Pozycja "Dama z wahadełkiem" to pierwsza z trzech dam autorki. Powieść napisana na granicy prawdy i jawy. Idealne zakończenie zawarte w dwóch ostatnich rozdziałach nadaje aromatu powieści (w każdej z trzech części). Powieści można czytać niezależnie ale lepiej zgodnie z kolejnością: "Dama z wahadełkiem" "Dama ze szmaragdami" "Dama z woalką". Polecam każdą część dla czytelnika lubiącego czasy wiktoriańskie XIX wiecznej Anglii. Bohaterka to niezwykle mądra i czujna dziedziczka ogromnej fortuny która stała się zupełnie nagle bez przygotowania.

Pozycja "Dama z wahadełkiem" to pierwsza z trzech dam autorki. Powieść napisana na granicy prawdy i jawy. Idealne zakończenie zawarte w dwóch ostatnich rozdziałach nadaje aromatu powieści (w każdej z trzech części). Powieści można czytać niezależnie ale lepiej zgodnie z kolejnością: "Dama z wahadełkiem" "Dama ze szmaragdami" "Dama z woalką". Polecam każdą część dla...

Wiktoriański klimat. Trochę kryminału, trochę duchów, trochę seansu spirytystycznego i wahadełka. Nie jest to powieść wielkich lotów, ale przyjemnie się czyta.

Wiktoriański klimat. Trochę kryminału, trochę duchów, trochę seansu spirytystycznego i wahadełka. Nie jest to powieść wielkich lotów, ale przyjemnie się czyta.

Cóż za klimat, cóż za historia. Dzięki akcji #czytamxixwiek odkrywam takie perełki!

"Dama z wahadełkiem" to historia umiejscowiona w epoce wiktoriańskiej, a bardziej u jej schyłku. Pojawia się tu wynalazek, który wśród niektórych budził podziw, a także strach. Mowa tu o automobilu Thomasa Forda. Autorka przenosi nas do XIX wiecznego, tajemniczego, angielskiego dworku oddając klimat tamtej epoki, poprzez wystrój wnętrz oraz całej posiadłości. Paulina Kuzawińska w skrupulatny sposób opisuje modę, szczególnie pogrzebową. Jesteście ciekawi, jak wyglądały seanse spirytystyczne, niezwykle modne w tej epoce? Chcecie się dowiedzieć jak zostać medium lub czym jest pismo automatyczne? A przede wszystkim kto jest mordercą? Musicie wiedzieć, że z pozoru niewinny kontakt z duchami przerodzi się w nie jedną, lecz więcej zbrodni? Czy to wina duchów, czy jednak człowieka?

Niezwykły klimat, wręcz gotycki, pełen grozy, z gęsią skórką na całym ciele. Miłość, zbrodnia, surrealizm przeplatają się. Powieść pochłania, sprawia, że zatracicie się w historii Madeline Hyde i z jednej strony będziecie chcieli dowiedzieć się prawdy, z drugiej zaś nie będziecie chcieli wychodzić z tego świata. Mam dla Was dobrą informację. Jeśli tak jak ja, zostaniecie oczarowani przez autorkę, przed Wami czekać będzie jeszcze więcej przygód Madeline Hyde. Paulina Kuzawińska stworzyła trylogię, więc już za momencik zabieram się za "Damę ze szmaragdami".


"Młoda arystokratka, Madeline Hyde, przyjeżdża z Londynu do posiadłości ciotki Hortense, by leczyć złamane serce. Bierze udział w seansie wywoływania duchów, podczas którego niespodziewanie dochodzi do tragedii. Czy duszę ofiary porwały istoty z zaświatów? A może dokonano sprytnego morderstwa?

To niejedyny dramat, jaki rozegra się w domu lady Hortense. Madeline Hyde wraz z nieprzeniknionym Gabrielem Ackroydem próbują rozwikłać zagadkę, jaką kryje stara posiadłość otoczona wrzosowiskami. Granice między miłością i zbrodnią zaczynają zacierać się we mgle…

Poznaj tajemnice wiktoriańskiego domu na Wzgórzu Mgieł i daj się zahipnotyzować „Damie z wahadełkiem”!"

Cóż za klimat, cóż za historia. Dzięki akcji #czytamxixwiek odkrywam takie perełki!

"Dama z wahadełkiem" to historia umiejscowiona w epoce wiktoriańskiej, a bardziej u jej schyłku. Pojawia się tu wynalazek, który wśród niektórych budził podziw, a także strach. Mowa tu o automobilu Thomasa Forda. Autorka przenosi nas do XIX wiecznego, tajemniczego, angielskiego dworku...

Lubię powieści w stylu gotyckim i pod względem klimatu się nie rozczarowałam. Autorka świetnie wprowadziła mnie w świat seansów spirytystycznych, duchów w otoczeniu angielskich posiadłości. Fabularnie także było na poprawnym poziomie, bo przez cały czas z zaangażowaniem śledziłam losy głównej bohaterki. Wprawdzie sylwetki postaci są do małego podszlifowania, bo czasami wypadały zbyt płasko i sztampowo, ale ogółem nie jest źle. Wątek kryminalny okazał się mniej skomplikowany niż na to liczyłam. Trochę w stylu Agathy Christie, ale zabrakło konkretnego twistu na koniec. Przez to autorka niepotrzebnie zaczęła kluczyć przed finałem zdarzeń i otarła się o zepsucie budowanego dobrego wrażenia. Podsumowując mogę polecić ten tytuł. Prosta, przyjemna historia o duchach z kryminalną zagadką i romansem w tle.

Lubię powieści w stylu gotyckim i pod względem klimatu się nie rozczarowałam. Autorka świetnie wprowadziła mnie w świat seansów spirytystycznych, duchów w otoczeniu angielskich posiadłości. Fabularnie także było na poprawnym poziomie, bo przez cały czas z zaangażowaniem śledziłam losy głównej bohaterki. Wprawdzie sylwetki postaci są do małego podszlifowania, bo czasami...

Madeline nie miala szczescia w milosci w Londynie. Nie wiedziala, ze wystarczy przyjechac na prowincje, zeby kazdy mezczyzna padl jej do stop, a ona mogla sie rumienic na kazdym kroku.
Kto jest złolem, wiadomo od 3ciej strony. Główna bohaterka męcząca, fabuła płytka i postaci miałkie. Scena erotyczna dziwaczna, wyskoczyła trochę, jak Filip z konopii. Coż zrobić? Nie polecam.

Madeline nie miala szczescia w milosci w Londynie. Nie wiedziala, ze wystarczy przyjechac na prowincje, zeby kazdy mezczyzna padl jej do stop, a ona mogla sie rumienic na kazdym kroku.
Kto jest złolem, wiadomo od 3ciej strony. Główna bohaterka męcząca, fabuła płytka i postaci miałkie. Scena erotyczna dziwaczna, wyskoczyła trochę, jak Filip z konopii. Coż zrobić? Nie polecam.

Madeline Hyde przyjeżdża do wiktoriańskiej posiadłości swojej ciotki Hortense, która mieści się na Wzgórzu Mgieł. Młoda kobieta, ze świeżo złamanym sercem po nagle zerwanych zaręczynach, postanawia wziąć udział w urządzonym przez ciocię seansie spirytystycznym. Celem seansu jest połączenie się ze zmarłym niedawno synem państwa Ackroydów oraz z mężem Hortense. Wydarzenie przybiera jednak inny obrót. Niespodziewana sytuacja zmienia wszystko, a czytelnik staje przed wyzwaniem rozwiązania zagadki morderstwa z rodowym naszyjnikiem w roli głównej. A może jednak za wszystkim stoją rozgniewane dusze zmarłych?

Bardzo podobał mi się klimat książki, uwielbiam historie osadzone w wiktoriańskiej Anglii. Niektórzy bohaterowie ciekawili, a wątek kryminalny intrygował. Przyjemnie było śledzić poczynania uczestników seansu, ich dylematy i dyskusje, w których argumentowali swoje stanowisko na temat tego kto jest odpowiedzialny za zbrodnię dokonaną w trakcie senasu.

Zwrot akcji, który był punktem kulminacyjnym całej opowieści, nie był taki trudny do przewidzenia, lecz mimo wszystko robił wrażenie i kazał cofnąć się myślami do podawanych nam dyskretnie przez całą książkę wskazówek. W mojej głowie pojawiły się jednak pytania odnośnie logiki chronologii wydarzeń.

Niestety słabym punktem był wątek miłosny – idealna główna bohaterka, przyciągająca każdego najbliższego mężczyznę w jej podobnym wieku. Uważam, że było to słabo poprowadzone i mało oryginalne, ale mimo wszystko nie zepsuło mi to odbioru całej historii, która jest lekka, przyjemna i w sam raz na chłodny, zimowy wieczór.

Madeline Hyde przyjeżdża do wiktoriańskiej posiadłości swojej ciotki Hortense, która mieści się na Wzgórzu Mgieł. Młoda kobieta, ze świeżo złamanym sercem po nagle zerwanych zaręczynach, postanawia wziąć udział w urządzonym przez ciocię seansie spirytystycznym. Celem seansu jest połączenie się ze zmarłym niedawno synem państwa Ackroydów oraz z mężem Hortense. Wydarzenie...

Całkiem udany kryminał w stylu retro, ale irytację wzbudza maniera autorki w nadużywaniu zaimka dzierżawczego "mą rękę", "w mym pokoju", "me kroki" itd., szczególnie w sytuacjach, w których wiadomo, że może chodzić wyłącznie o rękę, pokój bądź kroki bohaterki i nie ma potrzeby dodatkowego podkreślania tego.

Całkiem udany kryminał w stylu retro, ale irytację wzbudza maniera autorki w nadużywaniu zaimka dzierżawczego "mą rękę", "w mym pokoju", "me kroki" itd., szczególnie w sytuacjach, w których wiadomo, że może chodzić wyłącznie o rękę, pokój bądź kroki bohaterki i nie ma potrzeby dodatkowego podkreślania tego.

Z bólem przyznaję, że spodziewałam się czegoś po tej książce i z pozytywnymi myślami wypożyczyłam nawet pozostałe dwie części.

Niestety jednak, tak szybko jak je wypożyczyłam, tak szybko też je oddałam. "Dama z wahadełkiem" przypominała raczej bollywoodzki romans bez ładu i składu, w którym do głównej bohaterki wszyscy mężczyźni padają do stóp od pierwszego wejrzenia. Infantylny styl pisania w zestawieniu z lukami fabularnymi i brakiem logiki w niektórych momentach zniechęcił mnie do tego stopnia, że w połowie przerwałam czytanie.

Z bólem przyznaję, że spodziewałam się czegoś po tej książce i z pozytywnymi myślami wypożyczyłam nawet pozostałe dwie części.

Niestety jednak, tak szybko jak je wypożyczyłam, tak szybko też je oddałam. "Dama z wahadełkiem" przypominała raczej bollywoodzki romans bez ładu i składu, w którym do głównej bohaterki wszyscy mężczyźni padają do stóp od pierwszego wejrzenia....

To kryminał podany na talerzu... Dla mnie mdły. Taka potrawa na raz. Na szybko. Jedyne co poczułam w trakcie czytania, to chłód mgły wrzosowego wzgórza i wiatr znad oceanu. Bohaterowie bez wyrazu, fabuła dość przewidywalna. Mnie nie zaintrygowała. Co ciekawe, dotrwałam do końca. 😏

To kryminał podany na talerzu... Dla mnie mdły. Taka potrawa na raz. Na szybko. Jedyne co poczułam w trakcie czytania, to chłód mgły wrzosowego wzgórza i wiatr znad oceanu. Bohaterowie bez wyrazu, fabuła dość przewidywalna. Mnie nie zaintrygowała. Co ciekawe, dotrwałam do końca. 😏

Lubię takie klimaty XIX wiecznej Anglii, starych posiadłości i klimatycznej okolicy. W tle tajemnicza śmierć i dziwne wydarzenia ...

Lubię takie klimaty XIX wiecznej Anglii, starych posiadłości i klimatycznej okolicy. W tle tajemnicza śmierć i dziwne wydarzenia ...