„Ale co zrobić, kiedy życie podejmuje decyzje za nas? ... Jak poinformować świat o czymś, czego nie ma?”
Straszny, prawdziwy świat zamknięty w wesołej, dziecięcej opowieści. A mówcą jest Franciszek, wychowanek sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne, uczący się w wiejskiej szkole, w bliżej nieokreślonym miejscu. I to on tłumaczy sobie i nam życie. I to on jako najstarszy z grupy, naświetla je najmłodszym dzieciakom, a robi to za pośrednictwem bajek, niestety kiedy „przesadzi”, dostaje szlaban na bajarstwo. Często w ramach kary, musi stać w kącie, bywa też, iż sam się za swój gniew tam stawia. Chłopiec przygarnia kota, którego nazywa Szatan, i który nie ma snów, ma je za to on Franciszek, kotu też opowiada bajki, żeby miał sny, „Miłych snów, Szatanku.”
Bardzo wesoło, ale to historia o smutku, o samotności dorastania, izolacji i braku miłości. A dojrzałe przemyślenia wypowiadane przez małego chłopca potęgują wydźwięk zadawanych pytań, o ludzką i boską naturę. „Cóż, Bóg może sobie pozwolić na wszystko. Nawet na niezdecydowanie.” Opowieść z tych brutalnie pięknych, brutalnie zabawnych. Czytając, wybuchałam śmiechem, gromkim śmiechem, ale w drugiej sekundzie, impuls, przecież to smutne, bardzo smutne... „Życie mnie czegoś uczy, ale nie mam pojęcia czego.”
Warto wejść w historię Franciszka i zastanowić się nad naszym spostrzeganiem świata, dobra, pomocy, religii i wiary oraz sposobem myślenia. I choć „dzieci nie powinny zbyt wiele wiedzieć, bo wtedy mogą stać się niebezpieczne dla ładu i pokoju na całym świecie”. To on, Franciszek wiele wie i obnaża prawdę, a ”prawda jest niewyobrażalna”. Polecam

„Ale co zrobić, kiedy życie podejmuje decyzje za nas? ... Jak poinformować świat o czymś, czego nie ma?”
Straszny, prawdziwy świat zamknięty w wesołej, dziecięcej opowieści. A mówcą jest Franciszek, wychowanek sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne, uczący się w wiejskiej szkole, w bliżej nieokreślonym miejscu. I to on tłumaczy sobie i nam życie. I to on jako...