytuacji. Natomiast sytuacja Julianki uwidacznia problemy nastolatków, ich zagubienie w szkole, w rodzinie, ale także to, że nie otrzymując pomocy od rodziców mogą się zwrócić do dziadków. Mnie najbardziej rozbawiły rozmowy i riposty babci wobec telemarketerów, warto je sobie spisać.
Bardzo polecam, cudowna historia opisana w fantastyczny sposób, ucząca.

Dwie różne kobiety, babcia i wnuczka próbujące odnaleźć się we współczesnym świecie. Babcia Delfina, która nie może pogodzić się z tym, że kiedyś byłą uwielbianą aktorką, teraz już jej nikt nie chce. Jej wnuczka, która w szkole nie potrafi się odnaleźć, przeżywa pierwszą miłość, pomaga babci w przedstawieniu. Obydwie będą próbowały zmienić coś w swoim życiu.
Cudowna, pełna...