„25 gramów szczęścia” nie jest ani książką wybitną, ani napisaną niesamowitym językiem, ani pełną zwrotów akcji, i na szczęście, bo nie o to w niej chodziło. Jest to natomiast opowieść prawdziwa, pełna uniwersalnej nauki.

Massimo Vachetta, niespodziewanie spotyka na swojej drodze małą jeżynkę. Zaledwie dwudziestopięciogramowa kruszyna, kradnie jego serce. Dziewczynka nazwana Ninną walczy o życie razem z naszym Panem weterynarzem. Massimo z czasem poznaje ważniejsze rzeczy w życiu i postanawia pomagać innym chorym i bezbronnym kolczakom, tworząc fundację.

Muszę przyznać, że jako niesamowita fanka jeży, mająca w domu dwie niegrzeczne samiczki jeża pigmejskiego, jestem w stanie w stu procentach zrozumieć miłość bohatera. Wielokrotnie również zdarzyło mi się przenieść jeża na drugą stronę ulicy, żeby zapobiec wypadkowi. Są to wspaniałe, inteligentne stworzenia, o unikalnym charakterze. Warto nie przechodzić obojętnie obok losu nawet najmniejszej istotki.

„Myślę, że nawet niepełnosprawny jeż ma prawo do życia. Co prawda nie może polować ani być niezależny, ale jeśli nie cierpi fizycznie, to czemu nie miałby żyć ‘inaczej’, ale spokojnie?”

Książka sama w sobie jest dosyć krótka i opowiada kilka epizodów z życia Massima, od momentu poznania małej Ninny. Zaledwie dwieście stron, ale znalazł się jeden czy dwa momenty, gdzie łezka zakręciła się w oku. Dla fanów jeżyków – polecam, a dla wrażliwców nieoczekujących górnolotnej literatury – tym bardziej :)

https://angeliconpoint.blogspot.com/

„25 gramów szczęścia” nie jest ani książką wybitną, ani napisaną niesamowitym językiem, ani pełną zwrotów akcji, i na szczęście, bo nie o to w niej chodziło. Jest to natomiast opowieść prawdziwa, pełna uniwersalnej nauki.

Massimo Vachetta, niespodziewanie spotyka na swojej drodze małą jeżynkę. Zaledwie dwudziestopięciogramowa kruszyna, kradnie jego serce. Dziewczynka...