Przyznaję się bez bicia, że Księgi Magii przemawiają do mnie najbardziej z wszystkich serii dziejących się w uniwersum Sandmana. Musze też nadmienić, ze nie jestem wielkim fanem pióra Neila Gaimana, ale uwielbiam świat jaki wykreował mieszając w nim wszelkiej maści mitologie, historię oraz wierzenia, a całość przyprawiając sporą dawką filozofii. Jednak jego styl nieraz był dla mnie zbyt ciężki. Dlatego chętnie sięgam po adaptacje innych autorów, którzy umiejętnie odnajdują się w uniwersum Sandmana. Jednym z nich jest Kat Howard, który naprawdę czuje, przynajmniej w mojej opinii, klimat tego świata, a przy tym potrafi oddać go w bardziej, nazwijmy to komercyjnym stylu.

Księgi Magii pióra Howarda są znacznie bardziej dynamiczne niż Śnienie według pomysłu Simona Spurrier, aczkolwiek lubię obu scenarzystów. Z jednej strony znają doskonale uniwersum stworzone przez Gaimana, oddając mu w pełni zasłużony hołd. Z drugiej jednak piszą bardziej dynamicznie, wręcz awanturniczo, nie zatracając przy tym sensu snutej opowieści. I mi to pasuje. Nawet bardziej niż się z początku spodziewałem. Niemniej zdaję sobie sprawę, że nie każdy będzie podzielał mój punkt widzenia, woląc pozostać przy Sandmanie i innych komiksach pióra Gaimana.

W drugim tomie Ksiąg Magii dzieje się sporo, choć nie aż tak krwawo, jak to było poprzednio. Tim i doktor Rose szukają zaginionej Ellie, która obecnie jest uwięziona w jednej z ksiąg. Podczas wędrówki ponownie trafiają do Królestwa Elfów rządzonego przez Tytanię, a Tim musi zmierzyć się z konsekwencjami swych czynów. Tymczasem Zimny Płomień nie ustaje w swoich knowaniach, co finalnie musi skończyć się konfrontacją. Niestety jej skutki mogą okazać się dalece gorsze od tego, co wielu zakłada.

Trzeba przyznać, że coraz bardziej lubię postać Tima, choć chłopak potrafi nieraz przerażać. Nastolatek nie jest specjalnie skomplikowany, łatwo przewidzieć jego ruchy, szczególnie od kiedy poznał magię i umie nią coraz lepiej manipulować, ale przy tym jest do bólu... "sztampowy". I to mi się w nim podoba. Nie dostajemy kolejnego Harry'ego Pottera czy innego zbawcę świata. Nie. Timothy Hunter jest coraz pewniejszym siebie nastolatkiem, zbuntowanym i pragnącym podejmować samodzielne decyzje. Niestety nie zawsze liczy się z konsekwencjami, a jego ignorancja ma swoją cenę.

I tutaj wkracza doktor Rose, mająca pomóc dzieciakowi oraz ujarzmić jego zapędy. Widać, ze nie zawsze nad nim panuje, ale to czasem też jej wina. Jest przekonana o swej wyższości jako autorytetu. Nauczycielka, wprawna czarownica, znająca dobrze świat, który jej podopieczny dopiero odkrywa. Niestety łudzi się, że patrzy w nią jak w obrazek, choć nie boi się przeprosić i błagać o pomoc, gdy naprawdę coś spieprzy. Ta relacja, choć też dość przewidywalna, rozwija się ciekawie, a konsekwencje finalnego starcia z pewnym magiem okazują się być świetnym punktem wyjścia do trzeciego tomu. Innymi słowy - ja chcę więcej :)

Przyznaję się bez bicia, że Księgi Magii przemawiają do mnie najbardziej z wszystkich serii dziejących się w uniwersum Sandmana. Musze też nadmienić, ze nie jestem wielkim fanem pióra Neila Gaimana, ale uwielbiam świat jaki wykreował mieszając w nim wszelkiej maści mitologie, historię oraz wierzenia, a całość przyprawiając sporą dawką filozofii. Jednak jego styl nieraz był...

Tym razem Neil Gaiman nie miał zbyt wiele do gadania w tym komiksie. Jedynie pomysł jest jego, a Księgi magii zyskały drugi tom noszący tytuł „Drugie quarto”.

O komiksie możemy przeczytać, że:
Nastoletni Tim ma sporo kłopotów – nie tylko tych związanych z poznawaniem i oswajaniem swojej potężnej mocy, ale także rodzinnych. Próbuje sobie z nimi poradzić, lecz za cokolwiek się zabiera, wszystko robi źle: jego tata wciąż jest pod wpływem otępiającego zaklęcia, a on sam, zamiast odnaleźć zaginioną przyjaciółkę, trafia do magicznego królestwa, gdzie zapomina o prawdziwym świecie... Tim nie wie, że jedna z jego możliwych ścieżek przeznaczenia wiedzie do krwawej tyranii, dlatego dyskretnie obserwują go różne potężne siły. Jaką drogę wybierze chłopak – ku dobru czy też może skusi go moc zła?

Księgi magii bez Gaimana, czy to mogło się udać? Tak. Co prawda nie tak dobrze, jak jego tom, ale i tak album ten wart jest uwagi, jeśli lubcie ten świat.
Jak poprzedni tom, tak i ten pełen jest magii niezwykłości i przygód. Nie jest to już dzieło tak przełomowe, ale nadal ma klimat, dobrą akcję i ciekawe postacie. Fabuła też jest udana przemyślana i dobrze skrojona. I nie nudzi.
Rysunki też są interesujące, choć też nie tak doskonałe, jak poprzednio. Wydanie za to trzyma poziom. Reasumując - warto. Bardziej, jeśli jesteście fanami ale i tak to godny poznania komiks rozrywkowy, dobrze rozwijający legendarne universum, dla wielu najlepsze w dziejach komiksu.

Tym razem Neil Gaiman nie miał zbyt wiele do gadania w tym komiksie. Jedynie pomysł jest jego, a Księgi magii zyskały drugi tom noszący tytuł „Drugie quarto”.

O komiksie możemy przeczytać, że:
Nastoletni Tim ma sporo kłopotów – nie tylko tych związanych z poznawaniem i oswajaniem swojej potężnej mocy, ale także rodzinnych. Próbuje sobie z nimi poradzić, lecz za cokolwiek...