Ah, jakie to było złe. "Gdzie jesteś, Bernadette?" miało śmieszyć i wychodzić poza konwencję. Miały być błyskotliwe dialogi i cięty humor. O mamo! Aaa, i miało być śmiesznie do bólu. Do bólu było, ale śmiesznie już wcale. Książka jest złożona z różnych dokumentów: listów, zapisków na karteczkach, maili, raportów i przeplatana narracją córki tytułowej Bernadette. I tu nawet nie chodzi o to, że Bernadette jest dość irytująca. Cała książka jest irytująca. Język, styl (jaki styl, hmm?), bohaterowie, wątki, fabuła. Ah, fabuła! Ja wiem, że to miało być takie komediowo nierealne, ale ta książka jest tak płytka, tak powierzchowna, tak nijaka, że nawet nie ma tu czego recenzować. Śmieszności w tej książce za grosz. Dobrze wyczułam, w których momentach powinnam była się zaśmiać. Ale to właśnie było to: czytasz, czytasz i przez myśl Ci przelatuje "aha, to ten moment komediowy", czytasz i czytasz. I tak do końca. I przewracasz oczami co chwilę. Tę książkę czyta się w ekspresowym tempie, bo jest po prostu o niczym. Nuda, nuda, nuda. Po co ta książka w ogóle powstała? Nie wnosi absolutnie nic, a i dobrze bawić się przy niej nie da. Ale! Co prawda nie widziałam trailera, ale czuję, że film może obronić jakikolwiek potencjał tej książki ze względu na Cate Blanchett. W końcu jedną neurotyczną allenowską bohaterkę ma już za sobą (mistrzosko zagraną zresztą). No dobra, przeczytać, zapomnieć

Ah, jakie to było złe. "Gdzie jesteś, Bernadette?" miało śmieszyć i wychodzić poza konwencję. Miały być błyskotliwe dialogi i cięty humor. O mamo! Aaa, i miało być śmiesznie do bólu. Do bólu było, ale śmiesznie już wcale. Książka jest złożona z różnych dokumentów: listów, zapisków na karteczkach, maili, raportów i przeplatana narracją córki tytułowej Bernadette. I tu nawet...