Nafaszerowana nowymi dla mnie informacjami i sporą dawką wiedzy, długo czytana, ale pouczająca. Warto docenić swój prawidłowy zmysł dotyku. A naukowcy wciąż odkrywają nowe powiązania. Choćby nowe terapie dotykiem (specjalne skafandry) anorektyków.

Nafaszerowana nowymi dla mnie informacjami i sporą dawką wiedzy, długo czytana, ale pouczająca. Warto docenić swój prawidłowy zmysł dotyku. A naukowcy wciąż odkrywają nowe powiązania. Choćby nowe terapie dotykiem (specjalne skafandry) anorektyków.

Najważniejszy zmysł w życiu każdego człowieka?

Korzystasz z niego nieustannie. Ćwicząc, spacerując, a nawet w krainie marzeń sennych - śpiąc. W ruchu i w bezruchu. Często zupełnie nieświadomie. Bez odpowiedniego zadbania o ten zmysł, ludzie nie są w stanie funkcjonować poprawnie, a zaniedbania w kluczowym etapie rozwoju (u niemowląt np.) mogą spowodować nawet śmierć. Pojawia się więc pytanie: o co tu wszystko się rozchodzi? Drogi czytelniku, o dotyk właśnie!
Niemiecki psycholog Martin Grunwald, pochyla się konkretnie nad tym zagadnieniem w swojej książce popularnonaukowej pt. “Homo hapticus. Dlaczego nie możemy żyć bez zmysłu dotyku?”. Założyciel i kierownik Laboratorium Badań Haptycznych w Instytucie Badań Mózgu im. Paula Flechsiga na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Lipsku, jedynego w Europie laboratorium zajmującego zmysłem dotyku, w swojej pracy nie pozostawia złudzeń, że ten zmysł z biologicznego punktu widzenia jest niezbędny do przeżycia. Dzięki swojemu bogatemu dorobkowi naukowemu (gdyż, studiował psychologię , biologię czy też filozofię) jak również błyskotliwości i “lekkiemu pióru” zafundował czytelnikom kuszącą i wartą uwagi propozycję na jeden lub dwa wieczory maksymalnie.
“Homo hapticus. Dlaczego nie możemy żyć bez zmysłu dotyku” nie jest na pewno pierwszą publikacją dotyczącą dotyku, jednak niewątpliwie jest jedną z najbardziej znanych i powszechnie docenianych. Zapewnia czytelnikowi szeroki zakres tematów, w których głównym mianownikiem jest dotyk. Autor rozpoczyna swój wywód od okresu prenatalnego człowieka: Ten segment, wypełniony jest naukowymi dowodami i będzie zapewne cenną dawką wiedzy dla rodziców. Uświadomi ich, jak wielkie znaczenie ma dbanie o fizyczną więź ze swoimi pociechami. Grunwald podsumowywuje wymownie: “Dotyk innego człowieka, który jest niewątpliwym dowodem jego istnienia, sygnalizuje noworodkowi na poziomie biologicznym, że jego dalszy wzrost i rozwój mają sens”.
Książka pomimo obfitości w naukowe uzasadnienia swoich tez, nie jest obciążona specjalistycznym językiem, co sprawia, że jest przyjemna i łatwa w przyswojeniu. Wyróżnia się praktycznością w kontekście podanej wiedzy - wiele informacji znajdzie swoje zastosowanie w codziennym życiu czytelnika jak na przykład: znaczenie uścisku dłoni poprzedzające spotkanie biznesowe czy gesty wykonywane podczas ważnej prezentacji w pracy. Co więcej, znajomość ludzkich odczuć haptycznych może nam również pomóc w budowaniu własnego biznesu. Jak faktura jest przyjemniejsza dla człowieka? Gładka czy chropowata? Która przywołuje na myśl produkt wyższej jakości? Na te wszystkie pytania odbiorca może znaleźć odpowiedź w środku publikacji.
Wartym wspomnienia jest przedstawienie przez Grunwalda szerokiego wachlarza zastosowań wiedzy na temat dotyku we współczesnej technologii. Rozwój rozwiązań haptycznych dla smartfonów czy samochodów stanowi dzisiaj ważną sferę dla dynamicznie rozwijających się startupów. Producenci zaczynają zdawać sobie sprawę jak ważnym aspektem są doznania fizyczne podczas obsługi ich produktów. Często to właśnie one warunkują finalny wybór klienta. Wiedza z tej części może pomóc w zrozumieniu mechanizmów, na jakich działanie jesteśmy “narażeni” jako konsumenci. Jak nie dawać się nabierać na marketingowe sztuczki np. dobór ciężkiej, szklanej butelki do wina może sprawić, że nawet niezbyt dobrej jakości wino, może wydawać się lepsze niż jest w rzeczywistości.
Spora część omawianej przez mnie publikacji była poświęcona tematowi chorób. W kontekście leczenia anoreksji (anorexia nervosa) badacz przedstawił eksperyment, który odbył się w ramach badań jego Laboratorium Badań Haptycznych. “Wynalazek” jakim był bodźcujący, piankowy kostium, przyczynił się do poprawy stanu chorej. Oprócz tego, na sam koniec książki autor przedstawił listę projektów badawczych, nad którymi pracuje w swoim laboratorium w Lipsku. Ich różnorodność jest dobitnym dowodem, jak istotny w naszym życiu jest dotyk i jak mocno wpływa on na naszą egzystencję zarówno jako jednostki, jak i istoty społecznej.
Nie ukrywam, że przeczytanie książki Martina Grunwalda było dla mnie czystą przyjemnością. Dobór tematów mógł wydać się przeładowany, przez co pojawiająca się treść - potraktowana powierzchownie. Jednakże, te uwagi nie znajdą potwierdzenia w rzeczywistości. Grunwald podołał zadaniu przedstawienia naukowych treści w sposób przyjazny laikowi. Podawanie przykładów z życia wziętych, odnoszących się do codzienności pomogło w przyswojeniu specyficznej wiedzy i pokazało jak należycie z niej korzystać. Niewątpliwie, książka “Homo hapticus. Dlaczego nie możemy żyć bez zmysłu dotyku?” spełnia kryteria książki popularnonaukowej i robi to porządnie i z nonszalancką lekkością.

Autorka: Oliwia Miarka

Najważniejszy zmysł w życiu każdego człowieka?

Korzystasz z niego nieustannie. Ćwicząc, spacerując, a nawet w krainie marzeń sennych - śpiąc. W ruchu i w bezruchu. Często zupełnie nieświadomie. Bez odpowiedniego zadbania o ten zmysł, ludzie nie są w stanie funkcjonować poprawnie, a zaniedbania w kluczowym etapie rozwoju (u niemowląt np.) mogą spowodować nawet śmierć....

Duża liczba domysłów i hipotez opatrzonych komentarzem typu "nigdy się tego nie dowiemy" lub "możemy się tylko domyślać" podważa niewątpliwie cenną wartość merytoryczną

Duża liczba domysłów i hipotez opatrzonych komentarzem typu "nigdy się tego nie dowiemy" lub "możemy się tylko domyślać" podważa niewątpliwie cenną wartość merytoryczną

Bardzo wnikliwe i wielowymiarowe spojrzenie na zmysł dotyku. Książka zaczyna się dość luźno i popularno-naukowo, przedstawia wiele ciekawostek i historii związanych z tym zmysłem. W pewnym momencie treść staje się bardzo naukowa, informacje bardzo dokładne i drobiazgowe. Dalsza lektura wymaga pełnego skupienia.
Wiedza zawarta w książce jest bardzo ciekawa dla laika, czasami zbyt szczegółowa. Myślę, że będzie też ciekawa dla osób z branży- medyków, fizjoterapeutów itp itd a wszystkie detale będą szczególnie interesujące.
Mam jedyne zastrzeżenie do tłumaczenia. Konstrukcja niektórych złożonych zdań sprawiała, że musiałam czytać je wielokrotnie, żeby zorientować się o co chodzi. Prawdopodobnie przez kolejność słów w zdaniu. Wygląda to tak, jakby zdanie było napisane zgodnie z niepolską gramatyką.
Zdecydowanie polecam tę książkę zainteresowanym tematem, lubiącym dużo szczegółowych informacji.

Bardzo wnikliwe i wielowymiarowe spojrzenie na zmysł dotyku. Książka zaczyna się dość luźno i popularno-naukowo, przedstawia wiele ciekawostek i historii związanych z tym zmysłem. W pewnym momencie treść staje się bardzo naukowa, informacje bardzo dokładne i drobiazgowe. Dalsza lektura wymaga pełnego skupienia.
Wiedza zawarta w książce jest bardzo ciekawa dla laika, czasami...

Nie jest to najlepsza książka, z pewnością niewspółmierna jest jej jakość w porównaniu do ogromnego możliwego potencjału zagadnienia, które porusza.

Miejscami napisana jest w ciekawy sposób, jednak dla osoby niezaznajomionej z najdrobniejszymi szczegółami i receptorami dotykowymi skóry będzie niezrozumiała, dla mnie z drugiej strony, ze względu na sposób w który najprawdopodobniej została przetłumaczona, była miejscami po prostu nużąca.

Najciekawszymi rozdziałami okazały się otwarte pytania pod koniec książki, a także rozdział o chorobach - dlatego bardzo rozczarowało mnie, że dysmorfofobia została przedstawiona jako „dysmorfia mięśniowa”. Tym samym znaczna liczba tych niedopatrzeń językowych istotnie przełożyła się na moją ocenę lektury, która z pewnością miała potencjał na bycie o wiele ciekawszą, lepiej napisaną, popularnonaukową pozycją.

Nie jest to najlepsza książka, z pewnością niewspółmierna jest jej jakość w porównaniu do ogromnego możliwego potencjału zagadnienia, które porusza.

Miejscami napisana jest w ciekawy sposób, jednak dla osoby niezaznajomionej z najdrobniejszymi szczegółami i receptorami dotykowymi skóry będzie niezrozumiała, dla mnie z drugiej strony, ze względu na sposób w który...

Miałem spory apetyt na tę książkę. Zmysł dotyku jest na co dzień przez nas niedoceniany. Po przeczytaniu informacji na okładce i spisu treści spodziewałem się fascynującej podróży po naszych najliczniejszych sensorach. Niestety szybko się rozczarowałem.
Książka niemieckiego autora nasuwa mi stereotypowe skojarzenia. Ordnung muss sein. Narracja prowadzona iście z niemiecką precyzją, zdania maszerują niczym kolumny marszowe wojska. Dobra książka popularnonaukowa powinna być pisana z pasją, każda książka. Tymczasem tu nie odczuwałem żadnych emocji poznawania nowego, nie czułem ekscytacji autora, który chce podzielić się z czytelnikiem swoją wiedzą. Kolejne rozdziały wydają się mocno przyczynkarskie. Autor rozbudza ciekawość, po czym dość szybko przechodzi do innego tematu pomijając niewątpliwie fascynujące szczegóły różnych badań i odkryć. Oczekiwałem zdecydowanie więcej informacji natury biologiczno-medycznej. Lektura nie zmusiła mnie do żadnych głębszych przemyśleń. Wolałbym już poczytać dobry podręcznik fizjologii zwierząt czy człowieka.
Mimo niezbyt dużej objętości, lektura męczyła i z niecierpliwością czekałem, kiedy skończę czytać.

Miałem spory apetyt na tę książkę. Zmysł dotyku jest na co dzień przez nas niedoceniany. Po przeczytaniu informacji na okładce i spisu treści spodziewałem się fascynującej podróży po naszych najliczniejszych sensorach. Niestety szybko się rozczarowałem.
Książka niemieckiego autora nasuwa mi stereotypowe skojarzenia. Ordnung muss sein. Narracja prowadzona iście z niemiecką...

Ta książka był dla mnie niemałą rewelacją. Myślę, że zmysł dotyku jest mocno niedoceniany. Wszyscy skupiamy się na wzroku czy słuchu upatrując się w nich podstaw naszego przeżycia i egzystencji, podczas gdy okazuje się, że prawdziwe problemy zaczynają się gdy zmysł dotyku nie jest prawidłowo rozwinięty lub został przez nas/naszych bliskich na jakimś etapie rozwoju zaniedbany.

Niektóre z przytaczanych przez autora przykładów obserwacji czy badań są zdumiewające i zatrważające. Niezwykła wrażliwość istot ludzkich na dotyk na samym początku naszego istnienia jest czymś, o czym dotąd nigdy nie słyszałam ani się nad tym nie zastanawiałam. Wiedza ta okazuje się być niezwykle istotną, szczególnie przy planowaniu czy posiadaniu dziecka jako że niektóre ze starych i utartych metod wychowawczych (“zostaw, niech sobie trochę popłacze”) okazują się zwyczajnie szkodliwe. Ponadto mogą mieć poważne konsekwencje w przyszłości takiego, pozbawionego kontaktu w postaci dotyku, młodego człowieka. Nie tylko dzieci powinny być przytulane - również dorośli. Okazuje się że rekonwalescencja w przypadku operacji przebiega znaczne szybciej, gdy osoba opiekująca się pacjentem zada sobie choć minimalny trud poklepania takiej osoby po plecach. To niesamowite, jak niektóre zachowania narzucone kulturowo mogą mieć ogromny, negatywny wpływ na nasze życie, a my nawet o tym nie wiemy. Zachowywanie dystansu, nieprzytulanie dzieci czy trzymanie ludzi na dystans okazuje się fatalnym rozwiązaniem.

Jak się okazuje, zostaliśmy stworzeni w taki sposób, że akurat dotyk jest dla naszego przeżycia niezbędny, mimo że wydawałoby się inaczej. Jest to też pierwszy zmysł jaki się u człowieka rozwija i towarzyszy nam aż do śmierci. Możemy też, jak się okazuje, go rozwijać w zależności od tego jaką pracę wykonujemy. Przykładem podanym przez autora są tutaj masażyści czy fizjoterapaeuci, którzy na co dzień pracują przy użyciu dotyku i zmysł ten u nich wcale z wiekiem nie zanika. To w jaki sposób działa nasze ciało i jak “wbudowany” jest w nas dotyk książka również wyjaśnia, wdając się w szczegóły biologiczne, biochemiczne i fizjologiczne. Czytając rozdziały temu poświęcone nie mogłam wyjść z podziwu jak jesteśmy przemyślnie skonstruowani i jak logicznym teraz wydaje mi się zwracanie uwagi na każdy ze zmysłów i bycie wdzięczną że dotyk został u mnie poprawnie rozwinięty.

Myślę, że ta pozycja to zaledwie ułamek wiedzy i spojrzenia na tą kwestię, chociaż przyznam że jest naprawdę konkretna. Polecam ją przeczytać głównie ze względu na prosty i przystępny język oraz tematykę samą w sobie - autentycznie nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy jakie z nas homo hapticusy. Książka była dla mnie niezwykle ożywcza, zmieniając moje poglądy na wiele kwestii. Serdecznie polecam!

Ta książka był dla mnie niemałą rewelacją. Myślę, że zmysł dotyku jest mocno niedoceniany. Wszyscy skupiamy się na wzroku czy słuchu upatrując się w nich podstaw naszego przeżycia i egzystencji, podczas gdy okazuje się, że prawdziwe problemy zaczynają się gdy zmysł dotyku nie jest prawidłowo rozwinięty lub został przez nas/naszych bliskich na jakimś etapie rozwoju...

Dotyk jest pierwszym zmysłem, który rozwija się u człowieka. Brzuch matki to pierwsze miejsce, w którym dziecko zaczyna poznawać swoje ciało oraz kształtuje świadomość jego ułożenia. Później dotyk jest bodźcem, który pomaga dziecku prawidłowo się rozwijać. Takie informacje otrzymujemy na samym początku książki. Przedstawione zostaje istota dotyku dla człowieka, jak funkcjonuje oraz to jakie daje możliwości. Uważam, że jest to naprawdę ciekawa pozycja oparta na źródłach naukowych. Duża część umieszczonych w niej informacji powinna zostać upowszechniona. Polecam zajrzenie do niej każdemu, ponieważ tego typu wiedzy nigdy nie jest za wiele. Na pewno sięgnę po kolejne pozycje z tej serii.

Dotyk jest pierwszym zmysłem, który rozwija się u człowieka. Brzuch matki to pierwsze miejsce, w którym dziecko zaczyna poznawać swoje ciało oraz kształtuje świadomość jego ułożenia. Później dotyk jest bodźcem, który pomaga dziecku prawidłowo się rozwijać. Takie informacje otrzymujemy na samym początku książki. Przedstawione zostaje istota dotyku dla człowieka, jak...

Wydłubane oczy, przyuważenie papierków ważących 0,0025 grama, anorektycy w kombinezonach, wykrywanie 0,2 stopniowego spadku temperatury, nieodwracalnie zaburzone sieroty – trzeba czasem drastycznych kontrastów, by uświadomić sobie, jak kluczowe dla egzystencji jest coś tak oczywistego, jak dotyk.

Mam szczególne miejsce w sercu dla książek, które sprawiają, że zawieszam się nad lekturą i otaczającym mnie światem. Trudno by było tego nie doświadczać przy lekturze o dotyku – co chwilę ma się ochotę po czymś przesunąć palcem czy pochylić mentalnie nad cudem odbierania bodźców. „Homo hapticus” to krótki (ledwie 190 stron bez przypisów) zbiór informacji tykających tykalność: jest o rozwoju przeciętnego niemowlaka, o starzeniu się, o chorobach, o sprzęcie do ćwiczenia sprawności okołomanualnych, o designie, o wrażliwości, o kontaktach społecznych. To popularnonaukowa pozycja, która jednak nie ucieka od trudnej terminologii („zaburzenia metaboliczne występujące przy cukrzycy są odpowiedzialne za około 30% polineuropatii. Z reguły ograniczają możliwości ekstero- i proprioceptywne w okolicach stóp i nóg”) czy opisu procesów bez sprowadzania ich do uproszczonych metafor.

Grunwaldowi może brakuje iskry przy narracyjnych wstawkach (patrz: opis spotkania producentów samochodów),ale nadrabia szczerą fascynacją przy opisywaniu naukowych zagadnień. Książka szefa jedynego laboratorium dotyku w Europie ma w sobie coś z profesora, który mimo lat doświadczenia wciąż jest jedną nogą w amatorskich początkach: „Homo hapticus” to reklama, skarga na pustą kieszeń, mały katalog wielkich projektów mogących czynić życie poszkodowanych lepszym, zbiór ciekawostek pasjonata, który cały czas przypomina sobie o czymś nowym do opowiedzenia.

Z zarzutów: radzę ostrożnie podchodzić do badań promujących dotykanie w pracy, bo jakkolwiek wierzę w ich rezultaty, to jednak autor zapomina uwzględnić kontekst czy tło kulturowe (może i amerykańscy bibliotekarze uniwersyteccy w latach 70 dostawali wyższe oceny dzięki ściskaniu studentom dłoni, ale sami powiedzcie, jak mogłoby to wypaść na polskim uniwerku niemal pół wieku później). Co do wspomnianego wcześniej trudniejszego słownictwa, Grunwald zamieszcza na końcu słowniczek – szkoda tylko, że w tym zalewie typów receptorów zawiera zaledwie 11 haseł, z czego cztery są na poziomie „narząd słuchu – umożliwia wrażenia słuchowe”. Jakby autor na sam koniec nagle załamał ręce nad czytelnikiem.

Gdy paczka z „Homo hapticusem” wreszcie do mnie dotarła, zasmuciło mnie, jak cienka jest to pozycja – smutek się pogłębił po jej skończeniu, bo chce się więcej i ma świadomość, że nie będzie łatwo ze zdobyciem materiału zgłębiającego w ten sposób temat. To krótka i interesująca pozycja w bardzo dobrej serii „#nauka” wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, którą warto mieć na oku. Albo, by pozostać w tematyce – warto trzymać rękę na pulsie.

Wydłubane oczy, przyuważenie papierków ważących 0,0025 grama, anorektycy w kombinezonach, wykrywanie 0,2 stopniowego spadku temperatury, nieodwracalnie zaburzone sieroty – trzeba czasem drastycznych kontrastów, by uświadomić sobie, jak kluczowe dla egzystencji jest coś tak oczywistego, jak dotyk.

Mam szczególne miejsce w sercu dla książek, które sprawiają, że zawieszam się...

:) Bo my jesteśmy PAŃSTWO DOTYKALSCY. :)

Dotyk zdecydowanie jest niedoceniany! Ta książka, to zmienia. Martin Grunwald w jasny, przystępny sposób wyjaśnia, jak bardzo człowiek jest "Homo Hapticus".
Jestem pod naprawdę dużym wrażeniem i nabrałam ogromnego szacunku do własnego ciała. Już jako "fasolki" w łonie mamy CZUJEMY, pierwsze nasze doświadczenie życia jest dotykiem. To nie nauka, to cud! Jesteśmy tak precyzyjną, skomplikowaną, pełną mikroelementów, śrubek i pokręteł maszyną, że zastanawiam się, jak to możliwe, że jeszcze działam, że wciąż wszystko funkcjonuje a każdy receptor spełnia swoje zadanie celująco.
"Homo Hapticus" jest historią o nas, o naszym doświadczaniu świata "po omacku". Wspaniała lektura dla każdego, kto chce wiedzieć więcej, kto chce rozumieć siebie lepiej.

"Jedno jest pewne - ludzkie życie bez określonej liczby interakcji fizycznych i dotyku obcych osób byłoby po prostu nieludzkie."

Dzięki Martinowi Grunwaldowi przeżyłam podróż od poczęcia do marketingu i reklamy. Poznałam wyniki ciekawych eksperymentów, zrobiłam "wielkie oczy" czytając o dziwnych chorobach i lepiej zrozumiałam działania koncernów samochodowych.
Nasze ciało, to wielka zagadka i nie przesadzę, jeśli napiszę, że zamykamy w sobie mały kosmos. Taka literatura jest bardzo potrzebna i powinno być jej więcej i więcej. Dzięki niej człowiek staje się bardziej świadomy swojego ciała, miejsca na Ziemi i zaczyna dostrzegać szczęście, które go spotkało - szczęście zdrowego ciała.

Dla ciekawskich:
"Właściciele zwierząt rzadziej chorują, żyją dłużej i lepiej radzą sobie z rekonwalescencją po ciężkiej chorobie."

Z tą miłą informacją zostawiam Was i zachęcam do przeczytania "Homo Hapticus". Stworzyłam nawet bojowe hasło: "Dotykajmy się!", ale po przemyśleniu jednak z niego zrezygnowałam. :) Tak czy siak, dobry dotyk potrafi leczyć.
CZYTAJCIE, bo to świetna książka.
7/10

* No i można zabłysnąć wiedzą wśród znajomych!
* "paraliż z rozkoszy" - prawda, że dobrze brzmi? :)
* A okładka? Czyż nie bajeczna?

:) Bo my jesteśmy PAŃSTWO DOTYKALSCY. :)

Dotyk zdecydowanie jest niedoceniany! Ta książka, to zmienia. Martin Grunwald w jasny, przystępny sposób wyjaśnia, jak bardzo człowiek jest "Homo Hapticus".
Jestem pod naprawdę dużym wrażeniem i nabrałam ogromnego szacunku do własnego ciała. Już jako "fasolki" w łonie mamy CZUJEMY, pierwsze nasze doświadczenie życia jest dotykiem....