Ta książka zapada głęboko w pamięci, jestem świeżo po jej przeczytaniu, ale już wiem, że szybko o niej nie zapomnę. I to jest kolejny dowód na mistrzostwo Kinga. On mógłby napisać całą książkę o szklance mleka, a zrobiłby to w taki sposób, że czytelnik czytałby o tej szklance w napięciu, a po skończeniu książki bałby się wziąć takie mleko do ust. Słowa Kinga osiadają na ludzki umysł i kierują myślami. Bo chyba każdy kto czytał Wielki Marsz czytał z lekką zadyszką, męcząc się i czując wyimaginowane skurcze nóg. I choć tylugodzinny (ba, tyludniowy) marsz jest dla naszej głowy nie do wyobrażenia to jednak czujemy z bohaterami ból, rozpacz, słabość, czujemy wszystko to, co oni w danej chwili odczuwają, kiedy wygrywają z samym sobą lub przegrywają. To niesamowite, że choć King pisze o takich absurdach, w sumie o tak bardzo abstrakcyjnej dla nas sytuacji to jednak w głowie pojawiają się tak realistyczne obrazy. Każdy kto dopiero sięga po tę książkę może sobie pomyśleć "Jaka bzdura 266 stron o marszu i tak będą szli szli i szli". Ale w tej książce nie ma ani jednej strony nudy. I co najważniejsze, nie ma w niej banału. Są niezwykłe przemyślenia o życiu, przemijaniu, o przyjaźni i miłości. Każdy bohater jest tak dokładnie zarysowany, że przy stracie jednego po drugim ma się wrażenie, że właśnie giną nasi dobrzy znajomi. I oczywiście powtarzające się pytanie "Kto wygra?" popędza nas do przodu aż dochodzimy do enigmatycznego zakończenia, które każdy może zinterpretować na swój sposób. I dziękuję Kingowi za to, że po Wielkim Marszu mogłam sobie dowolnie wybrać co chciałabym zrobić z zakończeniem, bo po tak wyczerpującej umysł lekturze należy nam się choć decyzja ostateczna. W zasadzie byłabym rozczarowana gdyby to autor podjął tę decyzję sam. Brawa dla Kinga, po przeczytaniu tej książki długo jeszcze siedziałam i patrzyłam na okładkę. Przerażająca. Ale jakże wymowna.

Ta książka zapada głęboko w pamięci, jestem świeżo po jej przeczytaniu, ale już wiem, że szybko o niej nie zapomnę. I to jest kolejny dowód na mistrzostwo Kinga. On mógłby napisać całą książkę o szklance mleka, a zrobiłby to w taki sposób, że czytelnik czytałby o tej szklance w napięciu, a po skończeniu książki bałby się wziąć takie mleko do ust. Słowa Kinga osiadają na...