Fortuna nigdy nie była po stronie braci Page. Wręcz przeciwnie — wydawała się ich szczerze nienawidzić. Najstarszy z braci ogłuchł, drugi, dzięki „wspaniałym” genom, również żyje z tym wyrokiem. Nad Flintem na szczęście on nie ciążył, ale i tak dostał swój krzyż. Inny niż braci, ale wcale nie lżejszy...

Czy to nie fair? Jak najbardziej. A wiecie, co jest jeszcze gorsze? Świadomość, że przyjęło się kulkę za kobietę swojego brata. Jego żonę i niedługo matkę jego dziecka. Kobietę, którą Flint kocha. Ale nie tak, jak powinien kochać swoją bratową... Kobietę, która jego zdaniem wybrała nie tego brata i w tym tkwi cały problem.

Osłonił ją z zupełnie egoistycznej przyczyny, a przynajmniej tak mu się wydaje — bo nie zniósłby świata bez niej. Jego rodzina ma go za bohatera, a on w nagrodę otrzymał wózek i współczucie wszystkich. Sami rozumiecie, że raczej nie tryska entuzjazmem. Tym bardziej że przykuty do wózka musi mieszkać z nimi pod jednym dachem, co z ledwością już wytrzymuje.

I w tym momencie chyba powinnam Was ostrzec, że żal i rozgoryczenie, to uczucia dominujące przez większą część tej książki. Flint Page jest zgorzkniały, chamski i naprawdę trudny w obuciu, nawet dla swoich bliskich. Postanawia się na nowo usamodzielnić – wózek odebrał mu wiele, ale chce znów poczuć, że panuje nad własnym losem. I wtedy poznaje Ash.

Nasza bohaterka ma 15 lat i w swoim życiu miała już 22 domy. Brak stabilizacji to najmniejszy z jej problemów. Nigdy nie poszła do szkoły, bo musiałaby pokazać dokumenty i zostawić po sobie jakiś ślad. A tego nikt, by przecież nie chciał – zwłaszcza jej ojciec. Poznajemy ją, gdy biegnie bosa i zapłakana ulicą błagając obcych ludzi o pomoc. Wie, że nie brzmi zbyt przekonująco, ale zawsze znajdzie się jakiś dobry Samarytanin, którego można będzie w ten sposób obrobić. A gdy zrobi się gorąco, po raz kolejny razem z ojcem zmieni miejsce zamieszkania. Choć jest tym już bardzo zmęczona...

„Walcząc z cieniami” to książka zdecydowanie dla tych czytelniczek, dla których najważniejsze jest wnętrze. Z jednego prostego powodu — akurat ten rodzaj niepełnosprawności trudno jest oddać w książce za atrakcyjny. Brat Flinta, Paige, bohater pierwszego tomu, mimo że nie słyszał, był napakowany i seksowny. Natomiast Flint zmizerniał, wychudł, zniechlujniał, a do tego zapuścił niezbyt zadbaną brodę... A mimo to Ash spojrzała na niego jak na mężczyznę. Mężczyznę, którym przecież był, choć wózek według niego jednoznacznie definiował go jako kalekę. Ale ich relacja również nie miała być usłana różami.

Zachowanie bohaterów nie zawsze jest zrozumiale, ale pięknie oddaje spustoszenie, jakie w naszej psychice może poczynić źle dobrane i wypowiedziane w złości słowo. Jak ciężko jest walczyć o kolejny dzień, gdy zdaje ci się, że nikt nie walczy o ciebie. Ale ta historia pokazuje również, „że nawet w najciemniejsze noce istnieją gwiazdy, chociaż czasami trzeba było leżeć w chwastach, żeby je zobaczyć” (str. 194). Bo czasem samo podjęcie walki jest najważniejsze.

Choć pierwsza część cyklu była zdecydowanie mocniejsza, po lekturze tej książki nie poczujecie się dobrze. Poczujecie się bardzo, bardzo źle. Ale niektórzy czytelnicy to lubią, sama do nich należę. Dobra książka powinna przeczołgać nas emocjonalnie, a już szczególnie dobry romans. Ale oprócz złych emocji poczujecie też wdzięczność za to, co macie. Przede wszystkim za zdrowie, również psychiczne.

To kolejna książka, która mogłaby się skończyć 50 stron wcześniej i wszystko byłoby dobrze. A przynajmniej zużylibyśmy mniej chusteczek. Ale pewnie nie bylibyśmy tak ciekawy historii Q., czyli najmłodszego z braci Paige. I właśnie dlatego tak boli porzucenie przez wydawnictwo tej serii. A może i przynosi ulgę? Trudno zdecydować. Ostatni tom byłby z pewnością mocny i depresyjny. Albo nieziemsko dobry – jedno z dwóch. Kto wie, może jednak kiedyś będziemy mogli się o tym przekonać? Tymczasem polecam Wam serdecznie powieści Aly Martinez, bo jak mało kto potrafi wyczarować emocjonalny rollercoaster z prawdziwego zdarzenia.

Katarzyna de Castellatti-Gotin