Drugi tom "Miecza Syreny" jest lepszy od pierwszej części. Może dlatego odniosłam takie wrażenie, że akcja jest bardziej dramatyczna, gdyż rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.
Zaczyna się 1 września 1939 roku i kończy już po wojnie.

Nadal towarzyszymy bohaterom znanym z poprzedniego tomu, pojawiają się też jednak nowe postacie. Wszystkie, nawet te epizodyczne, są ciekawie skonstruowane i zapisują się w pamięci czytelnika.

Poruszające są opisy pierwszych dni wojny w stolicy, jej obrona i kapitulacja, konspiracyjne życie i koszmar okupacji, likwidacja getta, a potem także wielki dramat Powstania Warszawskiego.
Autorka znów ukazuje różne zachowania i postawy. Mamy tu warszawiaków heroicznych, odważnych, odpowiedzialnych, ale i takich, którzy bogacą się na cudzym nieszczęściu, donoszą oraz zbijają na wojnie spory kapitał.

Najbardziej utkwiły mi w pamięci obrazy z powstania, zarówno walki powstańców, jak i codzienne życie cywili. Wstrząsające są fragmenty dotyczące rzezi Woli, pożarów, ludzi umierających w potwornych cierpieniach, gwałtów...
Udało się Halinie Auderskiej doskonale oddać ducha i potworność tamtych dni. Nieraz pisarka porusza szczegółami, tylko pozornie drobnymi zdarzeniami. Potrafią one jednak zrobić na odbiorcy większe wrażenie niż barokowe opisy.

Momentami książka może wydawać się nieco egzaltowana, ale nie jest to pompatyczny, napuszony patriotyzm, dlatego czyta się z prawdziwymi emocjami.
Polecam szczerze!

Drugi tom "Miecza Syreny" jest lepszy od pierwszej części. Może dlatego odniosłam takie wrażenie, że akcja jest bardziej dramatyczna, gdyż rozgrywa się podczas drugiej wojny światowej.
Zaczyna się 1 września 1939 roku i kończy już po wojnie.

Nadal towarzyszymy bohaterom znanym z poprzedniego tomu, pojawiają się też jednak nowe postacie. Wszystkie, nawet te epizodyczne,...

Pierwszy tom tej nieco zapomnianej powieści Haliny Auderskiej rozgrywa się w dwudziestoleciu międzywojennym we Francji i w Polsce.

Główną bohaterkę, Anne-Marie, poznajemy, gdy jest ona jeszcze dzieckiem, a potem podlotkiem wychowywanym przede wszystkim przez dziadków mieszkających w Bretanii.
Splot różnych okoliczności sprawia, że Anne-Marie trafia do Polski, która z czasem staje się jej drugą ojczyzną.

O losach Anny autorka opowiada niespiesznie, opisując jej relacje z członkami rodziny, z przyjaciółmi, koleżankami, sąsiadami, znajomymi...
Obserwujemy, jak dziewczynka dorasta, stając się młodą kobietą, jak zmieniają się jej poglądy, czytane książki, zainteresowania.
Jesteśmy też świadkami pierwszych uniesień i miłości...

Wyraźny i szczególny niepokój towarzyszy lekturze, gdy w Polsce zaczyna się mówić głośno o groźbie wojny i poczynaniach Hitlera - interesujące się różne postawy bohaterów, od panicznego lęku po całkowitą obojętność i lekkomyślność.
Nieubłaganie zbliża się 1 września 1939 roku - tego dnia zaczyna się kolejny, drugi tom powieści (mam nadzieję, że okaże się równie interesujący jak pierwszy).

Auderska pisze ciekawie, mimo iż nie mamy tu jakichś spektakularnych wydarzeń (może z kilkoma wyjątkami, które bardzo ożywiają akcję). Ujmujące są portrety bohaterów, ich wewnętrzne przeżycia i wzajemne relacje.
Duży plus należy się też za bardzo dobrze ukazane tło historyczne i społeczne.

Szkoda, że powieści tej pisarki popadają w zapomnienie - warto po nie sięgnąć, bo to proza dojrzała, dająca do myślenia, wzruszająca. I przykład wspaniałej polszczyzny, o jakiej współcześni autorzy często zapominają (albo po prostu nie potrafią się nią posługiwać).

Pierwszy tom tej nieco zapomnianej powieści Haliny Auderskiej rozgrywa się w dwudziestoleciu międzywojennym we Francji i w Polsce.

Główną bohaterkę, Anne-Marie, poznajemy, gdy jest ona jeszcze dzieckiem, a potem podlotkiem wychowywanym przede wszystkim przez dziadków mieszkających w Bretanii.
Splot różnych okoliczności sprawia, że Anne-Marie trafia do Polski, która z...