„Psy nie noszą masek, mali chłopcy nie noszą masek, a dorosłym, kiedy odnajdą miłość i szczęście, żadne maski nie są już potrzebne”.

Najtrudniejsza walka to ta z samym sobą. Z myślami i przekonaniami, jakie pielęgnujemy od lat, a które utrwalają w naszej podświadomości pewne obrazy istniejącej rzeczywistości. To bowiem właśnie nasze głęboko zakorzenione demony stają się najtrudniejszymi przeszkodami, jakie przychodzi nam pokonywać każdego dnia. Warto jednak podjąć tę walkę i odnaleźć własne sedno życia.

Katarzyna Kielecka to mieszkanka Łodzi, pedagog specjalny i pracownik banku. Autorka od lat tworzy drobne formy literackie: wiersze, opowiadania, teksty piosenek i scenariusze przedstawień dla dzieci. Jest mamą dwójki dorastających muzyków. "Sedno życia" to jej debiut literacki, po napisaniu którego wie, że powieści mogłaby tworzyć bez końca.

Edyta to wyobcowana trzydziestolatka, która wiedzie samotne, pełne rutyny życie. Jej poukładaną codzienność zmienia nowe wyzwanie zawodowe, niespodziewana choroba oraz spotkanie przyjaciółki z dzieciństwa. Wszystkie te wydarzenia zmierzają ku wielkiemu wyzwaniu, jakiemu Edyta będzie próbowała sprostać.

"Sedno życia" to jak zapowiada zarówno tytuł tej książki oraz jej trafiona okładka, opowieść o istocie naszego życia. O jego esencji na którą składają się zarówno drobne przyjemności, jak chociażby pyszna kawa, która stanowi niezaprzeczalny element rysu psychologicznego głównej bohaterki, uzależnionej od kofeiny ze swojego ekspresu, a także tęsknota i smutek. I właśnie te składowe fabularne czytelnicy odnajdą na łamach tego debiutu, czyli dużo niezakończonych spraw z przeszłości, traumę z dzieciństwa, uzależnienie od swojego oprawcy, śmierć i z góry przegraną walkę, ale także nadzieję na lepsze jutro, walkę z samym sobą, bezcenną miłość i wiarę w przyszłość. Wszystkie te wątki zostały przez autorkę zaserwowane w odpowiednich proporcjach, dlatego też powieść tę czytało mi się dużym skupieniem i jednoczesną ciekawością.

Katarzyna Kielecka ukazując historię losów Edyty i jednocześnie, nieco w tle, losów jej brata bliźniaka, stworzyła opowieść o tym, jak czasami trudno jest uwierzyć w miłość, bo kochać trzeba się też nauczyć. Nie da się ukryć, że główna bohaterka wywołuje przy tym wiele ambiwalentnych uczuć, gdyż drzemie w niej sporo skrajności. Dzięki temu jednak, że Edyta taka niezdecydowana, nie wierząca w siebie i zamykająca oczy na to, czym obdarza ją los, jest równocześnie taka prawdziwa. Jej trudna droga od zamknięcia się na świat do akceptacji siebie dzięki pewnemu dziecku, które niespodziewanie wkracza w jej poukładaną codzienność, wywołuje sporo wzruszenia. Muszę przyznać, że fragmenty rozmów Edyty i Grzesia to najbardziej emocjonalne partie tekstu, przy których trudno było mi nie uronić łzy.

W powieści pojawia się pewna tajemnica, jaka krąży w tle, a dotyczy brata Edyty. Od pewnego momentu miałam już w zasadzie wymyślone rozwiązanie tej zagadki, ale autorka ku mojemu zaskoczeniu, przygotowała dla czytelników zupełnie inny scenariusz, co z pewnością jest atutem całej tej historii. Jestem także bardzo ukontentowana, że w tle książki pojawia się Łódź, gdyż bardzo cenię sobie takie lokalne elementy fabularne.

"Sedno życia" to całkiem dobry debiut Katarzyny Kieleckiej, w którym pomimo wielowątkowości fabularnej, udało się autorce utrzymać napięcie dotyczące pewnych tajemnic, a także ukazać różne obrazy współczesnej samotności. Cieszę się także, że do grona łódzkich pisarzy dołącza nowe nazwisko. Teraz pozostaje mi jedynie czekać na zapowiadaną książkę pt. "Piętno dzieciństwa".

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

„Psy nie noszą masek, mali chłopcy nie noszą masek, a dorosłym, kiedy odnajdą miłość i szczęście, żadne maski nie są już potrzebne”.

Najtrudniejsza walka to ta z samym sobą. Z myślami i przekonaniami, jakie pielęgnujemy od lat, a które utrwalają w naszej podświadomości pewne obrazy istniejącej rzeczywistości. To bowiem właśnie nasze głęboko zakorzenione demony stają się...