Pomimo dość rozczarowującego wstępu, pełna odwagi zdecydowałam się sięgnąć po drugą część mangi „Danganronpa. Koszmar w Akademii Marzeń”. Intensywność i tempo wydarzeń, które wyszły spod ręki Hajime Touyi , zdecydowanie wyhamowały. Jednakże nie na tyle, by czytanie tej historii zaczęło fascynować.

Po pełnych tragedii zdarzeniach pierwszej części, napięcie w akademii szybuje do sufitu. Nowe piętra są pełne tajemnic, a Monokuma usilnie stara się ukryć niektóre fakty. Wkrótce okazuje się, że mistrz gry umieścił wśród uczniów swego szpiega. Zdemaskowanie go wcale nie poprawia nastrojów wśród uwięzionych nastolatków… Kolejna zbrodnia ma miejsce i wymaga rozwikłania. Odpowiedź na tę kryminalną zagadkę zamkniętego pokoju będzie jednak szokująca dla wszystkich… W międzyczasie Alter Ego odnajduje jeszcze więcej niepokojących informacji, które zwiastują tylko dalszą spiralę rozpaczy…

Drugi tom serii zdecydowanie nie przebija maratonowego wyczynu pierwszej odsłony – tym razem wydarzenia pokrywają się wyłącznie z ósmym i dziewiątym odcinkiem. Dzięki temu można odrobinę odsapnąć, a fabuła nareszcie przestała być aż tak skrótowa. Choć niewątpliwie wciąż pomija wiele ważnych scen lub przedstawia je bardzo pobieżnie. Stara się wczuć w bohaterów innych niż Naegi, jednak… Niektóre ekskluzywnie mangowe wydarzenia wydają się niemal zbędne – miejscami naprawdę nie wnoszą nic choćby odrobinę ciekawego. Pozycja ta w żadnym stopniu nie wzbudziła we mnie fascynacji, oferując skrajnie niewiele. Jako pseudozaletę można może jednak traktować fakt, że Tōgami i Fukawa irytują nawet bardziej niż w wersji animowanej: w końcu chyba taka była od początku rola tych postaci, by czytelnik nie darzył ich szczególną sympatią…

Rysunkowo uświadczyć można w zasadzie tyle samo, co w poprzedniej części. Wszystko niby jest w porządku, jednak nie ma niemal nic, na czym można by było dłużej zawiesić oko. Nareszcie przynajmniej sąd szkolny ma trochę większy udział fabularny i został lekko rozbudowany, pojawia się prezentacja dowodów, przerzucanie argumentami. Szkoda jednak, że jest tego tak mało w tej serii. Największą faktyczną zaletą rysunków są liczne emocje, choć miejscami można uznać je za delikatnie przerysowane – choć to już raczej typowe dla mang, patrząc na moje skromne doświadczenie z tą formą opowiadania historii. Pod obwolutą ponownie komiksowe panele, szczęśliwie tym razem były przynajmniej minimalnie zabawne, choć do szczytu komedii nadal im daleko…

„Danganronpa. Koszmar w Akademii Marzeń #2” wypada minimalnie lepiej od swego poprzednika. Tempo odpowiadało mi odrobinę bardziej, lecz to nadal historia wyłącznie dla tych, którzy już zapoznali się z animacyjny lub growym przedstawieniem serii. Nie zachwyca, nie intryguje: niemniej tym razem zyskuje aż 5/10. Mam jednak przeczucie, że z trzecim i czwartym tomem wcale nie będzie lepiej…

Pomimo dość rozczarowującego wstępu, pełna odwagi zdecydowałam się sięgnąć po drugą część mangi „Danganronpa. Koszmar w Akademii Marzeń”. Intensywność i tempo wydarzeń, które wyszły spod ręki Hajime Touyi , zdecydowanie wyhamowały. Jednakże nie na tyle, by czytanie tej historii zaczęło fascynować.

Po pełnych tragedii zdarzeniach pierwszej części, napięcie w akademii...

Po potężnym rozczarowaniu związanym z pierwszym tomem serii, po namyśle zdecydowałam się na nadanie kontynuacji Danganronpy drugiej szansy. Drugi tom wypada nieco lepiej niż pierwszy- tym razem z mangi można więcej zrozumieć, a akcja nie toczy się już na łeb na szyję, jednak mimo to, minusy związane z pierwszym tomem nie zostały ani trochę poprawione- Fabuła wciąż jest płytka, ważne wątki zostały pominięte, a sceny przedstawione skrótowo, co przeważyło na mojej ocenie. Zdecydowanie nie sięgnę po kolejne tomy.

Po potężnym rozczarowaniu związanym z pierwszym tomem serii, po namyśle zdecydowałam się na nadanie kontynuacji Danganronpy drugiej szansy. Drugi tom wypada nieco lepiej niż pierwszy- tym razem z mangi można więcej zrozumieć, a akcja nie toczy się już na łeb na szyję, jednak mimo to, minusy związane z pierwszym tomem nie zostały ani trochę poprawione- Fabuła wciąż jest...

Mangi ciąg dalszy!
Sorki, nie mogę dać więcej przez to wasze pomijanie inwestygacji i innych ważnych szczegółów ;-;
Nie podoba mi się taki sposób przedstawienia historii.
Teraz Kyoko my beloved (jak w grze :D)♥ Jaka ona piękna na tych obrazkach... (A ta okładka! Ach!)
Nie mam się co rozpisywać. Olga dawaj trzecią część i jedziemy dalej XD

Mangi ciąg dalszy!
Sorki, nie mogę dać więcej przez to wasze pomijanie inwestygacji i innych ważnych szczegółów ;-;
Nie podoba mi się taki sposób przedstawienia historii.
Teraz Kyoko my beloved (jak w grze :D)♥ Jaka ona piękna na tych obrazkach... (A ta okładka! Ach!)
Nie mam się co rozpisywać. Olga dawaj trzecią część i jedziemy dalej XD

Lepiej niż w pierwszym tomie, więcej trudnych zagadek i cała masa spisków. Podobało mi się to. Mam wrażenie że im mniej bohaterów, tym ta manga bardziej zyskuje na wartości. Ciekawie, nawet bardzo. Lepiej zarysowane są postacie, a każdy ma swoje 5 minut. No a Monokuma jest the best.

Lepiej niż w pierwszym tomie, więcej trudnych zagadek i cała masa spisków. Podobało mi się to. Mam wrażenie że im mniej bohaterów, tym ta manga bardziej zyskuje na wartości. Ciekawie, nawet bardzo. Lepiej zarysowane są postacie, a każdy ma swoje 5 minut. No a Monokuma jest the best.

Manga co najwyżej średnia. Cały tom skupia się wokół czwartej sprawy, lecz mimo to jest ona spłycona, a parę istotnych wydarzeń zostało pominiętych. Zawodem była też kara, sprowadzająca się do zaledwie dwóch stron. Mimo to, tom ten wypada o niebo lepiej niż pierwszy. Historia wydaje się mniej pospieszona, pojawia się więcej szczegółów, a fabuła idzie do przodu. Choć to 5 gwiazdek wciąż jest naciągane. W końcu bądźmy szczerzy - Danganronpa jako manga po prostu nie działa.

Manga co najwyżej średnia. Cały tom skupia się wokół czwartej sprawy, lecz mimo to jest ona spłycona, a parę istotnych wydarzeń zostało pominiętych. Zawodem była też kara, sprowadzająca się do zaledwie dwóch stron. Mimo to, tom ten wypada o niebo lepiej niż pierwszy. Historia wydaje się mniej pospieszona, pojawia się więcej szczegółów, a fabuła idzie do przodu. Choć to 5...

Polska wersja mangi bardzo rozczarowuje. Liczne sceny są wycięte lub drastycznie skrócone - zwłaszcza te związane z przemocą. Ale nie tylko, duże części śledztw też są okrojone. Znacznie lepiej przeczytać online po angielsku.

Polska wersja mangi bardzo rozczarowuje. Liczne sceny są wycięte lub drastycznie skrócone - zwłaszcza te związane z przemocą. Ale nie tylko, duże części śledztw też są okrojone. Znacznie lepiej przeczytać online po angielsku.