Historia, która wciąga i strasznie szkoda, że jest ona taka krótka :( Oprawa nie przyciąga wzroku, więc pewnie gdybym ją ujrzała w księgarni to nie sięgnęłabym po nią. A szkoda. Styl autora jest lekki i przyjemny, dzięki czemu przez lekturę się po prostu płynie :) Powieść ukazuje to, iż marząc o bogactwie czasem można przeholować i to porządnie. A tytuł? Jest z jednej strony tajemniczy, ale z drugiej, już po lekturze, idealnie wręcz oddaje treść tej powieści. Bo czyż życie nie jest niczym figurka słonika z porcelany? Łatwo go nie doceniać, pragnąć ciągle czegoś więcej, zaś można szybko je także utracić i dopiero wtedy, kiedy cudem wyjdziemy z opresji, jednak docenić to co mieliśmy. Jestem pewna, że bohaterowi, Arturowi Gronowi, dość szybko mina zrzedła, kiedy ujrzał pierwsze minusy swoich marzeń, które niespodziewanie się zaczęły spełniać. Z tego wszystkiego, przestał dobrze dogadywać się ze swoją małżonką, doszło do tego nawet, że zaczął ją zdradzać. Takie zachowanie nie zupełnie mi się podobało, ale z pewnością najbardziej irytującymi postaciami była rodzina Żyłów. Oni przechodzili samych siebie, kiedy np. twierdzili, że pieniądze, które mieli oddać przekazali na zażegnanie konfliktowi z księdzem... Całość czyta się szybko, dialogi są czasem przezabawne, zaś opisów jest tyle, ile trzeba.

Historia, która wciąga i strasznie szkoda, że jest ona taka krótka :( Oprawa nie przyciąga wzroku, więc pewnie gdybym ją ujrzała w księgarni to nie sięgnęłabym po nią. A szkoda. Styl autora jest lekki i przyjemny, dzięki czemu przez lekturę się po prostu płynie :) Powieść ukazuje to, iż marząc o bogactwie czasem można przeholować i to porządnie. A tytuł? Jest z jednej...