Książkę dosłownie połknęłam. Jak ja lubię takie młodzieżówki, które nie tylko dostarczają rozrywki, ale zmuszają do tego, aby się zatrzymać i przemyśleć kilka spraw. Rozbawiają, ale i uczą. Ta książka jest właśnie taka.

Życie Gioi jest do niczego. Jest samotną siedemnastolatką, którą rówieśnicy nazywają Smutasem. Gioia wygląda z boku na kogoś, kto bez powodu nienawidzi całego świata, na kogoś, od kogo lepiej trzymać się z daleka. Gioia się nie uśmiecha, nie rozmawia z innymi. Ma jednak przyjaciółkę, z którą chętnie spędza czas, pojawia się z nią nawet w miejscach publicznych. Szkoda tylko, że ją sobie wymyśliła. Po to, aby uniknąć pytań. Matce alkoholiczce, z którą mieszka wystarczy informacja, że córka wychodzi z Tonią. Przyjaciółki Gioi nie widziała na oczy, ale nie przejmuje się tym. Zresztą to chyba i tak nie ma znaczenia, bo mama Gioi widzi tylko alkohol i nowych kochanków. To jest dla niej ważne, nie córka, nie warunki, w jakich żyją i nie chora babcia Gemma, która całymi dniami leży w malutkim, brudnym pokoiku i z którą kontakt ma chyba tylko nastolatka. Relacji z ojcem dziewczyna praktycznie nie ma, chyba, że ojciec czegoś potrzebuje. Tak, Gioia ma ciężkie życie. Jej największym marzeniem było kiedyś, aby, kiedy wróci do domu, nikogo w nim nie było. I to marzenie któregoś dnia się spełnia. Co robi wtedy nastolatka? Łapie wiatr w żagle i zaczyna sprzątać cały syf, który gromadził się w mieszkaniu od miesięcy. I jest przy tym szczęśliwa. Pewnego dnia, uciekając nocą z domu po kolejnej kłótni rodziców, Gioia trafia do opuszczonego baru. Spotyka tam Lo, który od razu sprawia, że w dziewczynie budzi się nowe życie. Okazuje się, że jest inteligentna, prowadzi interesujące rozmowy, posługując się ciętym, sarkastycznym językiem. Lo jest dla Gioi ocaleniem, ale któregoś dnia chłopak znika. Okazuje się, że skrywa jakiś sekret, który może odkryć tylko Gioia.

"Prawdziwi szaleńcy, moja droga, to ci, którzy widzą tylko to, co mają przed oczami".

Ta książka jest genialna. Jest w stanie zainteresować czytelnika od pierwszych stron i nie odpuszcza aż do ostatniej. Ciekawa i świetnie napisana. Momentami byłam zaskoczona, że książka dedykowana jest młodzieży, ale cieszę się, że i takie książki dla tego przedziału wiekowego powstają. Takie, które nie boją się poruszać trudnych tematów. A takich w książce nie brakuje. Wystarczy spojrzeć na Gioię i jej relacje z rówieśnikami, albo z rodzicami. Wystarczy spojrzeć na samych rodziców i ich uzależnienie od alkoholu i nieporadność życiową. Ta dziewczyna nie ma wsparcia dosłownie w nikim. Miała dziadka, który był dla niej swego rodzaju ostoją i dawał poczucie bezpieczeństwa. Dziadek jednak umarł, zostawił jej tylko płyty i zamiłowanie do starej muzyki. Coś się zmienia, kiedy w otoczeniu dziewczyny pojawia się Lo, ale razem z nim pojawiają się też nowe problemy.

Postacią, która najbardziej mi się w książce spodobała, był pan Bove, nauczyciel filozofii. Przyznam, że pozazdrościłam dziewczynie lekcji, które prowadził ten nauczyciel. Nie spotkałam w swojej karierze edukacyjnej pedagoga tak zaangażowanego, bystrego, przejmującego się swoimi uczniami. To nawet można było odczuć, jak temu człowiekowi zależy, jak chce im przekazać, co jest ważne w życiu. Przeprowadził kiedyś lekcję z ciastkami, próbując w ten empiryczny sposób przekazać swoim podopiecznym, że ważna jest odwaga bycia sobą, chęć odkrycia, kim się jest, sprawienie, by świat ich usłyszał.

"To nie działa tak, że jest czas, kiedy można się nie starać, okres próbny, okres "to jeszcze nie teraz". To działa tak, że masz tylko jedno ciastko i mało czasu, by je zjeść".

Chciałabym być na takiej lekcji, więcej dałaby jedna taka lekcja, niż te wiele godzin spędzone w szkolnej ławie. Ale wracając do sedna sprawy. Książka, chociaż smutna i traktująca o ważnych sprawach, napawa optymizmem i dodaje wiary w to, że jutro może być lepiej. Mnie zmotywowała lepiej niż byłby w stanie zmotywować niejeden poradnik. Głównie osoba pana Bove, jego podejście do życia, świata, ludzi, jego przemyślenia. Ale też sama Gioia, która zmuszona okolicznościami, musiała szybko dorosnąć.

Jestem zachwycona książką, zarówno jej warstwą fabularną, językową, jak i znaczeniową. Wszystko tu zostało dogłębnie przemyślane i dopracowane. Postacie równie dobrze mogłyby istnieć naprawdę, są tak dobrze skonstruowane. Moim zdaniem jest to gotowy materiał na film, czekam więc niecierpliwie na ekranizację tej powieści. Nie będzie to jednak film akcji, tej jest tutaj niewiele, ale to nie tego typu książka. Możliwe, że z tego powodu, książka miejscami może wydawać się nudna. Ale nie zniechęcajcie się. To tylko pozorna nuda, za nią kryje się coś więcej. W tej książce właściwie za każdym rogiem kryje się więcej, więcej emocji, więcej rozczarowań, więcej prawdziwego życia.

Polecam, polecam, polecam! Czytajcie, warto. Ta książka to samo życie. To książka, w której każdy odnajdzie samego siebie. Prawdziwa i jednocześnie oryginalna. Wartościowa, niosąca ważny przekaz (nie jeden, nie dwa nawet). Do tego napisana prostym, ale wspaniałym językiem, z całą masą cudownych przemyśleń i z piękną okładką. Czego chcieć więcej?

Za książkę dziękuję portalowi www.czytampierwszy.pl

Książkę dosłownie połknęłam. Jak ja lubię takie młodzieżówki, które nie tylko dostarczają rozrywki, ale zmuszają do tego, aby się zatrzymać i przemyśleć kilka spraw. Rozbawiają, ale i uczą. Ta książka jest właśnie taka.

Życie Gioi jest do niczego. Jest samotną siedemnastolatką, którą rówieśnicy nazywają Smutasem. Gioia wygląda z boku na kogoś, kto bez powodu nienawidzi...