Na "Nieuprzejmość Magów" natknąłem się przy nocnym przeglądaniu Youtube'owch TOP 10 dotyczących książek. Miała to być ciekawa fabularnie książka, z intrygującymi bohaterami, której największą zaletą miał być nietuzinkowy system magii. Tyle w teorii, ale teoria swoje a praktyka swoje.
Koncept historii zapowiada się całkiem nieźle. Wprawdzie motyw turnieju, który ma rozstrzygnąć, kto będzie kolejnym rządzącym nie jest niczym nowatorskim (zwłaszcza dla fana Yu-Gi-Oh!),ale stanowi całkiem konkretny punkt wyjścia, który ma spory potencjał do stworzenia dobrego kawałka fabuły. Został on jednak koncertowo położony. Same zasady rządzące starciami magów są wyłożone czytelnikowi na tacy. Godne podziwu, gdyby nie to, że bardzo szybko zostają wyrzucone do kosza, a lejce historii przejmują osobiste historie bohaterów. Sam turniej pozostaje tłem, i to tłem ledwo widocznym. Mogłoby go równie dobrze nie być i pozwoliłoby to zaoszczędzić tych kilkanaście stron, które autorka poświęciła na jego wyjaśnianie.
Akcja jest przedstawiana z perspektywy kilku postaci, z których każda próbuje pełnić ważną rolę w fabule. Naturalnie, większość z nich spektakularnie w tym zawodzi, więc główne wątki są tak naprawdę dwa, przy czym jeden znika na połowę książki. No cóż, mam wrażenie że można było lepiej się tym zająć. No i co by nie mówić, wątek główny jest całkiem zjadliwy. Jest intrygująca intryga, są zwroty akcji, pojawiają się nawet tajemnice z przeszłości. Również zakończenie można przeboleć. Pomimo pewnej przewidywalności sprawnie zamyka większość wątków i stanowi satysfakcjonującą konkluzję historii. Jedyne czego brakuje to napięcia i poczucia stawki. Jest to bezpośrednio związane z dwoma największymi wadami powieści. A mianowicie główną bohaterką i systemem magii.
Główną bohaterką i narratorką większości rozdziałów jest Sydney, czarodziejka o tajemniczej przeszłości, niejasnych celach i potężnych umiejętnościach magicznych. I jest postacią całkiem ciekawą. Sprawdza się jako motor napędowy wydarzeń, a otaczająca ją mgiełka tajemnicy sprawiała, że miałem sporą ochotę do dalszego czytania. Problem pojawia się w momencie, kiedy zdałem sobie sprawę, że jest ona na tyle potężna, że nic nie może jej zagrozić. I w tym momencie jakiekolwiek napięcie zniknęło. Pytanie "czy?" zmieniło się w "jak?", a kiedy w połowie takiego typu książki możesz przewidzieć zakończenie, niezbyt dobrze świadczy to o umiejętności mylenia tropów fabularnych. Niestety, jest to ta lepsza część fabuły. Drugi wątek dotyczy poszukiwania przez magiczną nowicjuszkę, Harper, zabójcy jej przyjaciółki. I powiedzmy, że Harper jest jednocześnie najgorszym i najbardziej fartownym detektywem w historii. Wszelkie poszlaki same wpadają jej w łapki. OK, jest to ta bardziej intrygująca część historii. Głównie dlatego, że akurat tu można mieć jakieś obawy dotyczące finalnego rozstrzygnięcia. Natomiast o jej ważności niech świadczy to, że praktycznie przez cały środek powieści postać Harper pojawia się na jeden krótki rozdział. Wnioski nasuwają się same.
Niemniej, dużo bardziej czuję się rozczarowany systemem magii. Jeśli to ma być ten wyróżniający powieść czynnik, to zawodzi on podobnie jak Jacek Sasin organizując wybory prezydenckie. System czarowania jest totalnie zignorowany. W żadnym momencie nie ma żadnego wyjaśnienia jak magia działa, co potrzebne jest do zaklęć, czemu niektóre postacie są potężniejsze od innych. Czytelnik dowiaduje się skąd bierze się energia do czarowania i to tyle. Same pojedynki w trakcie turnieju również nie wzbudziły u mnie żadnych większych emocji. W większości z nich pojedynkujący się nie mają między sobą nawet żadnej interakcji. Brakuje tu jakiegoś myku, czegoś co sprawiłoby, że rozstrzygnięcia wynikałyby z powodu jakiejś logiki, a nie "bo tak". Pojawiające się od czasu do czasu "błędy magii" sprawiają wrażenie wrzuconych na siłę, a nie wynikających z logiki świata. Mam nieodparte przeczucie, że autorka nawet nie próbowała stworzyć logicznego systemu magii, a po prostu dorzuciła magię do fabuły, bo brakowało jej elementu napędzającego historię. To po prostu nie działa.
Ogólnie, nie mogę całkowicie polecić "Nieuprzejmości Magów" jako fajnej lekturki. OK, czytało się całkiem przyjemnie, jakichś większych zgrzytów fabularnych nie uświadczyłem, postaci też ciężko określić jako źle napisane. Całość po prostu jest płytka, większość elementów jest zaledwie zarysowana. Ewentualnie działałoby to w pierwszej części większej serii, ale w zamkniętej całości jest przeze mnie nie do zaakceptowania. Słownikowa definicja średniaczka ze zmarnowanym potencjałem na coś dużo więcej.

Na "Nieuprzejmość Magów" natknąłem się przy nocnym przeglądaniu Youtube'owch TOP 10 dotyczących książek. Miała to być ciekawa fabularnie książka, z intrygującymi bohaterami, której największą zaletą miał być nietuzinkowy system magii. Tyle w teorii, ale teoria swoje a praktyka swoje.
Koncept historii zapowiada się całkiem nieźle. Wprawdzie motyw turnieju, który ma...