Dawno dawno temu żyły dwie siostry... Właściwie tak powinnam zacząć opis fabuły. "Bestia" zaczyna się jak nieznana nam baśń, przybliżając nam historię dwóch sióstr- bliźniaczek, które urodziły się w małej wiosce. Pod wpływem wiary miejscowej ludności w zabobony i posądzenie o uprawianie czarów dziewczynki wraz z matką zmuszone są do opuszczenia domu i zamieszkania w głębokim, ciemnym lesie. Latami zbierająca się w siostrach zawziętość sprawiła, iż stały się one pożeraczkami dusz, sprzymierzeńcami Bestii, o której krążą ludowe opowieści.

"Bestia straszliwa jest
Spiczasty ma podbródek
Pożera nocą gdy śpisz
Zostawia tylko skórę"

W "Bestii" poznajemy losy Alys, siedmioletniej dziewczynki. W noc w której siostry Angelica i Benedicta pożerają dusze dorosłych mieszkańców wioski Gwenith, jako jedyna nie śpi i spotyka straszliwe siostry. Po tym mrocznym wydarzeniu, ona jak i pięćdziesiątka pozostałych przy życiu dzieci z Gwenith zamieszkują w sąsiedniej wiosce Defaid, w której opowieść o pożeraczkach dusz urosła do miary strasznej bajki opowiadanej dzieciom przed snem. Nie chcąc podzielić tego samego losu defaidianie budują wysoki mur, który w zamyśle miał ich uchronić przed potworami z lasu. Na strażników muru wyznaczają przygarnięte dzieci z Gwenith i od tej pory żadne z nich w nocy nie zaznało spokojnego snu. Zwłaszcza, że Alys ma tajemnicę. Spotyka się z Bestią, a dodatkowo jest jak one - pożeraczki dusz - ale nie jest nimi. Jako jedyna może uratować świat, które pożeraczki "spychają" w otchłań.

Pierwszym elementem książki który bardzo przypadł mi do gustu jest podział fabuły na pięść części, które czasem przenosiły mnie o kilka lat do przodu. Od momentu poznania nastoletniej Alys zrobiło się jeszcze bardziej ciekawie a akcja się zagęszczała. W tej książce mamy dobrze zbudowaną atmosferą grozy, niebezpieczeństwa, więc już na początku oczyściłam głowę z domysłów i płynęłam na fali z tą niesamowicie klimatyczną opowieścią, nie zajmując się zastanawianiem co za chwilę może się wydarzyć.

W "Bestii" bohaterowie są zarówno prawdziwi jak nierealni, bo zdajemy sobie sprawę, że są to postaci baśniowe, niczym wyjęte z baśni braci Grimm. Znajdziemy w niej zarówno ciekawych antagonistów, jak i bohaterów pozytywnych. Takich, którzy przewijają się częściej i postacie epizodyczne o specyficznych, mało znanych lub nieco zmienionych imionach. Ja sama bardzo polubiłam postać Madoga i Enid, a także najbardziej pozytywną postać - Ciana. Zwłaszcza, że połączył go wątek romantyczny z główna bohaterką. Kompletnie się tego nie spodziewałam i tym większa była moja radość z czytania. Alys także zaskarbiła sobie moją sympatię i z zapartym tchem śledziłem wydarzenia, w których brała udział. A naprawdę nie miała lekko...

Jednym z ważnych elementów tej książki jest konflikt wewnętrzny głównej bohaterki. Alys walczy z poczuciem winy. Chce być normalna, wyrzeka się swojej natury, której nie rozumie. Zastanawia się, a razem z nią czytelnik, czy ma w sobie więcej zła, czy dobra. Czy jest potworem jak mordercze, rządne dusz bliźniaczki, które szeptami wodzą nieszczęśników ku zgubie i nicości. Mnie samą zastanawiało, czy dziewczyna, która zaznała w życiu więcej goryczy niż dobra jest w stanie oprzeć się mrocznym skłonnościom.

Autorce udało się stworzyć w tej książce inny, baśniowy świat, przybliżony do średniowiecznego, w którym ludzie, niby tacy sami, są jeszcze bardziej przesiąknięci strachem. Mamy tu dużo elementów magicznych. Miejsce akcji początkowo ogranicza się do jednej zamkniętej purytańskiej wioski, w której mieszkańcy kryją się za swoimi maskami wiernych wyznawców Dobrego Pasterza, który to ma ich uchronić przed wszelkim czyhającym złem. Dopiero później świat przedstawiony się rozszerza i dowiadujemy się czegoś więcej. Autorka jednak nie daje nam wszystkiego na tacy. Ludzie zamieszkujący Defaid są specyficzni, zamknięci na innych, dwulicowi. Wiemy o wiosce na pewno dużo mniej niż Alys, bo też autorka za dużo nam nie objaśnia. Poznając bliżej mieszkańców, zarówno rodowitych defaidianów, jak i niektóre dzieci z Gwenith, czytelnik zagłębia się w mroczną stronę ludzkiej osobowości, poznaje ludzkie wady i zalety.

To opowieść o strachu. To strachem żywiły się pożeraczki dusz. Ta książka uświadamia nam, że ze strachu ludzie są zdolni dokonać prawdziwych niegodziwości. Podczas czytania czujemy ten kult strachu, takiego ludowego, w dawnych podań. Tak naprawdę strach jest tutaj największym złem. To on jest naszą, ludzką, największą słabością. Ludzie nie potrafią żyć w strachu, chcą być szczęśliwi, liczą na dobre zakończenie.

Książka ta napisana jest specyficznym dla autorki oryginalnym stylem, bogatym, pięknym językiem, momentami nieco archaicznym, który nadaje tej odpowiedni baśniowy klimat. Jest pełna barwnych opisów z oszczędnymi dialogami, ale czytało mi się ją szybko i przyjemnie. Pochłaniałam strona za stronę, bo akcja nie jest pozbawiona nagłych zwrotów akcji. Książka nieraz zmroziła mi krew w żyłach. Trudno ją zakwalifikować do konkretnego gatunku literackiego. Jest baśnią z elementami fantasy. Sam pomysł napisania takiej książki jest niebanalny, wolny od schematów, bo niekoniecznie można się spodziewać szczęśliwego zakończenia. Nie wszystkie baśnie kończą się przyjemnie.

"Bestia" to współczesna, trzymająca w napięciu, mroczna baśń dla dorosłych. Przeniesie nas do świata, którym rządzi strach. W którym bojaźliwi ludzie kryjący się za murami są bardziej potworni, niż stwory z głębokiego, mrocznego lasu. Przypomni nam czym jest dobro i zło w stylu ludowych opowieści. To książka, która bez wstydu mogłaby stanąć na półce obok "Najpiękniejszych baśni braci Grimm". Gorącą ją polecam!

Autor: Pola
Czytaj na: https://czytamytu.blogspot.com/2019/03/przedpremierowo-recenzja-besia.html

Dawno dawno temu żyły dwie siostry... Właściwie tak powinnam zacząć opis fabuły. "Bestia" zaczyna się jak nieznana nam baśń, przybliżając nam historię dwóch sióstr- bliźniaczek, które urodziły się w małej wiosce. Pod wpływem wiary miejscowej ludności w zabobony i posądzenie o uprawianie czarów dziewczynki wraz z matką zmuszone są do opuszczenia domu i zamieszkania w...