Trafiłem dzisiaj na artykuł, w którym jednemu proboszczowi nie spodobał się wynik wyborów. Podobno miał powiedzieć, że osoby, które nie głosowały na wiadomą partię mają „krew na rękach”. Z drugiej strony jest jezuita Wacław Oszajca, który ma niesamowitą wrażliwość, empatię i dobroć dla drugiego człowieka niezależnie od jego poglądów. Można tak i tak. Tylko stosując metodę proboszcza nie dziwmy się, że ludzie odwracają się od Kościoła. Nie jest to wina żadnego szerzącego się „lewactwa” czy „zgniłego Zachodu” jak próbują nam wmówić hierarchowie kościelni. Jest to przede wszystkim wina takich duchownych, którzy każdą krytykę traktują jak atak na wartości chrześcijańskie.

Wyznacznikiem tego czy osoba duchowna działa z powołania może być sposób odnoszenia się do drugiego człowieka niezależnie od jego poglądów. Jeśli ktoś taki potrafi przyciągnąć do siebie nawet osoby niewierzące, to znaczy, że jest cudownym księdzem, zakonnikiem czy zakonnicą. Wacław Oszajca do tej grupy należy. Kocha drugiego człowieka, otwarcie mówi o problemach Kościoła, bez żadnego upiększania. Zdaje sobie sprawę z rzeczywistości, w której żyjemy. Taką twarz powinien przyjąć Kościół, a gwarantuję, że młodzi ludzie zaczną lgnąć na msze. ;) Jezuita pięknie mówi o samej wierze. Wielokrotnie powołuje się na poezje, jest zdania, że powinna odgrywać ważniejszą rolę w Kościele. Bardzo ciekawa książka dla każdego, nawet ateiści znajdą coś dla siebie i docenią postawę Wacława Oszajcy.

Trafiłem dzisiaj na artykuł, w którym jednemu proboszczowi nie spodobał się wynik wyborów. Podobno miał powiedzieć, że osoby, które nie głosowały na wiadomą partię mają „krew na rękach”. Z drugiej strony jest jezuita Wacław Oszajca, który ma niesamowitą wrażliwość, empatię i dobroć dla drugiego człowieka niezależnie od jego poglądów. Można tak i tak. Tylko stosując metodę...

Damian Jankowski pyta o reakcje ludzi na pożar Katedry Notre Dame i ich szukanie w tym znaków nadchodzącego końca. Wspomina o określeniu „paryski 11 września“, a Wacław Oszajca idzie w tym jeszcze dalej, bo uspokaja i wspomina o innych „potwornych zdarzeniach“ takich jak zrównanie Warszawy z ziemią w 1944 roku. Poważnie? Pożar zabytkowej katedry, miejsca kultu kontra śmierć tysięcy ludzi w płomieniach i pod gruzami? I tak oto moja przygoda z tą książką zakończyła się zanim się zaczęła. A podchodziłam do niej z otwartą głową, by poznać lepiej katolicyzm. Szybko jednak moja granica absurdu (życie ludzi kontra budynek) została przekroczona. Ups. Kolejny paradoks katolicyzmu, które podobno jest częścią chrześcijaństwa.

Damian Jankowski pyta o reakcje ludzi na pożar Katedry Notre Dame i ich szukanie w tym znaków nadchodzącego końca. Wspomina o określeniu „paryski 11 września“, a Wacław Oszajca idzie w tym jeszcze dalej, bo uspokaja i wspomina o innych „potwornych zdarzeniach“ takich jak zrównanie Warszawy z ziemią w 1944 roku. Poważnie? Pożar zabytkowej katedry, miejsca kultu kontra śmierć...

Wacław Oszajca jest jezuitą, czyli zakonnikiem tego zakonu, który wyjątkowo ceni intelekt. Jeżeli ktoś chciałby zobaczyć inne oblicze Kościoła niż to, które prezentują osoby w stylu Rydzyka czy Jędraszewskiego lub im podobnych, powinien po tą książkę sięgnąć. Mowa jest zarówno o kwestiach, dotyczących Kościoła, np. odchodzenie wiernych, o papieżu Franciszku, o jego nauczaniu, sporo jest też o indywidualnej relacji człowieka z Bogiem, są nawiązania do literatury, muzyki, sztuki, do filmu.
Przykładowo rozważana jest kwestia piekła i tego, czy ono naprawdę istnieje. Przytoczone są przykłady kilku myślicieli, intelektualistów, co zaskakujące, osób mocno związanych z Kościołem, które kwestionują wieczne potępienie jako niezgodne z ideą miłosierdzia Bożego i z duchem Ewangelii. No i twierdzą, że nie ma żadnego piekła. Najciekawszy dla osoby wierzącej będzie chyba rozdział o indywidualnej relacji człowieka z Bogiem.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2021/07/wacaw-oszajca-damian-jankowski-innego.html

Wacław Oszajca jest jezuitą, czyli zakonnikiem tego zakonu, który wyjątkowo ceni intelekt. Jeżeli ktoś chciałby zobaczyć inne oblicze Kościoła niż to, które prezentują osoby w stylu Rydzyka czy Jędraszewskiego lub im podobnych, powinien po tą książkę sięgnąć. Mowa jest zarówno o kwestiach, dotyczących Kościoła, np. odchodzenie wiernych, o papieżu Franciszku, o jego...

Do tej pory znałam tylko wiersze W. Oszajcy, pierwszy raz spotkałam się z tym, co mówi. Książka to rozmowa z księdzem, ale przede wszystkim człowiekiem, który patrzy na świat oczyma miłości, a Boga rozpoznaje w drugim człowieku. Książka prawdziwa, pokazująca punkt widzenia Oszajcy, bez moralizatorstwa, pouczania i prawienia kazań. Moim zdaniem doskonała pozycja dla osób wierzących, bo dzięki temu mogą zobaczyć, że są księża szczerze wierzący i pokazujący tę wiarę w czynie. Ale uważam też, że to również świetna pozycja dla ateistów, pozwalająca zrozumieć ludzi wierzących. Oszajca mówi, dlaczego wierzy i do czego jest mu to w życiu potrzebne. Pokazuje, że nie ma na świecie wierzących i niewierzących, a są po prostu ludzie. Każdemu należy się taki sam szacunek i takie samo prawo do własnego życia i własnej interpretacji otaczającego świata. Bardzo duży plus. Na pewno poszukam jeszcze innych pozycji tego typu.

Do tej pory znałam tylko wiersze W. Oszajcy, pierwszy raz spotkałam się z tym, co mówi. Książka to rozmowa z księdzem, ale przede wszystkim człowiekiem, który patrzy na świat oczyma miłości, a Boga rozpoznaje w drugim człowieku. Książka prawdziwa, pokazująca punkt widzenia Oszajcy, bez moralizatorstwa, pouczania i prawienia kazań. Moim zdaniem doskonała pozycja dla osób...

W swoich notatkach znajduję słowa o. Oszajcy (SJ):
„…..: ostrzega przed szerzeniem nienawiści: „...kapłani zbiorą to co zasieli”, a o Bogu zauważa: „..jeśli chce być wieczny, nie może być zmienny, bo zmiennością cechuje się to wszystko, co czasowe, nietrwałe”
Pamiętam jego arcyciekawe felietony w Tygodniku Powszechnym, więc z dużym zainteresowaniem przystępuję do tej lektury, tym bardziej, że moja opinia będzie na LC pierwszą.
Od pierwszej strony czyta się wspaniale, a ja ograniczę się do paru istotnych cytatów, które zachęcą do lektury każdego, kto na nie zerknie:
Wspominając pożar katedry Notre Dame: „…Przy pożarze katedry okazało się ponadto, że rację miał Leszek Kołakowski, gdy pisał, iż potrzeby wiary nie da się zlikwidować….”
O strachu i NAS - KATOLIKACH: „…..Strach to najgorszy doradca. Niestety mam wrażenie, że Kościół przez całe wieki, zamiast wyzwalać ludzi z lęku, chętnie zajmował się jego wzbudzaniem. W rezultacie katolicy wciąż jeszcze często jawią się osobom z zewnątrz jako ludzie zamknięci na świat, zalęknieni, pełni kompleksów….”
Oszajca - sam poeta, słusznie zauważa: „…Dziś z kolei bardzo cenię późną poezję Tadeusza Różewicza, Czesława Miłosza i Wisławy Szymborskiej. Ich utwory pokazują mi, że dobry wiersz może pomieścić w sobie więcej niż teologiczne czy filozoficzne traktaty…”

Ksiądz - poeta o sztuce w ogóle: ”…Sztuka powinna przecież chronić nas przed zawężonym patrzeniem na rzeczywistość, ona ma rzeczywistość problematyzować…”
Jezuita, żyjący w celibacie, ma poczucie humoru: „….Czasem mam zresztą wrażenie, że celibat jest łatwiejszym powołaniem niż małżeństwo i ojcostwo, bo w celibacie trzeba uporać się przede wszystkim z samym sobą, a zakładając rodzinę…”
Cytuje Tatarkiewicza: „…Człowiek szczęśliwy jest człowiekiem zawsze trochę smutnym..”
To wypis z 13% tekstu, a już zazdroszczę autorowi mądrości, a przede wszystkim pogody ducha. I to jest główny powód, dla którego ten wywiad gorąco polecam. Słowa uznania należą się też Jankowskiemu, że ciekawie rozmowę poprowadził. Miła, mądra lektura 8/10

W swoich notatkach znajduję słowa o. Oszajcy (SJ):
„…..: ostrzega przed szerzeniem nienawiści: „...kapłani zbiorą to co zasieli”, a o Bogu zauważa: „..jeśli chce być wieczny, nie może być zmienny, bo zmiennością cechuje się to wszystko, co czasowe, nietrwałe”
Pamiętam jego arcyciekawe felietony w Tygodniku Powszechnym, więc z ...

Bezpośredni i szczery wywiad. Oszajca wykazuje dużo dystansu do Kościoła, zwłaszcza schematów religijnych czy zasiedziałych, jurydycznych sposobów myślenia, a także do siebie.

Bezpośredni i szczery wywiad. Oszajca wykazuje dużo dystansu do Kościoła, zwłaszcza schematów religijnych czy zasiedziałych, jurydycznych sposobów myślenia, a także do siebie.