Nie ma w tej powieści chyba nic co mogłabym polecić. Wszytko to, co nęciło z okładki i opisów książki rozczarowało.
Autorka wyraźnie zapragnęła opisać Mazury w sposób przywodzący na myśl pełne pasji i rozsmakowania charakterystyki włoskich czy francuskich regionów. Czytelnik miał docenić to co nasze, rodzime, a jednocześnie niezwykłe i niepowtarzalne. Niestety, zostajemy tak "zbombardowani" opisami regionu, potraw i innych elementów, że czytanie ich staje się nużące. Niekończące się wywody wszystkowiedzącej głównej bohaterki na temat tego, że sałatka pyszna bo ser się rozciapciał, ryba cudna bo śmietana się nie zważyła, a kora brzozy jest świetna na chory pęcherz... Nie wiem czy czytałam książkę kucharską, poradnik ziołolecznictwa czy turystyczny przewodnik.
Akcji w tej powieści niewiele, a kiedy się pojawia autorka zanudza nas dygresjami. Niezawodna główna bohaterka rozwodzi się nad tym, że talerz w knajpie kwadratowy, a ona nie przepada za nowomodnymi rozwiązaniami, albo, że o zgrozo! ma bałagan w szafce na obrusy... nie daj Boże na podłodze w salonie!
Historia, która to niby się wydarzyła i zostaje w powieści przytoczona bardzo pobudziła mój apetyt, ale i tu autorka zdołała mnie rozczarować. Historia miała stać się wodą na młyn dla wydarzeń, niestety wątek zostaje potraktowany pobieżnie, słabo zarysowany. Bezskutecznie, niemal desperacko szukałam odniesień do tego wątku mając nadzieję, że nada to sens całości. Niestety rozterki Ludki na temat tego z kim tu sypiać i co zrobić ze swoim życiem przeważyły.
I wreszcie główna bohaterka... bardzo naiwna, bez charakteru i odwagi do własnego zdania, niezdecydowana jak na tak dojrzałą kobietę, infantylna i płytka, a na domiar złego wiecznie miączy, że jest nieszczęśliwa! Sama nie wie czego chce i bezwiednie poddaje się cudzej woli, zwłaszcza mężczyzn. Pozwala im rządzić swoim życiem, a sobą samą rozporządzać jak przedmiotem. Sypia z mężczyznami nie mając na to ochoty, po czym albo rozpacza jak to życie ją krzywdzi, albo wmawia sobie wielkie miłości, nawet jeśli partner nie do końca spełnia jej wymagania. Jest do tego stopnia podporządkowana, że nawet w restauracji nie podejmuje sama decyzji. I tak mamy przyjemność czytać, że Ludka miała ochotę na rybę, ale Piotr chciał indyka więc później bolał ją brzuch... bardzo wartościowe. Nie mogłabym żyć bez tej informacji.
Książka na nasze nieszczęście napisana jest w 1 osobie liczby pojedynczej więc mamy wątpliwą przyjemność śledzić myśli i całe życie wewnętrzne rozchwianej Ludmiły.
Powieść jest przesycona wszystkim, poradami, opisami i nudną, niestabilną emocjonalnie bohaterką przez co staje się nieznośnie rozwleczona i trudno czerpać z niej jakąkolwiek przyjemność.

Nie ma w tej powieści chyba nic co mogłabym polecić. Wszytko to, co nęciło z okładki i opisów książki rozczarowało.
Autorka wyraźnie zapragnęła opisać Mazury w sposób przywodzący na myśl pełne pasji i rozsmakowania charakterystyki włoskich czy francuskich regionów. Czytelnik miał docenić to co nasze, rodzime, a jednocześnie niezwykłe i niepowtarzalne. Niestety, zostajemy...