Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z twórczością Pana Adama Molendy zetknęłam się po raz drugi. "Wiedźmy piwne" chwyciły za moje serce, a do okładki wdycham do dzisiaj. Jak ujęłam w poprzedniej recenzji, książka jest idealna na jesienne wieczoru. Po otwarciu przesyłki i spojrzeniu na "obudowę" lektury, ogarnęła mnie nostalgia. Wiedziałam, że książka będzie próbowała skłonić nas do przemyśleń. Co ciekawe odnosząc się do tytułu - zaczęłam ją czytać we wtorek. Chodź bardziej usadowiłabym ją w poniedziałek, ze względu na to, że większość smutnych dni, chwil zaczyna się w tym dniu. Trochę stereotypowe, ale uwierzcie mi, że jak nad tym dłużej pomyślimy to ma sens. Książka jest zbiorem trzech opowiadań, co mnie bardzo zaskoczyło. Jednak moją uwagę najbardziej przykuło tytułowe opowiadanie i na nim najbardziej chciałabym się skupić, aby nie wydawać zbyt dużo szczegółów reszty. W nim skupiamy się na małżeństwie Justyny i Wita. Mamy w tej pozycji ciekawy zabieg, że historie dotyczą kobiet, ale opowiadają je mężczyźni. Żona Wita znika kilka dni wcześniej i nie wiemy jaka jest przyczyna tego. On zaczyna opowiadać o niej, wspominać z nią najciekawsze momenty, a także przez opis wydarzeń dowiadujemy się jaka była bohaterka. Muszę przyznać, że ona najbardziej mnie zaintrygowała i moim skromnym zdaniem była najciekawszą postacią (może z uwagi na to, że obie jesteśmy dziennikarkami?). Jak to się mówi: przeciwieństwa się przyciągają i właśnie w tej relacji mamy idealne potwierdzenie tego stwierdzenia. Co ciekawe Wita zbytnio nie interesuje, gdzie jest małżonka, wręcz bardzo mało o tym mówi, tylko wspomnienia z nią związane. Odniosłam wrażenie, że bohater takim sposobem przygotowuje się na najgorsze, oddaje jej swego rodzaju hołd, żegna ją. Chce zapamiętać ją taka jaka dla niego była... Sami zawsze chcemy pamiętać bliskich, wręcz wyidealizowanych, dlatego ten zabieg nie zadziwił mnie, ani przez moment. Wręcz możemy utożsamić się z odczuciami bohatera. Justyna jest postacią barwną, wręcz feministyczną o dość burzliwym i kolorowym charakterze. Jest swego rodzaju bombą emocjonalną, która rozświetla swoją obecnością pomieszczenie. Chciała być od momentu poznania z mężczyzną, panią swego w pracy. Na pewno muszę pogratulować autorowi, że nie stworzył tej postaci w sposób schematyczny, ponieważ pokładałam duże nadzieje w tą bohaterkę - wręcz stała się moją ulubioną. W drugim opowiadaniu mamy bohatera, który wybiera się na spływ kajakowy. Jednak zbieg okoliczności doprowadza do spotkania z jego byłą dziewczyną - Wandą. Tutaj mamy idealny przykład jak człowiek może się zmienić na przestrzeni lat, oczywiście w pozytywnym tym słowie znaczeniu. Autor ukazał nam, że to co było nie wróci, ale może pozostawić na nas bolesne piętno wydarzeń. Oczywiście w tej książce nie mogło zabraknąć marzeń. Dlatego stykamy się z tym tematem w trzecim opowiadaniu, czyli historii Janusza i Agaty. Tam opiera się cały bieg wydarzeń na historii Żydów i II wojny światowej. Jednak tutaj musimy zaopatrzyć się w chusteczki... Cała książka jest oczywiście warta uwagi. Zaskakuje, ale także chwyta za serce. Autor bardzo skupia się na emocjach, opisie wydarzeń, które wciągają od pierwszej strony. Wspomnienia odgrywają tutaj dużą i bardzo ważną rolę. Ponownie jak przy pierwszej książce, tak tutaj muszę przyznać, że szybko czyta się. Książka może dużo nauczyć... http://kociaczytelniczka.blogspot.com/2021/03/samotnosc-do-wtorku-adam-molenda.html