Dwudziestotysięczne miasteczko Sable, spokojne, sielankowe wręcz, miało kiedyś swoją Malenę, choć to nie Monica Belluci, szczęśliwie opuściła je dawno temu. Teraz jest przyzwoiciej... Dość kabotyńska to społeczność ze swoimi brudami i brudkami. Maigret z żoną spędza w nim wakacje, choć pani Maigret „postanowiła” zachorować i przebywa w szpitalu, który prowadzą siostry zakonne. Maigret snuje się po mieście od odwiedzin do odwiedzin w szpitalu. Nuda! Do momentu, aż otrzymuje liścik z błagalną prośbą o kontakt z pacjentką spod 15. Niestety pacjentka umiera, była szwagierką dr Bellamiego: szanowanego w miasteczku, oschłego, zaborczego i... wyprzedzającego Maigreta w podjętych przez niego działaniach. Śmierć pacjentki jest następstwem wypadku na drodze, wszystko wskazuje, że jedynie nieszczęśliwego, ale nie dla Maigreta, a dr Bellamy nie wydaje się aż tak krystaliczny.
Tym razem Simenon daje odpocząć Paryżowi, biorąc na tapet społeczeństwo małomiasteczkowe. Jego pełny przekrój: od kabotynów i dewotek, przez drobnych złodziejaszków i „arystokratów” skończywszy na zwykłych kanaliach.
A sam mam Maigret w nowej roli: samozwańczego – tym razem – śledczego , który ma pewność, że jest manipulowany.

Dwudziestotysięczne miasteczko Sable, spokojne, sielankowe wręcz, miało kiedyś swoją Malenę, choć to nie Monica Belluci, szczęśliwie opuściła je dawno temu. Teraz jest przyzwoiciej... Dość kabotyńska to społeczność ze swoimi brudami i brudkami. Maigret z żoną spędza w nim wakacje, choć pani Maigret „postanowiła” zachorować i przebywa w szpitalu, który prowadzą siostry...

Fajnie się czyta. Język, styl, atmosfera trochę jak u Agaty Christie. Dziś już nikt tak nie pisze i miło jest wróci do takiego języka. Treść trochę naiwna ale jest to miła odskocznia

Fajnie się czyta. Język, styl, atmosfera trochę jak u Agaty Christie. Dziś już nikt tak nie pisze i miło jest wróci do takiego języka. Treść trochę naiwna ale jest to miła odskocznia

Wykopalisko z Legimi. Nadal da się czytać, chociaż teraz już nikt tak nie pisze. Poza średnim wątkiem kryminalnym dostajemy dość ciekawy obraz społeczeństwa francuskiego sprzed 60 lat.

Wykopalisko z Legimi. Nadal da się czytać, chociaż teraz już nikt tak nie pisze. Poza średnim wątkiem kryminalnym dostajemy dość ciekawy obraz społeczeństwa francuskiego sprzed 60 lat.

Komisarz Maigret spędza wakacje w nadmorskim miasteczku, gdzie dochodzi do morderstwa. Lokalna policja jest mało rozgarnięta, więc rad nierad komisarz pomaga w śledztwie i oczywiście znajduje sprawcę. Porusza Simenon problem kastowości społeczeństwa francuskiego oraz przedstawia obłędną, szaloną miłość, która może prowadzić do zbrodni. Jeden z lepszych kryminałów w serii z Maigretem. 


Ten tom z serii z paryskim komisarzem zaczyna się tak, że państwo Maigret wyjeżdżają na wakacje nad morze do miasteczka Sables, gdzie pani Maigret ma atak wyrostka robaczkowego i trafia na stół operacyjny. I tak urlop komisarza sprowadza się do spacerów po miasteczku i codziennych wizyt u żony w szpitalu prowadzonym przez siostry zakonne. 

I właśnie w szpitalu Maigret dostaje anonimowy liścik, w którym błaga się go, aby porozmawiał z chorą z sali 15, niestety, zanim komisarz zdąży to zrobić, kobieta umiera. Okazuje się, że zmarła jest szwagierką członka miejscowej elity, a wypadek, który doprowadził do śmierci zdarzył się w zagadkowych okolicznościach. Wkrótce dochodzi do zbrodni, uduszona zostaje kilkunastoletnia dziewczyna. Komisarz rad nierad angażuje się w śledztwo, zresztą miejscowej policji zupełnie brakuje kompetencji i doświadczenia do prowadzenia tak poważnej sprawy. Oczywiście Maigret znajduje zabójcę stosując swoją zwykłą metodę uważnej obserwacji i rozmów z ludźmi. 

Parę rzeczy rzuciło mi się w oczy w czasie lektury, po pierwsze kryminał jest zajmująco napisany, wciąga, kończyłem czytać jeden rozdział i nie mogłem się oprzeć przed rozpoczęciem lektury następnego. To pewna nowość, bo zwykle Simenon lekko przynudza i usypia.

Po drugie jest to rzecz o kastowości społeczeństwa francuskiego, temat często poruszany przez Simenona. Członek klasy wyższej jest poza podejrzeniem, sama przynależność do tej grupy społecznej jest gwarantem jego uczciwości i bezkarności. Taki człowiek raczej nie jest niepokojony przez policję, za to Bogu ducha winni biedacy i owszem, robi im się rewizje i wypytuje bez żenady o najbardziej intymne sprawy. 

To też książka o miłości szalonej, kompletnie dominującej, kontrolującej, ocierającej się o obłęd i mogącej prowadzić do zbrodni. 

Jak to się często zdarza w powieściach Simenona, domyślamy się od początku, kto jest sprawcą zbrodni, ale nie wiemy dlaczego, brakuje motywu, intrygi, wiedzy, niemniej komisarz to wszystko odkrywa. Ozdobą książki są psychologiczne pojedynki komisarza z doktorem Bellamy. 

Ciekawy to kryminał Simenona, jeden z lepszych w serii z Maigretem, jak już wspomniałem czytałem z zainteresowaniem, nie mogłem się oderwać.

Komisarz Maigret spędza wakacje w nadmorskim miasteczku, gdzie dochodzi do morderstwa. Lokalna policja jest mało rozgarnięta, więc rad nierad komisarz pomaga w śledztwie i oczywiście znajduje sprawcę. Porusza Simenon problem kastowości społeczeństwa francuskiego oraz przedstawia obłędną, szaloną miłość, która może prowadzić do zbrodni. Jeden z lepszych kryminałów w serii z...